බෝතල් කටු

කතා පෙට්ටගමේ සමහර කතන්දර නොකී-නොලී ඒවා. සමහර ඒවා කියන්න-ලියන්න කලින් සෑහෙන්න හිතන්න ඕන ඒවා. සමහර ඒවා මං යද්දි අරං යන ඒවා.

මේක ටික කාලෙකට කලින් සිද්ධ වෙච්ච දෙයක්. ඒත් අලුයට ගිනිපුපුරක්. අලු පිහිනවද නැද්ද කියලා හිතමින් ඉඳලා ඔන්නොහෙ කමක් නෑ කියලා ලියනවා.

මොන තරාතිරමක හිටියත්, ළමයි හෙන වාතයිනේ, උං කෑගහනවා අඬනවා, කක්කා දානවා කියන ගෑණුන්ට පවා එක්තරා මොහොතක දරුවෙක් හැදීමේ ස්වාභාවික හීනය පේන්න පටන් ගන්නවා. ඕන චණ්ඩියෙකුට, 'අනේ දෙවියනේ මං පරක්කු වැඩියිද' කියලා එතෙක් කල් පේන පැත්ත පළාතක නොතිබ්බ බයක් ලෝකේ පෙරළගෙන හිතට එනවා. මේ කියන මොහොතේ මාත් හිටියේ ඒ බය දැනිලා.

අපි හවසක කයියක් ගහගෙන කන්න තැනකට යමින් හිටියේ. සාමාන්‍යයෙන් මට වඩා (වයසින්) පරිණත මිතුරියන් කීපදෙනෙක් එක්ක. ඔහොම වාහනේ ඇතුළේ පිස්සු කරමින් හිනාවෙමින් ඉන්න වෙලාවක මගෙ මේ බොහොම බෑරෑරුම් ප්‍රශ්නෙ එළියට පැන්නා. 

"මං eggs freeze කරන්න ඕන. කවදහරි දවසක මට හිතුණොත් අපරාදේ දරුවෙක් හැදුවෙ නැත්තේ කියලා" ඌණපූරණයක් එක්කම මං මගේ ප්‍රශ්නේ වාහනේ බිමට අතෑරියා. 

"පිස්සුද උඹ වගේ තව එකෙක් මේ ලෝකෙට ගේන්න!" කියලා එක කටකින් පනින පරක්කුවට මං තිගැස්සුණා. ඒක මහ බෝතල් කටු කතාවක්. වෙන වෙලාවක නං" අනේ මේ, හිට්ලර්ලා තමයි මේ ලෝකෙට ඕන" කියලා අනිත් අතට පොළොං පැනිල්ලක් පනින්න ඉඩ තිබ්බත් ඒ වෙලාවේ මං නිශ්ශබ්දව මගේ මෝඩකම ගැන තැවෙමින් ප්‍රශ්නෙ අහුලලා මල්ලෙ ඔබාගත්තා. 

අපි ආයෙත් සාමාන්‍ය විහිළු කතාවට හැරුණා. මගෙ ප්‍රශ්නෙට ප්‍රශ්නෙකින් උත්තර දීපූ යාලුවා එක්ක මූණට මූණ බලාගෙන වාඩිවෙලා අපි කෑවා, බිව්වා, හිනාවුණා, වෙනදා වගේම පිංතූර ගත්තා. මූණේ ඉරියව්වකින්වත් වෙනසක් නොපෙන්නා කොයිතරම් සාමාන්‍ය විදිහට හිටියත් ඒ මුලු වෙලාවෙම ඒ බෝතල් කට්ට මගෙ හිත කපකපා ඇමිණිලා තිබ්බා. නෑ, කොහොමත් ටිකක් කට පාලනයක් නැති හින්දා කියන්න ඇත්තේ කියලා කිසි පැකිලීමක් නැතුවම මං සැකයේ වාසිය පිතිකරුට දුන්නා. 

හැබැයි ඒ කැපිච්ච තුවාලෙ තාම තියෙනවා. එහෙමයි කියලා තරහක් වෙනස්වීමක් නෑ. සමහරවිට ඒක දැනෙන්න හේතුව සමාජ පීඩනය වෙන්නත් පුළුවන්. සමාජය හදං ඉන්න ස්ටීරියෝටයිප් අතික්‍රමණය කරලා උඩුගං යද්දි ජීව-ඔරලෝසුවල කටු කැරකෙන එක නතරවෙන්නෙ නෑනේ. උඩුගං යන යටිගං යන හැමෝටම එකම වේගෙන් ඒ කටු කැරකෙනවා. 

