පටන් ගැන්ම..

බොහොම කාලයකට කලින් ලිව්ව නිසඳැස් කවි ටික නැතිවෙලා තදබල දුකකින් පෙළෙමින් ඉන්දෙද්දි තමා බ්ලොග් එකක් පටන් ගැනීමේ අදහස ආවේ.මුළු ගෙදරම පෙරළමින් හෙව්වත් හොයාගන්න බැරිවුණා තාමත් ඒ පොත් ටික. මමත් ඉතින් කපුටා හංගන්නා වාගේ මගේ අචේතනික දේපල හංඟන නිසා හොයාගන්න එකත් පුදුම ලේසි වැඩක්!

හැබැයි මම දැන් හිත හදාගන්න උත්සහ ගන්නවා හැමදෙයක්ම සිදුවෙන්නේ හේතුවක් ඇතුව කියලා.අවුරුදු ගණනාවක් ප්‍රාණ සමානව රැකගත් දෙයක් නැතිවීම නිකන් ජීවිතේ එක යුගයක් අවසන අළුත් යුගයක් පටන් ගැන්ම හා සමානයි කියල ධනාත්මකව හිතීමෙන් මම දුක නිවාගන්න උත්සහ කරනවා.ඒත් ඉතින් හැමදාම වාගේ අකීකරු හිත තාම ඒ බව පිළිගත්තේනම් නැහැ. බලමුකෝ ඉතින්.

මම ඉස්සෙල්ලාම කවියක් ලිව්වේ 8-9 වසරේදී. ඒ කාලේ සෑහෙන නාට්‍ය කලා උණක් තිබ්බත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ඒ කලා උණ විභාගවලට යටවුණා. ඒත් මගේ කොහොමත් විරහවට ප්‍රේම කළ හිත ඇතුලේ ඒ උණ සදාකාලික වුණ බවට තිබ්බ ලොකුම සාක්ෂිය තමයි ඔය නැතිවුණ සහෘදයෝ ටික.

9 වසරේදි තමයි මගේ උණ අඳුනාගත්තු ගුරුතුමී හමුවුණේ. ඈ අපේ පංතිභාර සහ සිංහල විෂය උගන්වපු නන්දා අධිකාරී මහත්මිය.අවුරුදු 3ක් මගේ සිංහල සාහිත්‍ය විචාර, රචනාවලට අභියෝගයක් තිබුණේ නැහැ. එතුමියට මම ස්තූතිවන්ත වෙන්න ඕන ප්‍රධානම හේතුව මගේ කියවීමේ පෙරේතකම අම්මට පහදල දීම.මොකද මම කෑම කද්දිත් , රෑ නින්දට ගියාම එලියේ පත්තුවුණ ලයිට් එළියෙනුත් පොත් කියවීම අපේ අම්මටත් තාත්තාටත් මහ හිසරදයක් වෙලයි තිබුණේ.මගේ සමහර පොත්පත් රාජසන්තක වුණ අවස්ථාත් එමටයි. එක දෙමව්පිය රැස්වීමකදී ඔය කතාව ඇදිල ඒමෙන් අපේ විධායකයට අකමැත්තෙන්වුණත් ඊට එකඟ වෙන්න සිදුවුණා. 

කියවීමේ පෙරේතකම මා තුළ වැපුරුවේ මගේ සීයා.මා බලන්න එන හැමදාකම ඔහු පොතක් සහ නවයුගය සඟරාවක් ගෙනාවා. ශේක්ස්පියර්ගේ, චාල්ස් ඩිකන්ස්ගේ සහ තවත් ඉංග්‍රීසි කතුවරුන්ගේ පොත් මා ලවා කියවමින් තේරුම් පැහැදිලි කලා. සීයා මා වෙනුවෙන් කළ දේවල් කියන්නට වෙනම ලිපියක් ඕන.ඒත් මේ මොහොතේ මතක් කළ යුතුම කෙනා මගේ සීයා. 

ඉතින් මේ සියල්ල ලෝකේට ගෙනියන්න පෙරුම්පුරන තවත් කෙනෙක් ඉන්නවා.ඔහු මගේ ප්‍රාණසම මිත්‍රයා සහ ජීවිතය.බ්ලොග් එකක් පටන් ගැන්මේ අදහස මතුනොවුණ පැළයක් වගේ මගේ යටිහිතේ ගැඹුරක වැළලිලා තියෙද්දි ඊට විවරණ දුන්නේ ඔහුයි. ඒ නිසා 'කුෂී' මේ සියල්ල පසුපස නොපෙනෙන ශක්තිය.

බලමු, තව බොහෝ දුරක් යන්නට හීන තියෙනවා. හීන හෙමිහෙමින් හැබෑ කරගනිමින් යමු නේද අපේ ගමන?