වැලි වගේ ගෑණු

ඉර හැරිලත් ගිනි රස්නෙ ගහන ඔය කාන්තාරෙ මැද්දෙදි මට සිංදු කීපයක්ම මතක් වුණා.

පළවෙනි එක ලියලා තියෙන්නේ ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්.. ඒ ගීතයේ ඉපදීම ගැන දයා ද අල්විස් හරිම ලස්සනට ලියලා තිබ්බා' එකෝමත් එක දවසක' පොතේ. දරුවෙක් එක්ක තනිවෙච්ච ගැහැණියකට ආදරේ කරන්න තරම් ලස්සන හිතක් තියෙන්න ඇති ප්‍රේම් වෙනස්වෙච්ච එකම පුදුමයක් තමයි..ඒකට ඉතින් වටපිටාවෙන් ආව උපදෙස්, විෂබීජත් හේතුවෙන්න ඇති. එච්චර සුන්දර දේවල් හිතන්න, කියන්න, ලියන්න පුළුවන්කම තිබ්බ හිතකට සමාජෙට අනුගත නොවී කෙළින් නැගිටින්න ශක්තියක් නොතිබ්බ එක අපරාදේ. සිංදුවටම නම් ඉස්සර ඉඳන්ම කැමතියි. ඒකෙ පසුබිම් කතාව දැනගත්තට පස්සෙ මැවිලා පේනවා ලේක්හවුස් පඩිපෙළ පාමුල නළදත් හිනාවකින් බලං ඉන්න ප්‍රේම්ව, දයාගේ අකුරුවලින් මැවිච්ච.

"කතරක තනිවී ඔබ යන අයුරු පෙනි පෙනී
හිමගිර මුදුනත සිටියද මහද ගිනි ගනී.. "

ඒ සුන්දර ප්‍රේම්ව අහිමිවෙච්චා නම් ඔහොම කිව්ව කීදෙනෙකුට කාලය එක්ක වෙනස්වෙන්න පුළුවන් වෙන්න ඇතිද කියන එක අතුරු කතාවක්..

අනෙක සිංදුවක කොටසක්..
"සුදුවැලි කතරේ පිපුණු මල වගේ
ලොව්තුරු රස ගංගා
ඔබේ ආදරේ වරුසා වැහැලා
කතර දෙව්ලොවක් වේ.."

හිත නිකංම නිවී සැනහී යන මොකද්දෝ එකක් ඒ වචනවල, හඬේ සහ මෙලඩියෙ තියෙනවා. මට හරියටම මතක නෑ ඒත් අවුරුදු ගාණකට කලින් මොකක් හරි වැඩසටහනක ඇහුවා මතකයි ඒ පදවලින් ඇත්තටම කියවෙන්නෙ වැස්සක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න පරිසරය ගැනයි කියලා. ඒක එහෙමත් ගන්න පුළුවන්. ඒත් මං නං කැමති ඒක ආදරේ විඳින ගැහැණු චරිතයකින් කියවන්න..හැම ගෑණියෙක්ටම එහෙම 'ඔබේ ආදරේ වරුසා වැහැලා කතර දෙව්ලොවක් වේ' කියන්න පුළුවන් දවසක් ජීවිතෙ කවදාහරිම උදාවෙන්න ඕන.. 'ඇත්තටම' එහෙම කියන්න පුළුවන් දවසක්.. 😇

මතක් වෙච්චි අනෙක නිරෝෂා විරාජිනී ගයන වාලුකා කතරේ.. මේ දවස්වල නම් සෑහෙන්න සංවාදයට ලක්වෙන කතාවක් නිරෝෂා ගයන්නෙ. වැඩේ ඉතින් මේ සතියෙ ඕමාන් රැල්ල ඊළග සතිය වෙද්දී තවත් රැල්ලකින් වැහිලා යාවිද කියන එකයි බය.

ඔය කතාවෙ පැති ගොඩක් තියෙන්න ඕන. ඒ කලාපයට ගෘහ සේවය සැපයීමම විවාදාත්මක කාරණාවක්. හැම දුකක්ම කෙළවර සැපක් කියන්නෙ හිත නිවන කතාවක් විතරයි කියලා හිතෙන කතන්දර අරාබි කලාපයේ ගෘහ සේවයට යන අපෙ රටේ මිනිස්සුන්ගෙන් ඕනෑතරම් ඇහිලම දැන් ඒක 'තවත් එක කතාවක්' වෙලා. කොහොමහරි ගොඩයන්න තියෙන සීමිත විසඳුම්වලින් එක විසඳුමක් වුණාම මොන දුක විඳින්න හරි කැපකිරීම් කරන්න හරි බලාගෙන ඒ අවස්ථාව ගන්න මිනිස්සු හරිම පව්. හැබැයි එහෙම යන මිනිස්සුන්ව එක එක වලවල්වලට ඇදලා දාන්නෙත් ඒ පංතියෙන්ම තමයි.

ඔය එළියට ඇදෙන්නෙ ඒ වගේ එක උදාහරණයක් විතරයි. අනෙක ඉතින් ළිඳට වැටිච්ච මිනිහා ගොඩ එන්න උත්සහ කරන්නෙත් ළිං කටෙන්ම මිසක් ගැඹුරට කිමිදිලා ළිං බිත්තියකින් උමං කටින්න තරම් හයිහත්තියක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ.
ඔන්න එහෙම හාරන උමගක් මහ කාන්තාරෙකට හැරවෙන එකක් නෑ කියලා සහතිකයක් කොහෙවත් දීලා තියෙනවා නම් කමක් නෑ.

අපේ මිනිස්සු පව් කියලා ගෘහ සේවිකා චක්‍රය දිගින් දිගටම කැරකෙනවා අපි බලං ඉමු. ශනිදා වාසනාවේ පිංපොං බෝල ඇහිලෙනවා වගේ පුරුෂාධිපත්‍යයේ ආසාවලුයි ධනපති වර්ගයක අමානුෂිකත්වයයි දෑඟිලි විහිදලා එයින් එක එක ගෑණු උස්සලා කබලෙන් ලිපට අතාරින හැටි බලලා ගණං හිලව් ලියලිය ඉමු.

වෙන මොනව කරන්නද ඉතින් නේ?

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka #women

පපරෙ හිනා

ටුක් එක නුගේගොඩ සුපර්මාර්කට් හන්දියේ ට්‍රැෆික් ලයිට්වලට නැවැත්තුවා. මං හිටියේ ලොකු කල්පනාවක නිසා එතන මොකක්ද වෙමින් තිබ්බේ කියලා අවධානයක් තිබ්බේ නෑ. හැබැයි පපරේ එකක් ඇහෙන හින්දා බැලුවම වයසක අන්කල් කෙනෙක් පොඩි බෆල් එකක් අතේ තියාගෙන හිටගෙන ඉන්නවා. පිරිසිදු පාටට පිළිවෙලට පීච් පාට අත්දිග කමිසයක් සුදු සරමට යටකරලා ඇඳලා කලු බෙල්ට් එකකුත් දාලා. මං පපරෙ එක එන්නෙ කොහෙන්ද බැලුව හින්දද කොහෙද ටුකුවට ඈතින් එබිලා බලලා 'Hello Madam' කිව්වා ලස්සනට හිනාවෙලා. මම ලාවට හිනාවෙලා ටක් ගාලා අහක බලාගත්තා ආධාර කරදරයක් කියලා හිතලා. අන්කල් ටිකක් වෙලා ඉඳලා ළගට ඇවිත් හොඳ පැහැදිලි ඉංග්‍රීසියෙන් "Miss, if I were your age, I could have asked to marry you" කියලා දත් නැති කටින් ලස්සනට හිනාවුණා😁 තරුණ කාලේ හැඩට ඉන්න ඇති නෂ්ඨාවශේෂ තාම ඉතුරු ලස්සන හිනාවක් ඒක😎 මගේ කල්පනාව නිසා මොකද්ද ඒ කියලා හිතාගන්න බැරුව තත්පරයක් දෙකක් බලං ඉඳලා "aw, thank you" කියලා මාත් හිනාවෙන්න ගත්තා. එතකොටම කොළ වැටුණ නිසා ටුකුව පිටත්වුණා.

ටුකු රියදුරු අහනවා "ඇයි මිස් ඒ මනුස්සයා සල්ලි ඉල්ලුවද" කියලා. මං කිව්වා නෑ කියලා. ඒ ගමන ඒ මනුස්සයා කියනවා "එච්චර වයසට ගිහිල්ලත් විනෝදෙන් ඉන්නවා වගේ. සමහරවිට මේ මිනිස්සු මහන්සි වෙලා යන වෙලාව නිසා තව කාටහරි පොඩ්ඩක් සන්තෝසයක් ගේන්න හිතන් ඔහොම සිංදු දාගෙන ඉන්නවද දන්නේ නෑ." කියලා. සමහරවිට. ඕක තත්පර කීපයක් ඇතුලත වෙච්ච සිද්ධියක් නිසා මම දන්නේ නෑ ඇත්තටම ඒ අන්කල් කව්ද ඇයි එතන ඉන්නේ කියලා.

හැබැයි ඒ හිනාව නම් හරිම ලස්සනයි. අර කිව්වත් වගේ සමහරවිට මගේ කල්පනාව දැකලා විහිලුවක් කරලා හිනස්සන්න හිතුවා වෙන්නත් ඇති. 