අනෙක් අතට කොහේ ගියත් නිරන්තරයෙන් ළමයි ආසක්තවෙන ජීවියෙක් හැටියට මේ බෝතල් කට්ට මට ටිකක් වැඩිපුර දැනෙනවා ඇති. ඕනෑම තරාතිරමක ඕනෑම දරුවෙකුට ආදරය දෙන්න පුළුවන් තරම්, සතෙක් වුණත් දරුවෙක් වගේ ආදරෙන් හදන මව්ගුණයක් එක්ක ඉපදිලා ඒකම ලොකුම අහිමිවීමක් වෙන එක තරම් පාපයක් තවත් තියෙන්න පුළුවන් ද. 

ඕවා ඉතින් කිව්වට කරන්න හොයන්න බලන්න වුණේ නෑ ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ තව හිතවතෙක් ඔය ගැන කියනකල්. තාමත් එහෙමයි, ඒත් කව්රු හරි ඒ ගැන අදහසක් තියෙනවා නම් ඒ ගැන බලන්න පොඩි තල්ලුවක් හැටියට ලැජ්ජාව පැත්තක තියලා මං මේ කතාව ලිව්වේ. තාක්ෂණය දවසින් දවස දියුණු වෙනවා තමයි. ඒත් අද කළ යුතු දේ අද කළාට කමක් නෑ. ලොකු වියදමක් නම් තමයි. ඒත් පසුතැවිල්ලකට වඩා දැන් ඒක දරා ගන්න එක හොඳ වෙන්නත් පුළුවන්. 

 සමහරවෙලාවට ගෑණුන්ට බෝතල් කටුවලින් අනින්න පුළුවන් ගෑණුන්ටමයි. එහෙම බෝතල් කටු ගෑණු නොවී හිටියොත් අඩුම ගානේ තව ගෑණියෙක්ට බයක් සැකක් තැවිල්ලක් නැතුව තමන්ගේ ගෝත්‍රයේ එකියකට විවෘත වෙන්න පුළුවන් වෙයි. ඒකම කොච්චර ලොකු සැනසීමක් ද කියලා තමන්ගෙ හිතින්ම අහලා බලන්නකො☺️ ඒ ඇති🙏

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka

ලලයි ලිලයි ලයි - පසු සටහනක්

මාසෙකට විතර කලින් ලලයි ලිලයි ලයි ගැන සිනමාවේදීන් සමූහයට ලිව්වා.

https://www.facebook.com/share/p/9Yu66hWrPWFBoB4B/?mibextid=K35XfP

ඒ කතාවේ vibe එකට කැමැත්තක් ඇතිවුණ හින්දා. දැන් සීසන් 1 ඉවරවෙලා සීසන් 2ත් පටන් අරන් තියෙන වෙලාවේ එදා ලිව්වෙ නැති වෙනමම පැතිකඩක් ගැන ලියන්න හිතුණා. 

නිර්මාණයට පසුබිම් වෙන්නෙ නොනිල වශයෙන් අපි හැමෝම හිරේ විලංගුවේ වට්ටපු, එක්ටැම් ගෙවල්වලට හිර කෙරුණු කොවිඩ් වසංගත සමයනෙ. ඇත්තටම කොවිඩ් කාලෙ අපිට මොකද වුණේ? සාමාන්‍ය දින චරියාව සම්පූර්ණයෙන්ම කණපිට ගැහුණානෙ අපි හැමෝගෙම. 

