ආවෝ ගියෝ..

අඳුරු වීදියේ කොණක,
ඈ හිඳී..
දුහුල් සළුපට,
පාට  වත්සුණු නැතුවාට..
ගිනිගත් මද්දහනේ
සිත පුරා ඔඩු දිවූ
ගිනිගත් හැඟීම්
දරාගෙන ඇදී එයි
හැඩිදැඩි පුරුෂාත්ම...
නිරුවත් කය උරා බී
නිල්කොළ කිහිපයට
සතොසින් නික්මයන දන...
වෙහෙසුණු දැවුණු ඉඳුරන්
කරපින්නාගත් ආත්මය
නුරා හැඟුමන් මුසුවුණු
අඳුරටම එක්වෙයි යළිත්,
නොහෙලූ සුසුමක් 
ළයේ ඉතිරිකර..
ඇයට නුදුරින් 
පහන් කණුව මුල,
වියරුව පහන් එළිය හඹාගොස්
මියැදුණු ජීවිතය..
"ආවෝ ගියෝ"...