ඒ කියන්නේ මාත් තාම පරක්කු නැහැ මිත්‍රවරුනි. අවුරුදු 70ක් 80ක් වෙලා (එච්චර කල් හිටියොත්) මගෙ මොඩ්ල් කොල්ලෙක්ට, ඒ වෙද්දී නළදත්-less හිනාවක් දාලා Boy if I were your age, I could have asked to marry you කිව්වොත් කොහොමට තියෙයිද කියලා හිත හිත තනියම හිනාවෙවී තමයි ගමනෙ ඉතුරු කොටස ආවේ.😂

ඒ හිනාවට පින් සිද්ධ වේවා අන්කල්.❤️

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal

නිකා මාකටින්

ආයෙත් නිකා කතාවක් ඇදිලා ඇවිත්නේ? කාලෙන් කාලෙට මතුවෙනවා.

සාමාන්‍යයෙන් ක්‍රිකට් ගැන මම දන්න අලබෝලයක් නැතිවුණත් මාකටින් ගැන දන්නවා. මේ කියන නිකායට ජනප්‍රිය චරිත ගෑවීම සහ ඒ ජනප්‍රියත්වය මොහොතකින් අංශක 180කින් හැරවීම (සමහරු 360කින් හැරවීමක් ගැන කියනවා. ගණිතමය සංකල්පයේ හැටියට ඒක එහෙම කළොත් හිටිතැනටම තමා එන්නේ‍😜) පහුගිය කාලය පුරාම නිරන්තරයෙන් උදාහරණ දැකදැක සංගක්කාර වගේ මාකටිං කප්පිත්තෙක් (Captain = කප්පිත්තා) මේ තරම් යෝධ පිම්මක් පනින්න හේතුව මොකක් වෙන්න පුළුවන් ද?

Any marketing is better marketing කියලා හිතලා වැඩ කරන ඇතැම් අයගේ කුලකයට මෙතෙක් කල් නොවැටුණු සංගා ඇයි දැන් එච්චර දරුණු තීරණයක් ගන්නේ?
යෙහාලි වෙනයි සංගා වෙනයි වගේ රැඩිකල් ඉන්ඩිපෙන්ඩන්ට් ටෝක්ස් දෙන්න කට ඇරපු අය පොඩ්ඩක් ඉවසන්න. මේක ලංකාවනේ. මෙච්චර කල් කීල්ස් කරත්තේ තල්ලු කරපු එකේ ඉඳන් ඔක්කොම බ්‍රෑන්ඩින් එකට කරපු, ආදර්ශමත් යුවලක් ලෙස කැපී පෙනුණු ඒ දෙන්නා අතරට ඔය ඔයාලගේ අනවශ්‍ය විෂබීජ දාන්න එපා ප්ලීස්! 😅

සංගක්කාර මාකටින් කප්පිත්තෙක් කියලා මං උඩ කිව්වේ ඇයි? ලංකාවේ ක්‍රිකට්වල හැම තලයකම, පසුබිමකම වගේ නියෝජනයන් තියෙනවා. එතකොට ලංකාවේ පොෂ් පීපල් හෝ වැඩිමනත් වෙන්ඩ පොෂ් පීපල්ට සනත්ගෙ බැටිං, මුරලිගෙ බෝලිං අර්ජුනගේ කූල් ඇටිටියුඩ් විතරක් බලලා චියර් කරන්න තමයි තිබ්බෙ. හැබැයි අර ඒගොල්ලොන්ගේ idols එතන නැතිකමේ niche එක ගාණට අඳුනගත්ත කෙනෙක් සංගා. අනිවාර්යයෙන්ම සංගා හොඳ යහපත් පසුබිමක් සහිත උගත් මනුස්සයෙක්. එතකොට ඔය අපේ මුවග නිතර රැඳෙන උගත් බුද්ධිමත් සංකල්පය තියෙනවනෙ. ඒක තිබුණේ සීමිත ක්ෂේත්‍ර කීපයක් අරඹයා විතරනෙ. ඒ සංකල්පයේ ඌනතාව මෑත කාලයේදී ක්‍රිකට්වලට තිබ්බ බව හරිම ලස්සනට තමන්ව position කරලා පෙන්නලා දෙන්න සංගා සමත්වුණා, ඒකෙ ඉතින් ආයෙ කතා දෙකක් නැහැ. මගෙ අදහසට අනුව නම් සංගාගේ personal branding එක හොඳ හින්දම තමයි සමහර ප්‍රේක්ෂකයන්ට ඕන වුණේ දේශපාලනයට ගන්නත්. ඔහුගේ ව්‍යාපාරවලත් මුදල් හැරුණම ප්‍රධානම පදනම ඔහුගේ ප්‍රතිරූපය.

මේකෙන් කියන්නේ නෑ ඔහුට කලින් ක්‍රිකට් ක්ෂේත්‍රයේ වැදගත් මිනිස්සු, මහත්හොරු නොවන මහත්වරු, උගත් බුද්ධිමත් මිනිස්සු හිටියේ නෑ කියලා. මෙතන වෙලා තියෙන්නේ යම් වෙලාවක ඇතිවුණ හිස්කමකට,එතන එහෙම හිස්කමක් තිබ්බා නේද කියලා දැනෙන්නම තමන්ගෙන් ලස්සනට පුරවන්න සංගා සමත්වුණ එකයි. අන්තිමට brand is a perception නේ!

හැබැයි ඒ එක්කම එන දුර්වලතාත් තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් ඕනම brand එකක් මාකට් ලීඩ් වෙද්දී පොඩි අභිමානයක්, තමන් ගැන අධිතක්සේරුවක් ඇතිවීමේ අවධානමක් තියෙනවා. ඒ අවධානම ඇතිවීම සහ ඒවායෙ පසුවිපාක සම්බන්ධයෙන් ඕනැතරම් ගෝලීය උදාහරණ තියෙනවා.

හැබැයි, සංගා කියන්නේ හොඳ marketing product එකක්. මාකට් කරන්න පුළුවන්, උත්සහ නොකළත් දැන් නිකම්ම මාකට් වෙන brand එකක්. (signal, sunlight වගේ).
අනෙක් අතට කියනවා නම් he is a product on sale. (no offence) සිංහලෙන් කිව්වොත් අපහාසයක් හැටියට ගන්න ඉඩ තියෙන නිසා සරලව එහෙම කියමු.

එතකොට ඔන්න දැන් අහන්න තියෙන ප්‍රශ්නය:
තමන්ට කැමති ආගමක් ඇදහීමේ නිදහස ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජයේ අපට තියෙනවා. (ඒ නිදහස වැඩිවීමේ ප්‍රශ්න වෙනම කතාවක්)

ඇයි සංගා negative බව දැන දැන ඔය නිකා දායකත්වය ප්‍රසිද්ධ කරන්නේ (තමන්ගෙ බිරිඳ හරහාවත්)?
වැරදිලාද? ලණුවක්ද? සල්ලිවලටද?

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka #religiousfreedom #SLCricket #branding

Tadka (2022)

(2022 නොවැම්බර් 16දින සිනමාවේදීන් සහ භාරත සිනමා රසික සංසදය සමූහයන්ට) 

Tadka (2022)
IMDb 7.1/10
Genre: Rom-com
Language: Hindi

ආකර්ෂණය සහ ප්‍රේමයට අත්පොත් තියන ජීවිතේ දෙවැනි දශකය වෙනම අත්දැකීමක්. ආදරේමද දන්නෙත් නැති, ආදරේ කියලා උපකල්පනය කරගෙන, ආකර්ෂණයයි ආදරයයි අයිතිකරගැනීමේ ආසාවයි අතර දෝලනයවෙමින් ඉන්න ඒ දෙවැනි දශකය අපේ පරම්පරාවට දැනුණු විදිහ අපේ කලින් පරම්පරාවට දැනිච්ච විදිහට වඩා වෙනස්. අපි දෙගොල්ලොන්ටම වඩා අලුත් පරම්පරාවට දැනෙන හැටි වෙනස්.
අපේ කලින් පරම්පරාව ලියුමකින්, ඉඳහිට කලාතුරකින් දැකගන්න හමුවෙන්න ලැබීමෙන් අත්දැකපු සම්බන්ධතා අපේ පරම්පරාවේදී අඩුම තරමේ ඉඳහිටක එන දුරකථන ඇමතුමකින් හරි වැඩිදියුණු වෙලා තිබ්බා. එතනින් එහා පරම්පරාවල සම්බන්ධතාවල ශක්තියත් දුර්වලතාවත් දෙකම තාක්ෂණික පදනම වෙන්නත් පුළුවන්. ඇතිවෙන්න ලේසියි, බිඳෙන්නත් ලේසියි, බිඳීම අමතක කරන්න පෙර පරම්පරාවලට සාපේක්ෂව වඩා ලේසියි.

එහෙම සුන්දර කාල පහුකරලා ජීවිතේ තුන්වැනි දශකයත් ආදරයට දුෂ්කර නොවෙන කාලයක්. ජය පැරදුම දෙකම විඳගෙන, යම්තාක් දුරකට හිත් හදාගෙන, සාමාන්‍යයෙන් සමාජ සම්ප්‍රදායට අනුකූලව විවාහය, දරුවන් කියන සම්මත අරමුණු බහුතරයකගේ තුන්වැනි දශකයේදී ඉෂ්ඨ වෙලා ඉවරවෙනවා.

