මිදි යුෂ

කටහඬවල්..සැර ස්ප්‍රීතු ගඳ...දිගු කොරිඩෝවක පසුවන විදුලි ලාම්පු...
තිරස්ව වේගයෙන් ඇදීගෙන මම මේ යන්නේ කොහේටද?
වේගයෙන් ඇදෙන රෝදයක හඬ එක්ක අඩවන් ඇස්වලට එබෙන තවත් ඇස් දෙකක්...මං දකින්නේ අවිනිශ්චිතත්වය ද? කණගාටුව ද? තැවිල්ලක් ද? සිතුවිලි තේරුම් බේරුම් කරගන්නට නොහැකි තරමේ විඩාවක් දැනෙන්නේ ඇයි..? 

"පේෂන්ට්ව තියටර් 1 එකට දාන්න.."

"ඩොක්ට..පේෂන්ට් රෙඩි.." 

පරඬැල් පතක් මෙන් දුබලව වැනෙන මගේ ගත ඔවුනට අවැසි ලෙස හසුරුවා ගන්නා හැටි..මට අයිති නැති මම..

"සිහිය තියෙනවා.."

"දැන් හරි යයි.."

ගිණිකන වැටෙන එළිය මගේ අඩවන් ඇස්වලට නොදැනුණාවත් ද? 

**************************************
ලේ...මගේ ලේ...
කොළ පාට පොරෝනාවල...
රිදී පාට මුවහත් තල මස් කපාගෙන යන හැටි...ඒ රිදී පාට දෝවාගෙන උතුරන රතු පාට ලේ..
ඒත්..මම ඔයතරම් නිශ්චලව වැතිරිලා ඉන්නේ කොහොමද?
නිල් පාට ලෝගුවල නිල් මුකවාඩම්වලින් උඩ රැඳිච්ච කල්පනාකාරී බැල්ම සැරින් සැරේට තිරයකට යොමුවෙන හැටි...

ඒ වැතිරිලා ඉන්න මං දිහා කොහොමද මම මෙහෙම බලන් ඉන්නේ?
රික්තයක වගේ...කිසි හඬක් නෑසී..
නිශ්ශබ්දතාවය බර වැඩියි..

නැහැ...මට මෙතැන ඉන්න බැහැ..මම යන්න ඕන..


****************************************
ලෝකේ හොඳම මිනිහා..මම හිතුවේ එහෙමයි..ඔව් ආලය අන්ධයි..

එතකොට කලින් හම්බුණ එකා..ඌ මීට වඩා හොඳයි ද?

මම පෘථග්ජනයි..මටත් හැඟීම් දැනීම් තියෙනවා..

නෑ නෑ නෑ!!
අතීතෙට යන්න එපා! උඹට හොඳින් මම කියන්නේ මාව අතීතෙට ගෙනියන්න එපා..කියන දේ අහපන්..!! මම උඹෙන් බැගෑපත්ව ඉල්ලන්නේ කබොල්ල කඩලා තුවාලේ පාරන්න එපා..
උඹ බැඳලා..! වැරදුණා වුණත් උඹ දැන් බැඳලා ඉවරයි..උඹට බැහැ සැනසීමයි කියලා ගිනිගොඩකට පනින්න..එපා!! හිතන්න එපා!! මළගිය මතකයක් විතරයි..ඊයෙන් හෙටක් ගේන්න බෑ...මම දන්නවා උඹට දුකයි...අඬපන් ඇතිවෙනකල් අඬපන්..ඒත් උඹ හෙට උදේ නැගිටින්නෙත් දැන් අඬලා නිදියන ගෑණි විදියටම මිසක් අතීතේ හිටිය සැහැල්ලු කෙල්ල විදියට නෙවෙයි..මතක තියාගනින්..

බණින්න එපා...මම හිත හදාගන්නම්...ඒත් මම තාමත් පරක්කු නෑ..උඹ මොනවා කිව්වත් මම දන්නවා ඒක..

උඹ පරක්කුයි ගෑණියේ උඹ පරක්කුයි..උඹ හොඳටෝම පරක්කුයි..නිදාගනින්..පිස්සු වැටෙන්න එපා..උඹට මේ හොඳ සිහිය ඕනම වෙලාව...කෙලින් ඉඳපන්..

***********************************
හැමදාම හිතත් එක්ක වාදකලාට මම උන්නේ එකම තැන...ඔව් අවිනිශ්චිත එකම තැන..

නිහඬකම බර වැඩි වුණ හින්දම මම හයියෙන් සිංදුවක් කිව්වා..
"මිදියුෂ යැයි රැවටී හලාහල..."

හා හා හාඃ...
වියරුවෙන් හිනාවෙන උම්මත්තකයට මගේ මූණූවරම තියෙන්නේ කොහොමද? උඹ මං වෙන්න බැහැ..බැහැ නේද? කියපන්...මාව බයකරන්න එපා..මට පිස්සු නැහැ..ඔව් තාම නැහැ...!

