පෙමක හැඩ..

ඔහුගේ අතේ කිළුටු පාට ට්‍රැවලින් බෑගයක්.අසුන් ඇන්දකට හේත්තු වූ සැණින් එතෙක් වේලා නිරපරාදේ කියවමින් උන්නු නිවේදිකාවගේ හඬත් සමග ගුවන්විදුලි යන්ත්‍රය ක්‍රියා විරහිත වුණා..

තවත් මොහොතකිත් නිහඬ බවේ දැහැන් බිඳුණා, ඒ ස්වරයෙන්..

"සුනිල්වන් නුවන් යුග වසා උතුර උතුරා
ගැලූ කඳුළු ගංගාවේ ඇය දැන් කිඳීලා
ඔබේ වරය දුන මැනවි තව දුක නොදීලා
වැදූ මව්නි පියතුමනි කරුණාව පාලා.."

ඔහුට තිබුණේ අපූර්ව හඬක්..සෝමතිලක ජයමහ මහතා ගයන ගීයක් ඔහුත් ඊට නොදෙවෙනි ප්‍රතිභාවකින් ගයනවා..ඒ මුහුණ සන්සුන්..දෙනෙත් පියාගෙන ඔහු ගීතය තුළ දැහැන්ගත වෙලා.

"මට මේක දඟ ගේකි දෙන වේදනාවන්
සතුටයි දුකයි කඳුළ එකසේ දරා මං
සැනසී සිටින්නෙම්ද ඇගේ දුක බලා දැන්
සුවසෙත පතා දෙන්න ආසිරි දයාවෙන්.."

ඒ හඬ ඔහු හසුරවන්නේ පරිස්සමින්, හරියට බිඳෙන සුළු දෙයක් පරිස්සම් කරනවා වාගේ..හඬේ උස්පහත්වීම්, අලංකාර ඔහු මෙතරම් මිහිරිව ගයන්නේ කොහොමද..

මේ වාගේ ගායනා කරන උදවිය ඕනෑතරම් දැක තිබුණත් මේ නෙත් ඉදිරිපිට ඉන්නා පුද්ගලයාගේ පුදුමාකාර වෙනසක් තිබුණා..ඔහු නැග්ගේම අඳෝනාව කියාගෙන නොවෙයි..සාමාන්‍යයෙන් මෙවැන්නෙකුගෙන් දකින්නට නොලැබෙන තාලයේ සන්සුන් මොළොක්බවකුයි ඔහුගේ වතෙන් පළවුණේ..

හැමෝගේම ඇස් විවිධ අරමුණු දිහා එල්ලවී තිබුණත් සවන්වල නම් අරමුණවන්නට ඇත්තේ අනිවාර්යෙන්ම ඔහුගේ හඬයි..ඒ හඬ ඒ ගීතයේ පදවල කැටිවුණ හැඟීම් එක්කම සංකලනය වෙලා මනුස්සකමේ ලෙංගතුපාටක් මැව්වා මගේ හිතේ..

ගීත තුනක්ම ගායනා කරලා අවසානයේ නික්මෙන මොහොතේදී ඔහුගේ රබානට කාසි නොදැම්ම කෙනෙකු හිටියේ නැහැ..මුදල් දී හමාරවූ පසුයි ඔහු කීවේ ඔහුගේ බිරිඳ ස්නායු රෝගයකින් පෙළෙන බව..

මං දන්නවා ඔබේ මුහුණ සමච්චලයෙන් ඇදවේවි.."තවත් හොරෙක්!"
මුදල් දුන් පසු මගේ මිතුරිය කසුකුසුවෙන් කියනවා "අතපය තියෙන්නේ ඇයි කුලී වැඩක් කරන්න බැරි" කියලා...

මගේ හිත රිදුණා..

අපිට ලේසියෙන් කියන්නට පුළුවන්.ඒත් ඇත්තටම ඒතරම් රැකියා අතිරික්තයක් අපට තියනවද? කුලී වැඩක් සොයාගන්නටත් කොයිතරම් දුෂ්කරද? අපට දැනෙන්නේ නෑ..ඒත් ඒ දුෂ්කර යථාර්තයට පැයෙන් පැය, මොහොතින් මොහොත කීදෙනෙක් නම් මුහුණ දෙනවා ඇතිද?..

මේ දරිද්‍රතාවයෙන් පෙළෙන සියල්ලන්ටම කුලී වැඩ හොයාගන්න බැහැ නේද?..ප්‍රායෝගිකව හිතුවොත් රැකියා විරහිත උපාධිධාරින් ඉන්නා රටක ඒතරම්වත් අධ්‍යාපනයක් නොලැබුව තවත් කී දෙනෙක් රැකියා නැතුව දුක්විඳිනවා ඇතිද?

ජීවිතයක් විනිවිද දකින්නට උත්සහකරමින් මනුෂ්‍යත්වයෙන් දයාවෙන් තව ප්‍රාණියෙක් දිහා බලන්නට බැහැ, විවිධාකාර කුණුරොඩු ඇසට අසුවෙනවා..මේ මොහොතේ මට දැනුණේ ඔහුගේ හැකියාව පමණයි, එය අගය කළ යුතුමයි..

මට කියාගන්නට හිතට ආව සියල්ලම මං කිව්වා..ඇය නිහඬ වුණා..මට රිදුණු වග තේරුණාද දන්නෙ නැහැ..

බෙල්වුඩ් සිසුවෙක් බව කියා යන්නට සැරසෙද්දි ඔහු කී අන්තිම වචන කීපය මගේ හිතේ මටත් නොදැනී බරට තැන්පත් වුණා..
"අවුරුදු 8ක් තිස්සේම ස්නායු රෝගියෙක් වුණත් ඇය මගේ බිරිඳ..මං ඇයව කොහොමහරි සනීප කරගන්නවා..මට ඇයව අතහරින්න බෑ.."

ප්‍රේමයේ අභිමන්..මගේ සවන්වලින් ඇතුළුවුණ ඒ වචන ටිකේ තිබුණ ඒ ගෞරවණීය ප්‍රේමයට මං මුළු හිතින්ම ආචාර කළා...

පිට ඔපයට, හැඩ වැඩට, දිලිසීමට ආදරය කරන්නට යන ලෝකයක ඔබ විශ්වාස කළත් නොකළත් ඒ ප්‍රේමයේ හැඩ මාව සසල කළා..