දුෂ්කර හතරවැනි දශකයේ දී ප්‍රේම කරන එක. ප්‍රේම කරන එකටත් වඩා ඊට කලින් දශක දෙකේ අත්දැකීම්වලට පුළුවන් මනුස්සයෙක්ගේ හතරවැනි දශකය මුස්පේන්තු කරවන්න හරි ආදර සම්බන්ධතා ගැන කළකිරීමක් හෝ බයක් ඇතිකරවන්න හරි. ඇත්තටම හතරවැනි දශකයට පය ගහන්නේ තෙම්පරාදු වෙලා, නැත්නම් Tadka (Seasoning) වෙලා. ඒක නිසා චූටි අඩුලුහුඬුකමක් වුණත් වැඩියෙන් දැනෙනවා. හරියට අවුරුදු ගාණක් කෑව කෑමක ලුණු අඩුවැඩිකමක් ටක්ගාලා දැනෙනවා වගේ.
ටූකාරාමුත් මධුරාත් හිටියේ එතන..

හතරවැනි දශකය හරිම විපිළිසර, සංකීර්ණ දශකයක්. කෙනෙකුට සමීපවෙන්නේ කොහොමද, ඒ කෙනාට අවශ්‍ය මොනවද, ඒක ආසාවක්ද ආකර්ෂණයක්ද ආදරයක්ද කියලා ඇතිවන විචිකිච්ඡාව, තමන් ගැනම ඇතිවන අනාරක්ෂිත හැඟීම්, පරණ නරක අත්දැකීම් වගේ සෑහෙන ප්‍රශ්න කරගහගෙන කෙනෙක් හතරවැනි දශකයට පය තියන්නේ. විශේෂයෙන්ම අවිවාහක ටයිටලය දරාගෙන එද්දි. ඒ කිසිම සම්බන්ධතාවයකදී සම්පූර්ණ විශ්වාසයෙන්, පිරිසිදු නිකළැල් හදවතකින් කළ කුලුඳුල් ප්‍රේමයක හැඟීම ඇතිවෙන්න සාධාරණ පසුබෑමක් මනුස්සයෙක්ගෙ හිතේ ඇතිවෙන්න පුළුවන්. ආයෙත් රැවටෙනවද, හිත රිදවෙනවද, මේක ඇත්තටම ආදරයක්ද නැත්නම් වෙනත් අවශ්‍යතාවයක්ද, තත්පර විනාඩි පැය කටුවල ගමන කොච්චර වේගවත්ද වගේ අතිශය පෞද්ගලික සිතුවිලි වගේම සමාජය, පවුල, ඥාතීන් ඇතුළු හැමදෙනාගේම 'සියඹලා' අනෙක් හැම දශකයකටම වඩා මේ දශකයේදී දරාගන්න වෙනවා.

ජීවිතේ කවදාවත් ආදරේ නොකර විවාහ නොවී ඉන්න හිතපු ටූකාරාම්ට වැරදි නොම්මරයකින් ආව අත්දැකීමත් ඒ වගේ. සමහරවෙලාවට වැරදි "නොම්මරවලට" පුළුවන් අපේ ජීවිත උඩුයටිකුරු කරන්න, හොඳට නරකට දෙකටම!
වාසනාවකට හරි අවාසනාවකට හරි වැරදි ඇමතුම දුන්නෙත් ටූකාරාම්ගේ කුලකයේම කෙනෙක් හැබැයි ටූකාරාම් වගේ බලාපොරොත්තු අත හැරපු කෙනෙක් නොවුණාම..
ඔව් ඉතින් කතාව නම් මසාලා තමයි..

මේක බලන්නද එපාද කියලා මට කියන්න බෑ. ඇයි මං ඒක බැලුවේ කියලත් මම දන්නේ නෑ. චිත්‍රපටයේ රගපෑම්, කතාව, ගලායාම ගැන මට විශේෂ හැඟීමක් ඇතිවුණේ නැතුවට තැන් කීපයක යන දෙබස් තමයි මේක ලියන්න ඕන කියන සිතුවිල්ල ඇතිකෙරෙව්වේ.

"Am I a thing? You'll say anything and it won't hurt me? You'll keep on making fun out of me. I do have a space of my own right? I'm also a human being right? I too have feelings right? Now I am scared of relationships, what can I do now? Not scared whether the girl will give me happiness or not. I'm scared that whether I'll be able to keep her happy or not. I'm in a dilemma for her. I'm like this only, what can I do? For that will you make fun of me? It's not right, Isn't it? I have my fiefdom, please don't enter it. Poke your nose into everything, what is this? You married twice. Why did the first wife run away? Why did your second wife leave you? Did I ever ask why did that happen? I never asked you. You have a space of your own, to endure that pain. There's a corner and I don't have the right to enter that corner. I can understand that. Because you're my friend. I must understand that. Not possible, not possible to develop relationships. What can I do? In my journey thus far, I have done it alone, just a few more steps only. What's in it? There's a voice ringing in my ears. Her name is Madhura. I have given a shape to that voice. Though a little hazy. I'm unable to see her form but she's there. If you gouge out her from me, if you take her out, okay, I have taken her out. Now there's another girl, go and meet her. Go and meet her. How is it possible dude? When you take out something, it will hurt you, right? It'll bleed, right? Can you share that pain? Okay buddy take this 100 grams,you take this 100 grams, you take this 100 grams. Is it possible to happen? It is my pain dude. It'll remain my pain forever. It is not possible, dude. Bloody! How many times it had happened. I wanted to cry in front of you. I wanted to rest my head on your shoulders and cry. But I didn't because I felt you would make fun out of me. Even when I am alone, I don't cry. I don't believe in it. Because I am scared. I fear someone seeing it. I'll not cry. So this is what I am. I am weak. Be my friend, come on"

මේක තමයි මුළු චිත්‍රපටයම එක මිටකට ගන්න ප්‍රබලම, සංවේදීම තැන.. එහෙම තැන් හොඳටම දැනෙන්නේ මව්භාෂාවෙන් නිසා සිංහලට සංක්ෂිප්ත කළොත්..

"මාත් මනුස්සයෙක් නේද? උඹ මොනවා කිව්වත් මට දැනෙන්නේ රිදෙන්නේ නැද්ද? ඔව් මම ආදරේ කරන්න බයයි. මං බය කෙල්ල මට සතුටක් ගේනවද නැද්ද කියන එක ගැන නෙවෙයි. මට බය එයාව සතුටෙන් තියන්න මට පුළුවන් වෙයිද කියලා. මම එයා වෙනුවෙන් විඳවන්නේ මේ. මට මගේ කියලා ඉඩක් තියෙනවා. උඹටත් තියෙනවා.. හැබැයි මම උඹේ ඒ පෞද්ගලිකත්වයට අතදාන්නේ නෑ. එහෙම කරන්න මට කිසිම අයිතියක් නෑ. මම උඹේ විදිහට විහිළු කරන්නේ නෑ. ඒක උඹේ විදිය. මේ මගේ විදිය, මං ඒකට මොකද්ද කරන්නේ? මෙච්චර දුරක් මං ආවෙ තනියම. තව ටිකයි මට තියෙන්නේ යන්න. ඔව් මට සම්බන්ධයක් ඇතිකරගන්න බෑ, මං මොනව කරන්නද? මගේ කණ්වල දෝංකාර දෙන එක කටහඬක් තියෙනවා. ඒ මධුරාගෙ. ඒකට මම හැඩයක් දීලා තියෙනවා. හරියටම පැහැදිලි නැතත් එයා එතන ඉන්නවා. උඹට ඕන එයාව මගෙ හිතෙන් උගුල්ලා අයින් කරන්න , ඉරලා දාන්න. හරි එහෙම මම අයින් කළා කියමු. මගෙ හිතේ කොටසක් එහෙම උදුරලා දැම්මම මට වේදනාවක් නැද්ද? ඒක ලේ ගලන තුවාලයක් නෙවෙයි ද? ඒ ලේ ගලන තුවාලේ පිටින් ඉන්න මට උඹ කියනවා අර කෙල්ලව උඹට ගැලපෙනවා ගිහින් බලපං, මේ කෙල්ලව හම්බවෙයං කියලා. මම කොහොමද එහෙම කරන්නේ? ඒක මගේ වේදනාව, ඒක උඹලට ග්‍රෑම් සීය ගානේ බෙදලා මට සැහැල්ලු වෙන්න බෑ. මේ වේදනාව මුළු ජීවිත කාලෙම මට තියෙයි. මට කොච්චර හිතිලා තියෙනවද උඹට මේ ටික කියලා අඬන්න. ඒත් මට ඒක කරන්න බෑ. උඹ මට හිනාවෙයි කියලා මට බයයි. මට තනියම අඬන්න හිතිලා තියෙනවා, ඒක කරන්නත් මට බයයි කව්රු හරි දැකලා හිනාවෙයි කියලා. එහෙම කරන්න එපා මචං, ඇත්තටම මට යාලුවෙක් වෙයං"

අඬාගන්න බැරිකමට හිනාවේවි නානා පටේකර් ඔය ටික කියන විදිය බලන්නම ඕන ඒක දැනෙන්න නං.