තාම නැහැ..ඒත් උන් බලන් ඉන්නේ උඹට එහෙම වෙනකල්..ඔව් උඹ අමාරුවෙන් හැදුව ටජ් මහල...
හා හා හාඃ උඹ ඒකට කියන්නේ එහෙමද? ට..ජ්..ම..හ..ල...! හුහ්! ඊටවඩා හොඳ නැද්ද ඒකට කියපන් උඹේම "සොහොන්ගෙය"! උඹ උඩ පැනගෙන උඹේ අතින්ම හදාගත්තු උඹේ සොහොන්ගෙය..අන්න ඒක ගරාවැටෙනකල් උන් බලන් ඉන්නවා..

මොකටද? ඇති වැඩකට නෙවෙයි...උඹ වගේම උනුත් හිතන්නේ ඕක ටජ්මහලක් කියලා..උන්ට ඕන කිරිගරුඬ ටික නෙවෙයි...සිමෙන්ති බිත්ති පුපුරලා යන්න ගල් බෝරයක් දාලා හිනාවෙන්න...ගල් බෝරෙට උඹ කුඩුපට්ටම් වුණාට...

ඔව් මම දන්නවා...එයා ඉතුරුවෙනවා...මෝහනය වෙච්ච, මාව පෙනුණට ඇහින් නොදකින මගේ නීත්‍යානුකූල ස්වාමි පුරුෂයා..

ෂාජහන් වගේ ඌ උඹේ කෑලි දිහා බලන් අඬලා මැරෙයි?ඈ?

හිත අහන්නේ ඔලොක්කුවට කියලා මම දන්නවා..විශ්වාස කරන්න බැරි වුණත් එහෙම නොවෙන බව මම දන්නවා...එහෙම වෙයි කියලා මම හිතුවා හිත කියනවා වගේ සොහොනට වැලි ගඩොල් අඳින කාලේ..දැන්...හ්ම්ම්ම්...දැන් ඒ ෂාජහන් මැරිලද...මට කලින්..නැත්නම් සනුහුරේ උන් සමනළයෙක්ව දළඹුවෙක් කරලද...සාප කරන්නද එපාද...? ඒත් කාටද?

*********************************************
මම ඉස්සිලා කණ්නාඩියෙන් මූණ බැලුවා..ඇඟිලිපාර හිටලා තමයි..ඒත් රිදෙන්නේ මූණම ද? රතු පැල්ලම උඩින් තදට රෝස පවුඩර් තවරනකොට ඇහේ කඳුළු ග්‍රන්ථි ඇහැරෙනවා..අනන්තවාරයක් කියවලා තියෙනවා පොත්වල කවිවල කතාවල හයියෙන් ඇහිපිල්ලම් ගැහුවම කඳුළු නොවැටී බේරගන්න පුළුවන් කියලා..

හඃ..බොරු...පට්ටපල් බොරු...! හයියෙන් ඇහිපිය ගහද්දි පිරිච්ච කඳුළු එළියට පනිනවා..කවියයි ජීවිතෙයි දුරයි...සෑහෙන්න දුරයි...

රිදෙනවා..
ඇහැ නෙවෙයි..
එහෙනම් කම්මුලද?
නෑ..! මගේ ආත්මාභිමානය..! ඔව් ඒක..

ශක්තිමත් මාව යටකරන් පැතිරිච්ච ප්‍රේම පිළිකාවකින් ඔත්පල වෙච්ච ගැහැණිය..ඒ ගැහැණිය නිසා රිදුණේ යකඩ ගැහැණියගේ ආත්මාභිමානය...ඒක කොච්චර වැරැද්දක් ද?

යකඩ තලන්න බැහැ..ඔව්...උඹ තැලෙන්නේ නැහැ...මගේ සුන්දර ජුලියට්..උඹ මැරියන්..ඒත් යකඩියේ උඹ ජීවත් වෙයන්..උඹ කැමති විදියට...ඔව්  උඹට මගෙන් බාධාවක් නැහැ..

***************************************
"හෙ..ලෝ.."

මගේ හිත උඩ රුහුණු කුමාරිලා රජරට රැජිණිලා කීදෙනෙක් යනවද මම දන්නේ නෑ..මම මොනවද මේ කරන්නේ...

"හෙ..ලෝ.."

"ති..මිර.. ම..ම.."

"ශ..ෂී..." අඩමානයක්ද? 
නෑ...ඒ හඬේ කිසිම අඩමානයක හැඟීමක්වත් නෑ..මාව අඳුරගත්තා එහෙනම්...හිත පිරෙන්නේ අමතකවෙලා ගිය පාටකින්ද..මම දන්නෙ නෑ..

"ඔ..ව්... කතා කරන්න පුළුවන් වෙලාවක්ද දන්නේ නෑ.."