ගෙවල් දොරවල් හදාගෙන ඒවයෙ මකුළුදැලක් කඩන්න වෙලාවක් නෑ කිව්ව මිනිස්සුන්ට ගෙවල් දොරවල් එපා වෙන තරමට කාලයක් ගෙදර ඉන්න වුණා. හැමදාම පාන්දර රස්සාවට දුවලා නැහිල නැහිලා රෑ ජාමේ ගෙදර එනවා කියලා හූල්ලපු මිනිස්සුන්ට ගේට්ටුව ලඟට ඇරෙන්න කොහෙටවත්ම නොයා ගෙදර ඉන්න සිද්ද වුණා. දරුපවුල් එක්ක කාලය ගතකරන්න වෙලාවක් ඉසිඹුවක් නෑ කියල වැලපුණු මිනිස්සුන්ට නයි මුගටි වගේ වෙන තරමට පවුල එක්ක ජීවත් වෙන්න කාලය ලැබුණා. හැමදේකම සුපිරිම දේවල් හෙව්ව මිනිස්සුන්ටත් එළවළු, මාලු, පාන් වෑන් එනකල් බලන් ඉඳලා ලැබෙන දෙයක් කාලා තියෙන දෙයක් අරන් ජීවත් වෙන්න සිද්ද වුණා. ජේත්තුවට ඇඳපැළඳගෙන වාහනවලින් එළියට බැහැපු මිනිස්සුන්ට කලිසම් කොටෙයි ටීෂර්ට් එකයි ඇඳගෙන ජේත්තුවට ඇඳපු ඇඳුම් පැලඳුම් අල්මාරි මුල්ලකට කරගෙන නවත්තපු වාහන දවස් කීපෙකට සැරයක් ස්ටාට් කරලා නැගලා බලලා හූල්ල හූල්ල ඉන්න සිද්ද වුණා. අනන්ත වැඩ රාජකාරිවලට ඔළුව වෙහෙසලා මොළෙන් වැඩගත්ත මිනිස්සුන්ට මොළේ අධික්‍රියාකාරීත්වය මන්දගාමී වෙන එක දරාගන්න බැරිවුණා. නිදහස් කුරුල්ලො වගේ හිතුණු වෙලාවක එළියට බැහැලා යාළුවො මුණගැහිලා හිටිය සමාජ ආශ්‍රය සීමිතවීම හැමෝටම දැනෙන්න ගත්තා. විවේකයයි නිස්කලංකෙයි වහකදුරු වෙන්න ගත්තා. සම්බන්ධකම් දුරස් වුණා, ආදරේ ඈත්වුණා. සමහර ආදර කතාවලට වැරදුණා. සමහරුන්ට හරි ගියා (උදාර කුමාරයට, රවීන්ට, ජිම්ට, තනුෂ්කාට, රන්සරණිට, සුකුමාලට, රාධිකාට, මහසෙන්ට වගේම)

දවසේ කුලීවැඩක් කරලා රෝල ගහලා දිව්වොත් විතරක් හරි හම්බ කරගත්ත මිනිස්සුන්ට එක වේලකින් ඊලඟ වේලට මොකද කරන්නෙ කියලා හිතලම මහන්සි දැනුණා. දිවි නසාගන්න තැනට වැටුණා. 

තව නානාප්‍රකාර සමාජීය ගැටලු ගොඩක් ඇතිවුණා. සේරම කියන්න ගියොත් ලැයිස්තුව දිගයි.

එතකොට තිබ්බේ කායිකව විඳවන වසංගතයක් විතරක්ම නෙවෙයි. මේ හෙණ ගැහුවා වගේ වෙච්ච හිරවීම ඇතුළේ මුළු ලෝකෙම වෙලාගත්ත මානසික වසංගතයකුත් තිබ්බා. ඉච්ඡභංගත්වය, ආතතිය, විශාදය වගේ මහ සංකූලතා ගොඩක් අපි දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ම බොහෝදෙනෙක් තුළ ඇතිවුණා. ඒ වගේ වෙලාවක ධනුෂ්ක වගේ තරුණ මනසකට ඒ වගෙ බලපෑමක් අනිවාර්‍යෙන්ම වෙන්න පුළුවන්. කතන්දරේ වැදගත්කම මෑතකාලීනව මානසික සෞඛ්‍යය කියන දේ ගැන එක එක කතිකාවත් ඇතිවුණත් මානසික ලෙඩක් හෝ ලෙඩෙක් කියන එක තාම අපේ සමාජයට අවරගණයේ කාරණාවක්, ලැජ්ජාවට හේතුවක්, හංගන්න ඕන දෙයක් මිසක් කොලෙස්ටරෝල්, හයිබ්ලඩ් ප්‍රෙෂර්, ඩයබිටික් වගේ යනයන තැන පම්පෝරි ගහන්න හේතුවෙන පොෂ් ලෙඩක් නොවීම. එහෙව් කාරණාවක් ගැන නිර්මාණයක් තුළින් මෙච්චර සාර්ථකව කතා කිරීම අතින් නම් ලලයි ලිලයි ලයි දිනලා ඉවරයි. 