නානාගෙන් තව වැඩක් ගන්න තිබ්බා කියලා හිතුණට චිත්‍රපටයම තියෙන්නේ නානාගේ රඟපෑම මත කියලා මට නම් දැනුණේ. ශ්‍රියා සරන් සාමාන්‍ය රඟපෑමක්. තප්සිගේ අනිත් රඟපෑම් එක්ක බැලුවම මේක හරිම ප්‍රාථමික මට්ටමක තියෙනවා වගේ දැනෙනවා.
මේක romantic comedyයක් නිසා අවුලක් නෑ, ඒත් මේ මාතෘකාව හරියටම අල්ලන්න පුළුවන් නිර්මාණයක් ආවොත් අනිවාර්යයෙන්ම ඒක සෑහෙන්න දෙනෙක්ව මතක හිටින රිද්දන එකක් වේවි.

~✒️ Aash Weerasinghe

ලාංකීය වීදිනාට්‍ය කලාවේ නැවුම් බලාපොරොත්තුව!

නාට්‍ය සහ රංග කලාව

මුල සිට සරලව

හිරුණිකා එරාංජලි ප්‍රේමචන්ද්‍ර යට්ටෝවිට

ශ්‍රී ලාංකික වීදි නාට්‍ය කලාවේ පියා කලාකීර්ති ගාමිණී හත්තොටුවේගම සූරීන්ටවත් එතුමාගේ ගෝලයන්ටවත් බැරිවුණා ලංකාවේ වීදි නාට්‍ය කලාව මෙච්චර දුරක් ගෙනියන්න. ඒකම ඇති හිරුණිකාට, ඔයා පාර්ලිමේන්තු ඉන්නම ඕන කෙනෙක් කියලා අහගන්න❤️

මේවා දකිද්දි එහා ලෝකේ ඉඳන් භාරත:

"දුක් මහන්සියෙන් හම්බකරලා, හැම සැපසම්පතක්ම දීලා, විශාඛාවෙන් උගන්නලා, විදේශ අධ්‍යාපනය දීලා, ඊළග පරම්පරාවලටත් ඇතිවෙන්න ව්‍යාපාර හදලා දීලා ඔයාව හැදුවේ මේවා කරන්නද මයෙ පුතේ.. 😔💔"

මං හිටගන්නෙ හිරු එක්ක. කාන්තාවන් හැටියට අපි මේ වෙලාවේ ඉන්න ඕන එයා එක්ක! 

Wild card round එකක් දීලා හිරුණිකාව පාර්ලිමේන්තුවට ගන්න අපි රජයට බල කරමු!

මෙන්න සිනමා කලාව බාරදෙන්න සුදුසුම ආමාත්‍යවරිය! ❤️

#හිරුණිකාටජයවේවා #අපේහිරුඅපටහොඳා #ලාංකීයසිනමාවේනවබලාපොරොත්තුව

~✒️ Aash Weerasinghe

https://fb.watch/gNXRhHJx6l/

මරණයට හිනැහෙන අපි

බොහොම සංයමයකින් ලියන්න ඕන වගේම බොහොම සංයමයකින් කියවන්නත් ඕන මාතෘකාවක් මේක.

අරගලයේ ක්‍රියාකාරී සමාජිකාවක් කියන තරුණියකගේ මරණයක් දෙයාකාරයකට බුකියේ 'සැමරෙනවා'. කොටසක් අඬනවා, කොටසක් හිනාවෙනවා. දේශපාලනික මතවාදය කෙසේ වෙතත් මානුෂීයව 'කිසිම' කෙනෙකුගේ විපතක් ප්‍රාර්ථනා කිරීමවත් විපතකට සරදම් කිරීමවත් මම කිසිසේත්ම අනුමත කරන්නේ නෑ.

ආපස්සට පොඩ්ඩක් හැරිලා බැලුවොත් මේක මෙහෙම සිද්ධවෙන පළවෙනි වතාව නොවෙන බව තේරුම් ගන්න පුළුවන්.
මාස කීපයකට කලින් ජැක්සන් ඇන්තනි මහත්මයා මාරක අනතුරකට මුහුණ දුන්නා. ඒ අවස්ථාවේ ඔහුගේ දේශපාලනික මතවාදය නිසාම බුකිය, ට්විටරය ඇතුලු සමාජ මාධ්‍යවල කොයිතරම් නම් අමානුෂික සාපකිරීම්, මඩගැසීම් සිද්ධවුණාද? දේශපාලනය පැත්තක තියලා බැලුවොත් ජැක්සන් කියන්නේ රටක් වටින මිනිහෙක්, අපිට ඉන්න කලා සම්පතක්. ඔහුගෙන් හිස්වන (එහෙම නොවේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා) අඩුව මකන්න පුළුවන් තරමේ වෙනත් කලාකාරයෙක් පේනතෙක් මානයක තවම නැහැ. අද වෙද්දි ඒ මනුස්සයා ගැන කිසිම ආරංචියක් නෑ. තිබ්බත් අර සිද්ධවුණ දේවල් අත්දැකපු පවුලේ මිනිස්සු, ඥාති හිතවතුන් ආරංචියක් දෙයිද?

ඒ දවස්වලම ලංකාවේ හිටපු ජනාධිපතිවරයෙක් වන මහින්ද රාජපක්‍ෂ අසනීපයකින් රෝහල් ගත කළා කියලා ගිය ආරංචියට විතරක් කීදෙනෙක් සතුටුවුණාද? රතිඤ්ඤා දැම්මද? මැරෙනකල් කාලය මැන්නද? කොයිතරම් නම් සාප කළාද?

තවත් හිටපු ජනාධිපතිවරයෙක් වෙන රණසිංහ ප්‍රේමදාස ඝාතනය වූ අවස්ථාවේ ඔහුගේම ජනසවිය ව්‍යාපාරයෙන් ලද මුදලින් කිරිබත් කෑ මිනිස්සු හිටියා නේද?

චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ජනාධිපතිනියට බෝම්බ ප්‍රහාරය එල්ල වූ වෙලාවේ ඒ සතුට සැමරූ විරුද්ධවාදීන් හිටියා නේද?

දේශපාලනිකව වැරදි තියෙනවා. නමුත් ඔය අද කතාකරන  'මනුෂ්‍යත්වය' ඒ හැමෝටමත් අදාළයි.
(මේවා කතා කිරීම ජනප්‍රිය මතයට විරුද්ධයි. කමක් නෑ, ජනප්‍රිය මතයට මගේ මතය කවදාවත් නැවෙන්නේ නෑ.)

දේශපාලනය පැත්තක තියලා සමාජයක්, රටක් විදිහට ගත්තම ඔය අවස්ථා ඔක්කොම මට නම් සමානයි. කලින් අවස්ථාවලදි (මෑතක සිදුවූ සිද්ධීන්වලදි) අමනුස්සයෝ වගේ හැසිරුණ කොටසම මේ සිද්ධියේදී හරිම සංවේදීව, ආවේගශීලීව "සයිබරයේ මනුෂ්‍යත්වය' වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. ගොඩක් දේවල් වගේ එයාලගේ මනුෂ්‍යත්වයත් ඊනියාවාදී!
කන්න ඕනෑවුණාම කබරයත් තලගොයා වෙනවා. ඒක අනිත් පැත්තට වුණාම මොණරු වගේ පශ්චාත්භාග එළියේ තබාගෙන මනුෂ්‍යත්වයේ පිල් විදහගෙන නටනවා.

අපි වෙනස් කරන්න හදන්නේ මොකද්ද? මනුෂ්‍යත්වයේ ප්‍රාථමික ලක්ෂණවත් ආරක්ෂා කරගන්නේ නැතුව කරන්න උත්සහ කරන හෝ බලාපොරොත්තුවන වෙනස මොකද්ද?
තව කෙනෙකුගේ මරණයක් ප්‍රාර්ථනා කරන්න වගේම මරණයකට හිනාවෙන්නත් පුළුවන් අමනුෂ්‍යයන්ට පුළුවන් ද සාරධර්මවලින් පෝෂිත සුන්දර සමාජයක්, රටක් ගැන කතා කරන්න? කටින්ද?

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka #hypocrisy #inhumanity

කහ, කහ වීම

සංගීතයට, කලාවට ප්‍රිය මනුස්සයෙක් හැටියට ලංකාවේ රියැලිටි වැඩසටහන් සමහරක ප්‍රේක්ෂකයෙක් මාත්. කාලයක ඉඳන්. පහුගිය අවුරුද්දෙ ඉඳන් බැලුවෙ නම් Voice Sri Lanka විතරයි. Season 1 සහ Teens ගුණාත්මක භාවය අනුව මේ වතාවෙත් සෑහෙන බලාපොරොත්තු සහගතවයි වැඩසටහන බලන්න ගත්තේ.

පළවෙනි දවස බැලුවා. 

දෙවැනි දවසත් බැලුවා. 

තුන්වැනි, හතරවෙනි දවස බලද්දී තමා මා තුළ ජීවත්වන ක්‍රිෂ්ණා වස්දණ්ඩ පොළවේ ගහලා "මේ මොන මයන්නක්ද අයිසේ මේ!" කියලා අහලා චැනල් එක මාරු කළේ.

අන්තර්ජාතික සන්නාම බහුතරයක් තමන්ගේ ව්‍යාපාරය ප්‍රවර්ධනය කරන කලාපයට අනුව සුළු සුළු වෙනස්කම් කරනවා. මෙහෙ මැක්ඩොනල්ඩ්ස්වල රයිස් ඇන්ඩ් කරි තියන එක තමයි ඕකට දෙන්න පුළුවන් සරලම උදාහරණය.

