ඇගේ ගීතය

මේ දශකයකට විතර ඉහතදි වෙච්චි දෙයක්.මා ඈ දුටුවේ එදාම පමණයි.ආයෙ කොයිතරම් එතැනින් ගමන් ආරම්භ කලත් කවදාකවත් ඈව දකින්න ලැබුනේ නෑ.

බිම්කළුවර වැටි නගරේ කලබලය තුනීවෙමින් යන මොහොතක, බසය ගමන් අරඹන්න කලියෙන් තත්පර විනාඩිවෙමින් ගෙවී ගිය මොහොතක, මිහිරි හඬකින් ගීතයක් ගැයෙන්නට ගත්තා.හිස ඔසවා බලද්දි තමයි දුටුවේ ඒ සුන්දර යුවතියක් බව.ඈගේ හඬ ඒ පෙනුම පරදා නැගුණා.

"ඈත එපිට ගම්මානෙන් නැග එන 
බට ලී හඬ මැද්දේ
ඉතාම දුක්බර කවියක් නැග එයි
ඇය නිදි නොමැති පැලේ.."

සන්සුන්ව හැඟීම්බරව නැගෙන ඒ හඬට හැමදෙනාම වශීකෘත වෙලා බලා ඉන්නවා.ගීතය කීපවරක් අසා තිබුණත් ඇත්තෙන්ම හිතට වැදුනේ නෑ මේතරමට.ඒ හැම වචනයකම දැවටීලා ගැයෙන මොකද්දෝ දුක් ගතියක් තියෙනවා.

තවත් ගීතයක් ඇරඹුනා.

"මේ නගරය මා ඔබ මුණ ගැසුණු නගරයයි
මේ නගරය මා ඔබ වෙන්කෙරූ නගරයයි..."

ඒ ගායනයේ කිසිම ආයාසයක් නෑ.වචන රිද්මයානුකූලව ගලා යනවා.ඒ තුළ නමක් නැති ඉමක් නැති මොකද්දෝ විරහවක සුවඳක් තියෙනවා දැනෙනවා.

ඒ අතර මගේ සිතුවිලි පුදුමවෙමින් හිතනවා, මේ වගේ පරිසරයක ඈ රැඳෙන්නේ කොහොමද කියලා.ඒත් එහෙම රැඳෙන්නටත් ඈට මොකක් හෝ සාධාරණ හේතුවක් ඇති.මොකක් හෝ ගැලවෙන්නට නොහැකි අසරණකමක්..

තවමත් ඒ ගීත ඇසෙද්දි මට ඒ හඬ මතකයට නැගෙනවා.ඈ තවමත් ගයනවාද දන්නේ නෑ.හැබැයි ඇගේ ගායනය මගේ හිත තුළ ඉතිරි කළ සංවේදනය තවමත් නොවෙනස්.