හැබැයි අද වගේ පරම්පරාවක ධනුෂ්ක දඹගොල්ල වගේ කියවීමක් තියෙන කොල්ලෝ කෙල්ලෝ ඉන්නවද කියන එක නම් සැක සහිතයි. ඒකයි මම කලින් ලිපියේ කිව්වේ අද පරම්පරාවෙ එකෙක් වුණාට උදාර කුමරුවගේ කටින් එන්නෙ අපේ පරම්පරාවක එකෙක්ගෙ කතා කියලා. ඒක රචකයගේ දක්ෂකම! අනෙක් අතට මේ චරිතය හින්දා අනේ එහෙම උන් බිහිවෙනවා නම් කියලා ෆැන්ටසිමය බලාපොරොත්තුවක් අපි තුළ ඇතිවෙනවා. අඩුමගානේ මේ චරිතෙට ආසාවක් ඇතිවෙලා හරි ටික්ටොක්වල ලෝකෙට විහිළු සපයන්නෙ නැතුව, කියවන්න (පොත්පත්, සාහිත්‍යය), තමන්ගෙ නිර්මාණශීලිත්වයන් අඳුනගන්න, නිර්මාණශීලිත්වයන් වැඩිදියුණු කරගන්න කාටහරිම හිතුණොත් නිර්මාණය ආයෙත් වතාවක් දිනුම්. අපිට එහෙම උන් දැකීමේ දොළදුකක් තියෙනවා, මේ නිර්මාණයේ රචකයට සහ අධ්‍යක්ෂකටත් එහෙම වෙන්න ඇති සමහරවිට. 

මිනිස්සු මානසික ලෙඩවලට බයයි. ඒක නිසා හැංගෙනවා. අතාරිනවා. හැබැයි රදළ පරම්පරා දෙකක අන්තිම පුරුක වෙච්ච උදාර කුමාරයගේ පවුල සහ යාළු මිත්‍රයො එයාව අතාරින්නෙ නෑ. සාමාන්‍යයෙන් හිත්පිත් නෑ කියන රදළයන්ටත් සංවේදී තැන් තියෙනවා කියලා උදාර කුමාරයම එක තැනක කියනවා. හැබැයි සාමාන්‍ය මිනිස්සු එහෙමද? මිලා පිස්සෙක් හින්දා තමන්ට අනුකම්පා කරනවා කියලා පහුගිය කොටසක ධනුෂ්ක කියනවා. අනුකම්පාවයි ආදරෙයි වෙනස් තේරුම් ගන්න තරම් මොළයක් තියෙන ධනුෂ්ක පිස්සෙක් කියලා හංවඩු ගැහුවා නම්, එච්චර නිර්මාණශීලිව හිතන්න පුළුවන් තලයක ඉන්න ඒ වගෙ මිනිස්සු කීදෙනෙක් අපි පිස්සො කියලා හංවඩු ගහලා ඇතිද? ඇනිකට් එක උඩ මිලාගෙයි ධනුෂ්කගෙයි අන්තිමට විකාශය වෙච්ච සංවාදය අපිට හිතන්න ගොඩක් දේවල් ඉතිරිකරනවා. ධනුෂ්කට තමන්ගේ තරුණ ජවය සහ නිර්මාණශීලිත්වය යොමුකරන්න focal point එකක් හොයාගන්න බැරුව ඉන්නෙ. මිලා ඒක අඳුනගන්නවා. ධනුෂ්කට ඒක ආදරෙන් බැඳෙන්න කාරණාවක්, තමන්ව තේරුම්ගන්න පුළුවන් වෙච්ච එකම මිලාව දේවදූතියක් කරගන්න හේතුවක්. ආදරේ කොයිවෙලේ කොහොම ඇතිවෙනවද කියලා නොදන්න ත්‍රස්තවාදයක්. උදාර කුමාරයත් ඒකෙ ගොදුරක්. මානසික ලෙඩෙක් කිව්වත් ධනුෂ්කට තමුන් ගැන කියවීමක්, අවබෝධයක් (self awareness) තියෙනවා. ඒත් නිරෝගි කියන මිලාට එයාගෙ සිතුවිලි, හැඟීම් ගැන නිශ්චිත අවබෝධයක් නෑ කියලා හිතෙනවා. එතකොට අර වගේ මනුස්සයෙක් තවත් ආගාධයට වැටෙනවා ඒ පැටළුම ලිහන්න උත්සහා කරමින්. මනුස්ස සම්බන්ධතා හරිම සංකීර්ණයි, ලස්සනයි, දුකයි, සැනසීමයි. හරියට තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙච්ච දවසක. 