 මට ඇත්තටම විශ්වාස නැහැ ස්වර්ණවාහිනියේ ලයිව් ඇට් එයිට් පිටපතට මරණගෙවල්වල ශෝකාලාප එකතුකරපු පිටපත් රචකයා දැන් සිරසට ගිහින් ද කියලා.

මේක දක්ෂකම් පෙන්නන තැනක්ද නැත්නම් කුලියට අඬන වේදිකාවක්ද? කොයිතරම් නම් විපිළිසර වුණාද කියනවා නම් ආයෙත් බැලුවා හිරු ස්ටාර්ද මේ කියලා!

හැම ගායකයෙක්ම ගායිකාවක්ම පිටිපස්සෙ මොකක් හරිම දුක කතාවක් තියෙනවා! ඒ මොකවත්ම නැත්නම් යාලුවා තරහාවුණා, අක්කා බැඳලා ගියා කියලා හරි වේදිකාවේ කඳුළක් නොහෙලපු කෙනෙක් හොයන එකට වඩා ලේසියෙන් කිසාකෝතමී නොමළ ගේකින් අබ හොයාගන්නවා, ෂුවර්!

මොකක්ද මේ විහිළුව???

තරගකාරයොත් අඬනවා, විනිශ්චයකාරයොත් අඬනවා, කියන්නේ නැති දේවල් විනිශ්චයකාරයෝ හාරහාර අහනවා, ඇහුවේ නැත්නම් තරගකාරයො කියනවා. ගම සමග පිළිසඳර හොඳා! 😅

හරි ඉතින් කලාකාරයෝ සංවේදී මිනිස්සු තමයි. හැබැයි ඕනෑම දෙයක් ඕනෑවට වඩා කරන්න ගියාම අවුල්. මීට වඩා මාකටිං ගේම් ගහන සිරසට හැම තරගකාරයටම දුක මාකට් කරන්න කියන්න වෙන තත්වයක් ඇතිවීම හොයලා බලන්න ඕන වැඩක්! එච්චරටම ඉච්ඡාභංගත්වයකට යන්න තරම් තරගයක් දෙන වෙන චැනල් එකක රියැලිටි තරගයක්වත් තියෙනවද? නැත්නම් ඕනෑවට වඩා කැටයම් දාන්න ගිහින් තොරණ බලියක් කරගන්න දත කනවද? 

ඔය බොරුව සහ දුක මාකට් කිරීමේ කලාව හෙවත් yellow journalism පටන්ගත්තේ 1800 ගණන්වලදී ඇමරිකානු මුද්‍රිත මාධ්‍ය කියලා තමයි කියවෙන්නෙ. (හඳ ගමන වගේ වෙන්නත් පුළුවන්) හැබැයි සමහරවිට ඊට කලින් ඉඳන්ම තියෙන්න ඇති. ඒකනේ ඔය අපි අහලා තියෙන කවිකොළ, රජ කාලේ ප්‍රශස්ති ගායනා එහෙම ඔය ආරේට ගිහින් තියෙන්නේ. රාමායණය, මහ භාරතය (මහාවංශය, චූලවංශය අපේ අයට කොහොමත් වහකඳුරු නිසා ඒ උදාහරණ ඕනෑ නෑ) පවා හරියට බැලුවොත් yellow journalism ඡායාවල්! 

මොකද්ද මේ yellow journalism කියනවා නං ඒකේ ලක්ෂණ ටිකක් කිව්වම වඩා පැහැදිලි වෙයි. 

    ●කැපී පෙනෙන සිරස්තල, පිංතූර, ප්‍රස්ථාර අරවාමේවා. බොහෝ විට අන්තර්ගතයට හාත්පසින්ම වෙනස්, අවධානය ඉල්ලන සිරස්තල (ලංකාවේ මුද්‍රිත සහ විද්‍යුත් මාධ්‍ය විතරක් නෙවෙයි සමාජ මාධ්‍ය සහ Youtube යන්නෙත් මේ ආරේට) 

    ●ලස්සනට කැටයම් දාලා, තලු මරලා, කෙන්ද කන්ද කරලා, ජනතාව කම්පනයට පත් කරලා, කුපිත කරවලා, කතාව රබර් කරලා කියන්න පුළුවන් පුද්ගලයන් යොදාගැනීම (චමුදිත, රංගන වගේ අපේ දේශීය නිෂ්පාදන ඇරුණම මෙහෙම කට්ටිය සමාජ මාධ්‍යවලත් අපමණයි!) 

    ●ඕනෑම කුණු කතාවක් පළවෙනියෙන්ම ඉදිරිපත් කිරීමට ඇති තරගකාරීත්වය (සියලුම විද්‍යුත් මාධ්‍යවල අරගලයේ හැසිරීම එක උදාහරණයක්) 

    ●Jingoism (දැඩි දේශානුරාගය සහ ජාත්‍යාලය (අපේ වීරවංශ ලොක්කා වගේ විදේශ ප්‍රතිපත්ති ගේම කෝල් කිරීමට භාවිතා කිරීම එක උදාහරණයක්) හෝ සංවේදී විෂයයන් සහ ඊට අනුබද්ධ දේ (දේශීය, සංස්කෘතික, ආගමික, පාරම්පරික ආදි) දැඩි ලෙස ගැරහීමට ලක් කිරීම (ලංකාවේ ජනප්‍රිය වෙන්න මේක කොයිතරම් නම් ලේසි ක්‍රමයක් ද කියලා සමාජ මාධ්‍ය භාවිතය දිහා බැලුවම පැහැදිලි වෙනවා) 

    ●ප්‍රසිද්ධ හෝ ජනප්‍රිය චරිතවල 'කුණු කතා' හාරැවිස්සීම සහ ලුණු ඇඹුල් එක්කර ලිවීම/කීම/නිෂ්පාදනය (ලංකාවේ බහුතර youtube නාලිකා) 

    ●බහුතර මතය, ජනප්‍රිය මතයට පෝර දැමීම සහ ඒ වෙනුවෙන් අවස්ථානුකූලව පෙනී සිටීම (අරගලය කාලවකවානුව තුළ සියලු විද්‍යුත් මාධ්‍යවල හැසිරීම) 

    ● නොවටිනා සිදුවීම් හෝ චරිත ප්‍රසිද්ධ කරවීම සඳහා කටයුතු කිරීම (ලංකාවේ අපට තේරෙන භාෂාවෙන් නම් කබ්බෝ ෆෝම් කිරීම) 

ඔය කාරණා ටික අරන් බැලුවම මම හිතන්නේ සුද්දටත් yellow journalism උගන්නන්න පුළුවන් මට්ටමක අපි ඉන්නවා දැන්. සමහරවිට ඒගොල්ලොන්ටවුණත් සාධාරණ ඊර්ෂ්‍යාවක් වුණත් ඇතිවෙන්න බැරි නෑ අපේ වැඩ දැක්කම. අන්න එදාට තමයි සුද්දා වුණත් අලුතෙන් දෙයක් අඳුන්වල දෙන්න කලින් දෙසැරයක් හිතන්න පෙළඹෙන්නේ😂

සිරසේ මේ වතාවේ න්‍යාය පත්‍රය මොකක්ද කියලා මම දන්නේ නෑ. ඔය රටාවට Voice Global අනුමැතියක් තියෙනවා ද දන්නෙත් නෑ. 

(සමහරවිට high context index එකේ උඩම ඉන්න පුළුවන් ඉන්දියාවේ තත්ත්වයත් මෙහෙම වෙන්න පුළුවන්. Voice India බලලා නෑ. නමුත් ඉන්දියාවේ වුණා කියලා ලංකාවේත් ඒක එහෙම වුණාට කමක් නෑ කියලා සාධාරණීකරණ තර්කයක් ගේන්න තරම් අපි ඉන්දියාවේ දූපතක් නෙවෙයිනේ) 

 මේ ලංකාවේ සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් හැටියට සිංදුවක් අහලා දක්ෂකමක් බලලා සතුටු වෙන්න තියෙන අවස්ථාවක් මළ අඳෝනාවක්, අඬෝවැඩියාවක් කරලා, කොහොමත් ආතතියෙන් ඉන්න මිනිස්සු තව ආතතියට පත් කරවන්න එපා ඉතින්! මොකද ප්‍රශ්න ඕන නම් මිනිස්සුන්ට තමතමන්ගේ එව්වයි තමන්ගේ වටේ පිටේ ඉන්න මිනිස්සුන්ගේ එව්වයි හොඳටම ඇති අඬ අඬා රසවිඳින්න. ඒත් නැත්නම් කඩේ ගිහින් ආවත් ඇඬෙන තත්ත්වයකනේ අපි ඉන්නේ. 

සිරස උත්සහ කරන්නේ හැමෝටම ප්‍රශ්න තියෙනවා බ්‍රෝ කියලා මිනිස්සුන්ගේ හිත සනසවන්න හෝ දුක සාමාන්‍යකරණය කරන්න වගේ සද් අරමුණක් ක්‍රියාත්මක කරවීම වෙන්න බෑ කියලා පෙරවැරදි නිසා හිතෙනවා. හැබැයි මේක මෙහෙම මාර ප්‍රශ්න ගොඩක් තියෙන රටක් කියලා මිනිස්සුන්ගේ ඔලු තව කුරුවල් කරන්න වක්‍රාකාරව උත්සහකිරීමක් වෙන්න නම් සෑහෙන ඉඩක් තියෙනවා. 