"පුළුවන්..ශෂී..කියන්න...කොහොමද විස්තර.."

අවුරුදු ගාණකට පස්සේ...තිමිරට පුළුවන් වුණාද මගේ චිත්‍රේ නැතිවෙලා ගිය පාටක් ගේන්න...ඒත් එහෙම කරන්න මට තියෙන අයිතිය මොකද්ද...මම තවදුරටත් ජුලියට් ද නැත්නම්....

********************************
ඒ දවස්වල වගේ වැහි කළුවක් අදත් තියෙනවා..මන්දාරම ලස්සනට දැකපු කාලයක් තිබ්බා නේ...මට අමතකවෙලා තිබ්බද..?

කොයිතරම් මන්දාරමකට වුණත් වහන්න බැරිවෙච්ච රත්තරන් පාට එළි වළල්ලක් මට පේනවා දුරින්..මම යනවා..ඒ එළිය හොයන්..මට ඒ හිරු කිරණේ බදාගෙන නිදාගන්න ඕන නෑ..මට ඕන තුවාල වෙච්ච හිත තව ටිකක් සනීපෙට පුච්චගෙන බලන්න...

මන්දාරමෙන් විතරක් නවතින්න ආකාශ්ට ඕන වුණේ නෑ..එයාට ඕන වුණේ ගමනාන්තෙට කලින් යකඩි දියකරලා ජුලියට්ව මතුකරවගන්න පුළුවන් වෙන තරම් තද වැස්සක්..ඒ ජුලියට්ව හොයන්න දැන් බැහැ කියලා ආකාශ් දන්නේ නෑ..මම පුළුවන් හොඳම සමච්චල් හිනාව දුන්නා ආකාශ්ට...

පාරක් තොටක් පේන්නේ නෑ..කපුගේත් කියනවා 'මංමුලාවූ සමනළියකගෙනි පාර අසා තිබුණේ' ලු.. වෙනදා වගේ දුකක් දැනෙනවා වෙනුවට අද මට හිනා යනවා..තිමිර ඇහුවේ නෑ..සමනළීම පාර කියනවා...
එතකොට ෂාජහන්..අද එයාව මතක් කරන්න එපා..!

ආකාශ් ඉන්නේ තරහෙන්...දියලුම ඇල්ල වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් එකට හරවලා වගේ..කපාගෙන යන වතුර පාර වගේ තුන් හතර ගුණයක් වැටෙනවා ඒ වේගෙන්ම..හරියට රිදෙන්න රිදෙන්න ආදරේ පුරවගන්න හැදුව ජුලියට්ගේ හිතට වැටිච්ච දුක් කඳ වගේ...අයියෝ මෝඩි..!

මට ඕන වුණා සැහැල්ලු වෙන්න..කණ්ණාඩියෙන් පේන යකඩ සමනළීව බලන්න..අළු පාට අඳුර මැද ඉස්සර හිටිය එකී වෙන්න...සීට් බෙල්ට් එකකින්වත් නොබැඳුණ නිදහස් සමනළියෙක් වෙන්න..යකඩ වුණත් පාවෙන්න පුළුවන්...

දඩාං!!!

***********************************************
මට දැනෙන්නේ එදා තිමිරට කතා කරද්දි හිත උඩින් දිව්ව රුහුණු කුමාරිලා, රජරට රැජිණිලා සේරම අද මගේ ඇඟ උඩින් දුවනවා වගේ...සියක්දාහක විතර සංඛ්‍යාතයකින් මාව කම්පනය වෙනවා..කවුද මාව අදිනවා...

යන්න බෑ මට යන්න බෑ..එපා මට එපා..!!

දිග කොරිඩෝවක කොළපාට බංකුවක ඡායාවක් පේනවා...මූණ පේන්නේ නෑ..කවුද..තිමිර...? මම දුවන්න ඕන..මට යන්න ඕන බලන්න...

තිමිර..තිමිර...

නෑ...ඡායාව ලාවට වෙව්ලනවා..තිමිර නෙවෙයිද...වෙන කවුරුහරි වෙන්න ඇති..මම මෙහෙ බව කවුරුවත් දන්නේ නැතුව ඇති..ඔව් කොහොම දැනගන්නද..

මම ආයෙමත් කතා කරන්න හැදුවා..මගේ හඬ පිටවෙන්නේ මගෙන් නොවෙයි වගේ...

එතකොටම දොරක් ඇරුණා..
මම ඒ ගැඹුරු කල්පනාබර ඇස් දෙක අඳුනගත්තා...

"පුතා.."

මෙතුවක් වෙලා නෑසුකන්ව හිටි ඡායාව ඔළුව ඉස්සුවා..

ෂාජහන්!! 

මට ක්ලාන්ත ගතියක් දැනුණා..ආකාශ්ගේ වැස්ස තරම් වේගෙන් කඳුළු වට්ටන ෂාජහන්!! 

"පුතා...මට කණගාටුයි.."