කතන්දරේ කොහොමවෙයිද කියලා බලන් ඉන්නවා. නිර්මාණයට දායක වුණ/ වෙන හැමෝටම සුභ පැතුම්.

ගුණේ නැති අඩුව නම් ප්‍රේක්ෂක අපටත් දැනෙනවා. යහපත් මනුෂ්‍ය ආත්මයක් ලබා ධර්මය අවබෝධ කරගෙන සසරින් එතෙර වන්නට ලැබේවා කියලා ගුණේට ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal

සංකා මරණ

අපි හිටියෙ 101වෙනි තට්ටුවෙ.

අපි කිව්වට එයා. මං ආවා ගියා.

ඉස්සෙල්ලම 101වෙනි තට්ටුවට ගියේ බොහොම ප්‍රේමණීය රමණීය, අදහගන්න බැරි ආදර රෝලර්කෝස්ටරේක නැගිලා හඳ එළියක නෑවි නෑවි අතිනත් පටලාගෙන, දෙන්නම ආදරෙන් මතින් මත්වෙලා හිටිය මොහොතක. බරපතල ආකර්ෂණේක ගිනිපුළිඟු වේගෙන් එයාගෙන් මට මගෙන් එයාට පනිමින් හිටිය මොහොතක.

ඊටපස්සෙ දිගටම මල්වැල් ලියවැල් එතිච්ච ප්‍රේම ඔංචිල්ලාවක තුරුල්වෙලා වෙලිලා පැටලිලා (ගැරඬි වගේ) 101 තට්ටුව දිව්‍ය විමානයක් කරගෙන අපි හිටියෙ.

කොණක තිබ්බ පුංචි වැලි ඔරලෝසුවේ වැලි හැලුණේ ඇහිපිය හෙලන්නත් කලින්! 

එහෙම හිටිය දිව්‍ය විමානෙ මල් ඔංචිල්ලාවෙන් බැල්කනි තාප්පෙට මාරුවුණේ කවදද කියලා මම දන්නෙ නෑ. 

හැබැයි වටපිටාව නිශ්ශබ්ද වෙමින් තිබ්බා.

හෘද වස්තු ලබ්බෙ ලබ් ඩබ් එක මටම වධයක් වෙන්න ඇහෙන්න ගත්තා.

වැලි ඔරලෝසුවේ වැලි අංශුව ගානෙ මන්දගාමීව හැලෙන්න ගත්තම මට ඒ සද්දෙයි වේගෙයි දරාගන්න බෑ කිව්වම එයා යක්සාවේශයකින් මාව තල්ලු කළා "පිස්සු ගෑණියෙක් ඕයි තමුසෙ!". 

"හහ්?" මම වචන ලොප්වෙලා බලන් හිටියා. මොකද්ද ඒ කිව්වෙ කියලා තේරුම් ගන්න බැරුව සිංහල චක්‍රවර්තී, සංවේදී කවිකාර, අතිරමණීය ප්‍රේමවන්ති අස්සේ හිටිය මාන්නක්කාර උගත් බුද්ධිමත් රූමත් අතිපණ්ඩිත කාලි ඉස්සර එයා ආදරෙන් ඉම්බ කට ඇරන් බලන් හිටියා. 

මගෙ රවුම් සිංහල කවි අස්සෙත් එයාට තියෙන ආදරෙ හෙව්ව ප්‍රේමවන්තයා, ජේත්තුකාර රැවුලා, පොඩි ළමයෙක් වගේ මගේ අතීත කතාවලට ඉරිසියාව වැපිරුව මකරා, ලොකු අයියෙක් වගේ මාව ගුලිකරන් තුරුල් කරන් ආදරෙ දුන්න මනුස්සයා මල යක්සයෙක් වගේ මාව තල්ලු කළා. 