මේ යන විදියට අන්තිමේදී ලංකාවේ මාධ්‍ය කලාව කහ-කහ මාධ්‍ය කරයිද කියලත් සාධාරණ සැකයක් ඇතිවේගෙන එනවා! 

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka #realityshow #YellowJournalism

ලංකාවේ අපි 🇱🇰

මගේ ලිවිලි ගැන පෞද්ගලිකව විචාරයක් දුන්නා මිත්‍රයෙක්. මේකේ මීට කලින් විසංවාද ගොඩක් තියෙනවා. මේ කොටස විතරක් ගත්තම, (හැබැයි මේ වචන ගැන මම වග කියන්නේ නෑ, පැහැදිලිවම propaganda නෙවෙයි!✋)

මිත්‍රයා: "ඔයා ලියන ඒවයේ හැටියට you are real simple, genuine Sri Lankan"

(typical නොකිව්ව එක ගැන නම් ඇත්තටම සතුටුයි🌼)

මම: 🤔🤔 "මට ඒක ප්‍රශංසාවක් හැටියට ගන්න පුළුවන් නම් හොඳයි. ඒත් ඉතින් දැන් තියෙන තත්වේ හැටියට Sri Lankan කීමම ලැජ්ජාවක් හැටියටනේ අපේ බහුතරයක් සලකන්නේ. Genuine කෙසේවෙතත් Sri Lankan කිව්වම පට්ට ගොඩයෝ, ළිං මැඩියෝ කියලනේ කියන්නේ කට්ටිය" 

මිත්‍රයා: "Those are mod hybrid Sri Lankans" 

වෙනත් ප්‍රශ්න නැත ස්වාමීනි! 👩‍⚖️

****

ශ්‍රී ලාංකිකයෝ තරම් ශ්‍රී ලංකාවට ගරහන්නේ නෑ කොටි ඩයස්‌පෝරාවවත්!

මේක අස්සේ ඉන්නත් ඕන, අතපයක් නොසොල්වා සුරලොව සැපසම්පතුත් ලැබෙන්න ඕන.(ඇත්තටම දුක්විඳින, දුෂ්කර තත්ත්වයන් නෑ කියලා මේකෙන් අදහස්වෙන්නේ නැහැ✋) හැබැයි ශ්‍රම සම්මාදමට කැමති නෑ! පංගුපේරුවට තමයි වැඩ කරන්න ඕන. තව පුළුවන් හැබැයි මෙන්න මෙච්චරයි දෙන්නේ කියලා ඇඟෙන් ඇටයක් යන ගාණට ලෝබකමෙන් තමයි රටට, දැයට, සමාජයට, ආයතනයට දායකත්වය ලබා දෙන්නේ. හැබැයි කතාකරද්දි ඒ තරම් නිර්මල, පවිත්‍ර, අවංක චරිත තුන්ලෝකේම නෑ😅 අධි-සුචරිතවාදියෝ.

අද දැක්කා පෝස්ට් එකක් ලංකාව නිරයකට සමාන කරලා. ඒකෙ ඉපදීම පිනක් කියා හිතන මිනිස්සු ඉන්න එකට අඬා වැටිලා. තව කට්ටිය සුපුරුදු බයිලා ටිකම ගහලා දෙදාස් පන්සීයක මෙව්වා එකකුත් තියෙනවය, ඒත් නිරයක්ය, අරකය, මේකය කියලා. 

වෙන්න ඇති.

තමතමන්ගේ නැණ සහ අත්දැකීම් අනුවනේ මතයක් දරන්නේ. නමුත් ඉතින් ඔයතරම් අමාරුවෙන් නිරයකට වෙලා ඉන්න අවශ්‍ය නෑ මට නම් හිතෙන්නේ. දුෂ්කර නම්  දෙව්ලොවට මාරුවක් අරන් යනවා මිසක් මොකටද මේ තරම් වයිරයෙන් ක්‍රෝධයෙන් නිරයේ පැහෙන්නේ🙄 යන්න මාර්ග මොකෝ අපි නොදන්නවැයි ඉතින් 😉😎

ලංකාවේ කව්රු හරි කියනවා නම් බොරු සුචරිතවාදේ කෙල පැමිණ ඉන්නේ දේශපාලකයෝ විතරයි කියලා කණ අතගාලා කණ්ණාඩියක් ඉස්සරහට එක්කන් යන්න. ඒකම පිනක්😂👌

ප. ලි. 

ඔය කලින් කිව්ව විචාරය දුන්න මිත්‍රයම කිව්වා මම තව කාටවත් ඒ ගොල්ලොන්ගේ අදහස කියන්න ඉඩක් නොදී ලියලා දානවා කියලා😂 අදත් ඉතින් ඒකම තමයි කළේ😉 ජනප්‍රිය අදහස එක්ක එකඟවෙලා ඒකට පෝර දාලා ලියන්න ඇඟිලි නැවෙන්නේ නෑ😜 එහෙම එකෙක් දෙකෙක් හරි ඉන්නත් එපැයි ලෝකේ බැලන්ස්වෙන්න. 

~✒️ Aash Weerasinghe 

#AW #thaniya #medusasjournal #srilankanstyle #hypocrisy

ගුණේ අන්කල්

 හුනස්නෙන් නැගිට්ටවෙන තරම් කම්පනයක් ගෙනාව ඒ ආරංචිය ආවේ සඳුදා උදේ. ගුණේ අංකල්ගේ මරණය ගැන. 

ගුණදාස රාළහාමි මුලු ජීවිත කාලයම අචල හිතවත්කමින් සහ පක්ෂපාතීත්වයෙන් අපේ තාත්තා ඇතුළු පවුලේ අය එක්ක රැඳිච්ච, අලුත් ලෝකයට අරුමයක් වෙන 'අවංක හිතවත්කම' කියන එකට හොඳම උදාහරණයක් වෙච්ච, ඒ වඳවී යන ජීවී කුලකයේ සුන්දර මනුස්සයෙක්. කෙටිකාලීන හිතවත්කම්, වාසි ලාබ ප්‍රයෝජන ගැන අරමුණු, පරාජයේදී පසුබෑමේදී දාලා යන මිනිස්සු අතර ගුණේ අංකල් වගේ මිනිස්සු අතලොස්සයි අලුත් ලෝකේ ඉතුරුවෙලා ඉන්නේ. එහෙම එකේ ඒ වගේ කෙනෙක් ගියා කියන එක වෙනමම කණගාටුවක් ගේන කාරණාවක්.

ගුණේ අංකල් දැඩි එජාප පාක්ෂිකයෙක්. සීයාගේ කාලයේ ඉඳන්ම නොවෙනස්ව තාත්තලා එක්ක රැඳිච්ච හොඳම හිතවතෙක්. ඥාතීත්වයකුත් තියෙනවා අපේ තාත්තගේ මව් පාර්ශවයෙන්. පක්ෂ මතිමතාන්තර වෙනස්වුණාට පස්සේ වුණත්, මතවාද විරෝධතා අතර වුණත් කවදාවත් හිතවත්කම් අත්නොහැර කොන්දේසි විරහිතව ඒ වෙනුවෙන් පෙනී හිටිය දුර්ලභ ගණයේ ජීවියෙක්. 

ෂොට් එකක් දාලා, විහිළුවක් කරගෙන හිටිය අහිංසක මනුස්සයා මාස දෙකකට විතර කලින් මුණගැහුණු වෙලාවෙත් සාමාන්‍ය හොඳ ශරීර සෞඛ්‍යයෙන් හිටියා. ගුණේ අංකල් නැතිවෙලා තියෙන්නේ හදිසියේ ඇතිවුණු හෘදයාබාධයකින්, තනියම හිටිය වෙලාවක. ඒ මොහොතේ අංකල්ට මොනවා හිතුණද මොනවා දැනුණද කියලා හිතද්දිත් ඒක හරිම සංවේදීව දැනෙනවා. ගෙදර එන්න ප්‍රමාද නිසා හොයද්දි තමයි පවුලේ අය දැනගෙන තියෙන්නේ. ඒ කතාව අහද්දිත් දැනෙන කම්පනය වචන කරන්න අමාරුයි. 

ගුණේ අංකල් අන්තිමට හම්බවෙච්ච වෙලාවෙත් නංගිට විහිළු කරමින් කිව්වම රුසියාවෙන් වොඩ්කා බෝතලයක් ඕන කියලා එයා ඒක දෙන්න යන්න බලං හිටියා අංකල්ව හම්බවෙලා. ඒත් අංකල් ඔක්කොටම කලින් හරි ඉක්මණ් ගමනක් ගිහින්, ඇවිත් යන්න කියන්න බැරි. 

හරි දුකයි ගුණේ අංකල්. තාත්තා මේ ආරංචිය කියද්දිත් කිව්වේ 'ඉන්නම ඕන මිනිහෙක්' කියලා. ඇත්තටම ඉන්නම ඕන මිනිහෙක් අංකල්. හරිම දුකෙන් වුණත් ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ පුළුවන් නම් මේ සංසාර ගමනේ කොහෙදි හරි ආයෙ මුණ ගැහෙමු. ඒත් පුලුවන් ඉක්මණින් මේ ඝෝර කඨෝර සංසාරයෙන් මිදෙන්න, එතෙර වෙන්න ලැබේවා, නිවනට ශාන්තියට පත්වේවා. එතෙක් එළඹෙන සෑම ආත්මයකම යහපත් නිදුක් නිරෝගී මනුස්සභාවයන් ලබා සුගතිගාමී වේවා! 