මං ටක් ගාලා තූෂ්ණිම්භූත වෙච්ච කාලිව වහගත්තා. ආදරේදි රබර් වගේ ඇදෙන මගේ ඉවසීම එක මොහොතෙන් සුන්නද්දූලි කරලා, ආයෙ අනෙක් අතට මතක හිටින්න රිද්දලා, ආයේ ඇවිත් පාමුල වැටිලා ඇඬුවත් කිසිමදාක නාඳුනන මිනිහෙක් වගේ ඉන්න පුළුවන් තරම් රෞද්‍ර ඒ කාලිට මාත් බයයි. ඒ කාලිව මේ අවස්ථාවට ගෙන්නලා මොන මලයස්සයෙක් වුණත් මට ආදරේ කළා කියලා මං හිතුව, මං තාම ආදරේ කරන මිනිහට රිද්දන්න මං ඊට වඩා බයවුණා. කාලි වැඩියොත් ඒ ඔක්කොම ආයෙ කිසිදාක හදන්න බැරි තැනකට යන බව දන්න නිසා එහෙම අවධානමක් අරන් මේ ආදරේ අතාරින්න බෑ කියන හැඟීම දරුණුවට දැනෙන්න ගත්තා. ආදරේ කියන්නෙ ඒක වෙන්න ඇතිනෙ. 

මං හිතුවෙම කොයි වෙලාවක හරි පියවි මනුස්ස ස්වභාවයට ඇවිල්ලා ඉස්සර වගේම තුරුල් කරන් ආදරෙන් නාවලා  මාව බැල්කනි තාප්පෙන් වඩාගෙන බිමට ගනීවි කියලා. තට්ටු 101ක් උඩ අහසේ වේගවත් හුළං පාරවල්වලට මෑකරලක් වගේ වැනෙද්දිත් ඒ මොහොත උදාවෙනකල් මම බලන් හිටියා. 

වේදනා කැක්කුම් නිවලා, එහෙම ඉන්න වැටවල් උඩින් වඩලා බිමට ගන්න වෙන මිනිස්සු නැත්තේ නෑ. ඒත් ඒ කැක්කුම් සේරම නස්නාලේපවලින් තාවකාලික සුව හොයන්න යන ජාතියේ නොවන අහංකාරකම හින්දා හිටිපියෙන්ම ඉඳපු මටනෙ මෙහෙම කළේ කියන ගින්න හුළං පාරට තවතවත් සැරෙන් ඇවිලෙන්න ගත්තා.

එක්කෝ මෙහෙම ඉන්නවට වඩා හොඳ නැද්ද වැටෙන එක?

තට්ටු 101ක් පහුකරන් වැටෙද්දි මොන වගේ දැනෙයිද?

ඒ වැටිල්ල නවත්තන්න පුළුවන් ජගතෙක් නම් මෙලොව නැතුවැති වගේ දේවල් හිතෙන්න පටන් අරන් තිබුණේ.

අන්තිම වතාවේ තමයි ඒක වුණේ.

මම බැල්කනියෙන් වැටුණා.

පුපුරු ගහන නියපොතු අගින් එල්ලිලා ඉන්න මම අන්තිම වාරුවත් ගනිමින් ඉන්නකොට සෙනසුරාදා පාන්දරක එයා තීරණය කරලා තිබ්බා මගෙ ඇඟිලි උඩ හිටගන්න. 

දැන් කොයිවෙලේක හරි සපත්තු අඩිවලට පෑගිලා හිරිවැටෙන ඇඟිලි වාරුව ලිහෙයි. වමත දිගේ හිරියක් ගිහින් ඒක පපුව රිද්දගෙනද හිරකරගෙනද පුච්චගෙනද කියන්න නොතේරෙන මොකද්දෝ එකක් වෙනවා කියද්දිත් ඒක කියලා වැඩක් නැති තැනක එයා හිටියෙ.

එතකොට..රමණීය මතක තට්ටුවක් මරණීය වෙයිද.

"පරම රමණී අපේ ආලේ...." රුක්මණීදේවි ග්‍රැමෆෝන් එකක් අස්සෙන් ඇහෙන්න ගත්තා.

මං වැටුණා. එයා හැරුණා.

"සදා කල් දුකට වී මූලේ

සමාජේ රුදුරු කාන්තාරේ

කොහේ අපි යනුද නොමතේරේ.." 

රුක්මණී නැවතුණා.

~ Aash Weerasinghe