එතෙක් සුබ ගමන්! 🌼

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka

වස්ත්‍ර ප්‍රශ්න

ඉස්කෝලෙන් අයින්වෙලා දශක එකහමාරක් විතර. හැබැයි ඒ දශක එකහමාර තිස්සේම මොකද්දෝ හේතුවකට මං සැරින් සැරේ දකින හීනයක් තියෙනවා. වැස්සක, මඩ වෙච්ච ඉස්කෝලෙ ඇවිදිනවා (ඒ හීනෙදිම මිසක් වැස්සකටවත් ඉස්කෝලෙට ගොඩවෙලා නෑ😅). ඉස්කෝලෙ ඇතුලට යන්නේ කොහොමද කියලා දකින්නේ නැතිවුණාට ඉස්කෝලෙ වත්ත පුරා මඩවලවල් උඩින් පැනපැන බිල්ඩින් පුරා ඇවිදිනවා තමයි දකින්නේ.

දැන් ඔය හීන කියවන විශේෂඥයෝ මොනව කියාවිද මම දන්නේ නෑ. හැබැයි අවංකවම මට ඉස්කෝලෙ ඉන්න කාලේත් එයින් පිටවුණාට පස්සේත් විශේෂ, මහ ලොකු බැඳීමක් දැනිලා නෑ. එහෙම ආදිශිෂ්‍ය සංගං බදාගෙන, පරණ ඉස්කෝලෙ යාලුවො බදාගෙන, උත්සව පවත්වගෙන ඉන්න තමන්ගේ ඉස්කෝලෙට ආදරේ මිනිස්සු අනන්ත ඉන්නවා. ඒ හැමදෙයක්ම දිහාම මම මැදහත් සිතෙන් උපේක්ෂාවෙන් බලාගෙන මගේ පාඩුවේ ඉන්නවා, විවේචන විචාර නැහැ. අපරාදේ කියන්න බෑ ඉස්කෝලෙන් මට මහ වරදක් කරලත් නෑ. ඒ කාලයේදි මගෙන් සහ දෙමාපියන්ගේ උපරිම යුතුකම් ඉස්කෝලෙට කළා මිසක් ලොකු බලාපොරොත්තු තියාගෙන, බදාගෙන, නටාගෙන ඉන්න තරම් දරුණු බැඳීමක් හද පත්ලෙන්ම ඉපදිලා නෑ ඉතින්.🤷‍♀️

සමහරවිට මේ වතාවේ ගියේ ගුරු සාරිය විසඳන්නද දන්නේ නැහැනේ! 😅

සාරිය ගැනත් මට තියෙන්නේ බොහොම උපේක්ෂා සහගත මතයක්. සාරිය බොහොම සුන්දර ඇඳුමක් (අඳින පිළිවෙල අනුව ප්‍රධානවම). යාර හයකට පුළුවන් නාරි ලාලිත්‍යය උපරිමේටම නලවලා ගන්න (ආයෙමත් නිසි සහ ගැලපෙන විදිහට ඇන්ඳම) වෙන කිසිම කාන්තා ඇඳුමකට වඩා. ඒත් ඒ පිළිවෙත වෘත්තීය මට්ටමට එද්දී තරමක් වෙනස් වෙලා, වැදගත් සහ සංවර ඇඳුමක් හැටියට තමයි සැලකෙන්නේ. ඒකෙ කිසිම වරදක් මම දකින්නේ නැහැ. නිරන්තරයෙන් සාරි නොඅඳින, සාරි ඇඳිය යුතු අවස්ථා මගහැර අත්‍යවශ්‍යම කාරණයේදී විතරක්ම නාහෙන් අඬමින් සාරි අඳින මං වගේ ජීවියෙක්ට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැහැ තවකෙකුට සාරි අඳින්න හෝ නාඳින්න 'බලකරන්න'.

හැබැයි සාරිය අඳින රැකියාවක් බාරගනිද්දී ඒ බව පැහැදිලිව දැනගෙනයි රැකියාව බාරගන්නේ කියන එක  මම හිතන්නේ අපි හැමෝටම එකඟවෙන්න පුළුවන් ප්‍රායෝගික කතාවක්. (දිනපතා සාරිය අඳින්න අකමැති කෙනෙක් නිසා ඒක අනිවාර්ය වන රජයේ හෝ බැංකු වැනි ආයතනවලට සම්බන්ධ වෙන්න මම හීනෙකින්වත් උත්සාහ කරන්නේ නැහැ, මම ඒකට අකමැති නිසා.) 

හැබැයි මේ සමාජයේ ගැටෙන කොට මම දකිනවා සාරියට විශේෂත්වයක් ගෞරවයක් අපේ සමාජයේ බහුතරයක් තුළ තාම තියෙන බව. එතකොට ගුරුවරියන් සාරි ඇඳීම හෝ නෑඳීම මට අදාළ නැති වුණත්, ඒ ගැන විශේෂ මතයක් නැතිවුණත් සමහරවිට ඒ සමාජ සම්මතය "හදිසියේම" "විශේෂයෙන්" අභියෝගයට ලක් කළ යුතු කාරණාවක් හැටියට මට පෞද්ගලිකව දැනෙන්නේ නෑ. මොකද ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයට තියෙන දැවෙන ප්‍රශ්නය ගුරුවරියගේ වස්ත්‍රය නෙවෙයි! 

ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයට අර ට්‍රැක පැන්න මල්ලීට වඩා ප්‍රශ්න තියෙනවා! හැබැයි ඉස්සෙල්ලම ට්‍රැක පැන්නේ මල්ලිටද ලෝකල් ස්ටාලින්ටද නැත්නම් චමුදිතට ද කියන එක කිකිළි ද බිත්තරේද කියන එකට වඩා උභතෝකෝටිකයක් වෙන හින්දා මේ තකහනියක් සාරියකට රට ගිනිතියන්න පුළුවන් වීම හිතලා බලන්න වටින කාරණාවක්! 

තව අතුරු කතාවක් තියෙනවා, ලියන්නම ඕන එකක්. 

අවුරුදු 19න් මම පළවෙනි රස්සාව පටන්ගත්තේ. එතකොට මාත් එක්කම ටෙලිකොම් සම්බන්ධ වුණ අපි ඔක්කොම එකම වයස්වල  40ක් 50ක් විතර හිටි ලොකු කණ්ඩායමක්. අපිට තිබුණේ සේවාමුර නිසාත් දවල් දවසේ අධ්‍යාපන වැඩ නිසා වැඩි හරියක් රාත්‍රී සේවා මුර කළ නිසාත් ඉස්කෝලෙන් එළියට ආ ගමන් පුරුද්ද නිසාත් අපි බහුතරය ඔෆිස් ගියේ ඩෙනිමයි ටී-ෂර්ට් එකයි සපත්තුයි දාගෙන! සාමාන්‍යයෙන් තොරතුරු තාක්ෂණ සේවා සම්බන්ධ ක්ෂේත්‍රයට ඕක අලුත් දෙයක් නොවුණට 51%ක් රජයට අයත් ඒ වනතුරුත් දෙපාර්තමේන්තු සංස්කෘතියෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් නොවී තිබුණ ටෙලිකොම් ජ්‍යෙෂ්ඨයන්ට අපේ මේ "ඇඳුම" බිකිනියක් වගේ දැනුණ වග පුදුමයක් නෙවෙයිනේ!

පළවෙනිම වෙඩිමුරය එල්ලවුණේ මටයි මගේ හොඳම යාළුවටයි (මොකද අපි දෙන්නම වැඳිය යුතු අය වඳින ජාතියේ නොවුණු නිසා ඕන අංචියක පළවෙනි නොම්මර කැරකුණේ අපිට😅). ඔහොම එනවද ඔෆිස් කියලා ජ්‍යෙෂ්ඨ උත්තමාවියන් රංචුවක් ගේම කෝල් කළාම අපිටත් එකසැරේ වෙනස්වීමේ උවමනාව ඇතිවුණේ නෑ! වැඩේ තියෙන්නේ ඒ වෙද්දී කොටසක් වෙනස්වෙමින් හිටි නිසා අපි කලු බව වැඩිපුර පෙනීගිය එකයි! 🦍

 ආයතනයේ සාමාන්‍ය විදිහ ඒක වුණහමත් පහසුව තිබුණාට මොකද්දෝ අඩුවක් අර formal නොඇඳ හර්තාල් කරපු මටම දැනිච්ච අවස්ථා ඊට පහුකාලයක ඕනෑතරම් ඇතිවුණා. 

අනිත් කාරණය අපි තරුණ මදයට කිව් සැණින් ඊට අනුගත නොවුණට ඊටපස්සේ වෙනස්වුණා (අර ගේම කෝල් කළ අයටමත් ඉවසගන්න බැරිවෙන තරමට, ඇතැම් වෙලාවල. තරහවෙන්න ඕන නෑ ඉතින්. අපි හැමෝම පෘථග්ජන මිනිස්සුනේ😁) 

එහෙම වෙනස්වෙච්ච අපි formal attire කෙල පැමිණෙමින් සිටින අතර ටෙලිකොම් සභාපති ධූරයට කාන්තාරත්නයක් පත්වුණා 2008 අවුරුද්දේ. කාන්තාවක් හැටියට එතුමිය ආව හැටියේ ගැහුවා චක්‍රලේඛයක් සේරම මහිලාවන් චකබ්ලාස් වෙලා යන්න. ටෙලිකොම් සේවිකාවන් සියලු දෙනාට සාරිය අනිවාර්යයි, සාරිය නොඅඳින්නේ නම් කලිසම (සහ බ්ලවුසය) පමණයි!, කිසිමාකාරයක සාය සහ ගවුම තහනම්! කියලා. අර මොකාගෙද මොකද්ද එකට මොකද්දෝ වුණා වගේ ඒ වෙද්දි ඩෙනිමෙන් Mondy ගවුමට, සායට මාරුවෙලා හිටි අපිටත් වුණේ ඒවා ගුලිකරලා අල්මාරිය මුල්ලට කරලා සාරියට වංගුවක් ගහලා කලිසමට මාරුවෙන්න. 

මොකක්ද ඔය චක්‍රලේඛයේ අරමුණ කියලා දන්නේ උඩ ඉන්න දෙයියොයි සභාපතිතුමියයි එතුමියට ලණුව දුන්න අයයි විතරයි! 🙄

කකුල් පේන එක නම් ප්‍රශ්නේ වුණේ රූපවාහිනිය රොක් කරලා ගත්ත ගංගනාත් දිහාවත් බලලා හැදෙන්න තිබ්බා (පටන්ගත්තෙම ප්‍රවෘත්ති මේසෙ යටින් කකුල් පෙන්නලනේ🙈)

ඊටපස්සේ තමයි ලස්සන වැඩ පටන්ගත්තේ. 

මේ ලියන අහිංසක දැරිය එවකට කිලෝ 50ක උපරිමයකට යටත් වූ කටුබොඩියක්. හැබැයි කුලකයේ අනිත් අයගෙන් වෙනස් නොවූ නිසා, ඒ සුහුඹුල් වයසේදී තමන්ගේ විලාසිතාව ඇත්තේ කොතනදැයි කියා අවබෝධ කරගන්නට උත්සාහ කරමින්, ආයතනයේ සහ ගෙදර නීති සංග්‍රහය යටතේ පර්යේෂණාත්මක අවධියක හිටියේ. ඒ ශරීර කූඩුවට ගැලපෙන ඇඳුම් kiddies cornerවලින් හොයාගන්නට සිදුවූ අවස්ථාත් තිබුණා. Slim fit, straight cut කලිසම් formal attire එකට අයිති බව නොදන්නා බව පෙන්වූ බවලතුන් අලි කොටි වග වලසුන් ගහණ වනයක් ("වණයක්") ඒක, එකල.😂

දවසක් අපේ ප්‍රධානියා බොහොම කලබලයෙන් මාව ඩෝමෙට්‍රියට කැඳෙව්වා. (කාර්යාලයේදි නැතුව එතනදි කතා කරන්න හේතුව මම අදටත් දන්නෙ නෑ). අපරාධකාරයෙක් දිහා වගේ මගේ ඉහේ සිට දෙපතුලට බැලුවා. එදා ඇඳන් හිටියෙත් slim fit කලිසමට බ්ලවුස් එක යට කරලා (tuck කරලා) boots (casual නෙවෙයි formal boots) දාලා.

හරිම ලැජ්ජාශීලි මේ මහත්මිය මට කියනවා "මොකද්ද අනේ ඔයා මේ අඳින හැටි. ඔයා lift එකට නැග්ගම ඔක්කොම  පිරිමි ළමයි ඔයා දිහා බලනවා. මට හරිම ලැජ්ජයි! ඔයා ඔහොම අඳින්න එපා" 

(ඉතින් හත්දෙවියනේ, අවුරුදු 20ක 21ක කෙල්ලෙක් දිහා නොබලා ඉඳීද කොල්ලො? 🤷‍♀️) 

(ඒ දවස්වල ඉවසීම එහෙම නිල්. නහර වැඩියි. තරුණ ඇඩ්‍රිනලින් උනන්නේ නෑ, විදිනවා😅) 

" ඇයි මිස් මොකක්ද මගේ ඇඳුමේ ප්‍රශ්නේ? Chairperson කිව්වේ කකුල් පේන්න අඳින්න බෑ කියලා ඉතින් මගේ කොහෙවත් මොකුත් පේන්නේ නෑනේ" (හරිම අවංකව අහිංසකව මං මගේ හිසේ සිට දෙපතුල වනතුරු පරිස්සමින් බලමින්) 

(ප්‍රධානියා ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරෙමින්) "ඒ වුණාට ඇඟට හිරයි වගේ නේ. ඒකනේ මිනිස්සු බලනවා ඇත්තේ"

🤦‍♀️🤦‍♀️🤦‍♀️🤦‍♀️

(ලබා උපන් හැටියට කැහැටු ශරීරයක් ලබා හිටියාට මං මක්කරන්නද නේ? එහෙමයි කියලා නිලමෙට රෙදි ඔතන්නැහෙ රෙදි ඔතලා පුම්බලා ඇඳුම් අඳින්නද නැත්නම් නයිටි වගේ බාච්චු අඳින්නද මේ මට යෝජනා කරන්නේ කියලා වචන ලොප්වුණ විපිළිසරයකට ලක් වෙලා හිටියා මම මිනිත්තුවක් විතර. ඔව් ඒක ලොකු කාලයක්!) 

"මිස්, මගේ ඇඟේ තරමට තමයි ඉතින් මං මේ අඳින්නේ. අනික එහෙම උලුප්පා පෙන්නන්න තරම් දෙයක් මට නෑනේ, මේ පේනවනෙ ඉතින්. මට හිර නෑනේ මේ ඇඳුම් 😳ඇයි මිස් එහෙම හිතුවේ😳 ආ ඉන්නකෝ ඔන්න බලන්න මට පිටිපස්සේ සාක්කුවට මුලු අතම දාන්න පුළුවන් හරිම පහසුවෙන්, හිර නම් බෑනේ නේද" (ඇඳුමේ තව ඉඩකඩ ඇති බව සනාථ කරන්න දත කමින්) 

"අනේ මන්දා ඔයාට ඕවා කියලා වැඩක් නෑ" කියලා ප්‍රධානියා දඩස් ගාලා දොර ඇරගෙන තව මොනවාදො තර්ජනයක් කරලා ගියා යන්න. 

ඔන්න ඔහොමයි "ඇඳුම" "ජාතික ප්‍රශ්න" වෙන්නේ! 

වෘත්තීයට ගැලපෙන ලෙස ඇඳීම පැළඳීම අනිවාර්යයි, ඒකේ කිසිම තර්කයක් නෑ. සාරි ඇඳන් පීනන්න බෑ කියලා කොහේද දැක්කා. ඔව්, සාරි ඇඳන් ලියුම් බෙදන්න බෑ හැබැයි යාපනේ කෙල්ලෝ සාරි ඇඳන් බයිසිකල් පදිනවා. හැබැයි ඒ බයිසිකලේ යන කෙල්ලට ඒ සාරියම පිටින් තරුපහේ හෝටලේක reception එකේ වාඩිවෙන්න බෑ, ඒ සාරිය පිටින් Sri Lankan crew එකේ ඉන්න බෑ. වෙනස් වෙන්න වෙනවා. 

IT field එකේ කාන්තා ප්‍රධානියෙක් සාරියක් ඇඳන් වැඩ කරද්දි ඒක ඒ පරිසරයට ගැලපෙන්නේ නෑ. රජයේ ආයතනයක කාන්තා ප්‍රධානියෙක් ත්‍රීපීස් ෆෝමල් කිට් එකක් ගහලා සාරි අඳින බහුතරයක් අස්සේ වැඩ කිරීම ගැලපෙන්නේ නෑ. Academic field එකේ සාරිය අඳින විදිහට බැංකුවක සාරිය අඳින්නෙ නෑ. Model shoot එකක වැස්සක තෙමෙන රංගනයකට අඳින විදිහට සාරිය බැංකුවකටවත් රජයේ ආයතනයකටවත් ගුරුවරියකටවත් අඳින්න බෑ. ඒක තමයි සාමාන්‍ය සම්ප්‍රදාය, අපි පුරුදු වෙලා ඉන්න රටාව. සාම්ප්‍රදාය අතික්‍රමණය කරන්න කියලා අර උපාධි ලෝගුව යටින් ගවුම ඇන්ඳ නංගිට කරන්න පුළුවන් වුණෙත් පිංතූර දාලා 'අවධානයද මේ ඉල්ලන්නේ' කියලා අහගත්ත එක විතරයි. 

දැන් ඔය උඩ කිව්ව නොගැලපෙන යමක් ගුරුවරියකගේ සාරිය සම්බන්ධයෙන් මේ මෑතකදී වුණාද? 

හදිසියේම වෙනසක අවශ්‍යතාවය මතුවුණේ කොහෙන්ද? කාටද? ඇයි? 

බහුතරයට ඒක ඕනෑ බව දැනගත්තේ මොන පදනමකින්ද? 

අනෙක් අතට, 

සාරිය නෙවෙයි බිකිණිය ඇඳන් ආවත් ඉගැන්වීමේ ක්‍රමවේදයේ ඉඳන් අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ ලංකාවට අත්‍යාවශ්‍ය නැද්ද? 

ඒවා කොහෙන්ද කොහොමද පටන්ගන්න ඕන?

තව ප්‍රශ්න තියෙනවාද, ප්‍රශ්න?? 

#ලංකාවටමට්‍රැක්

~✒️ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusasjournal #lka #formalattire #teachers