දවස් පහයි. ජොකියො පහයි. එක පුටුවයි.
මේක ශ්‍රී ලංකාවේ අතිශය තීරණාත්මක සතිය. තව දවස් පහකින් ලංකාවට මොනවා වෙයිද කියන එක දැවෙන ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන්නේ සක්‍රීය දේශපාලනයේ ඉන්න කොටසට විතරක්ම නෙවෙයි.
ජොකියො 39ක් දුවන රේස් එකක දේශපාලන විශ්ලේෂණවල හැටියට නම් ඉන්නෙ ප්‍රධාන ජොකියො පහයි. හතරක් සක්‍රීය දේශපාලනයෙ හිටිය අය. එක්කෙනෙක් පසුබිම් දේශපාලනයක හිටිය, මේ මොහොතේ හා හා පුරා කියලා ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවට ආව කෙනෙක්. පරම්පරා නියෝජනය ගත්තහම මෙයින් එක්කෙනෙක් ජ්‍යෙෂ්ඨත්වය ඉහළම තලයෙ ඉන්න, මෑත කාලීන ලංකා දේශපාලන ඉතිහාසයේ පරිණතම, තෙම්පරාදුම ද්විත්වයෙන් එක්කෙනෙක්, ඒ රනිල් (75) (අනෙකා මහින්ද). වයස අනුව ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් මැද පෙළ නියෝජනය කරනවා සජිත් (57), අනුර (55) සහ දිලිත් (56). ළාබාලම නියෝජනය නාමල් (38).
මේ පස්දෙනාගෙම දේශපාලන භාවිතාව සහ හැසිරීම දිහා වෛෂයිකව (objectively) බලලා විශ්ලේෂණයක් කරන්න අවශ්‍යම සහ හොඳම වෙලාව මේක වෙන්නත් පුලුවන්, මොකද මොහොත ඒ තරම්ම තීරණාත්මක හින්දා.
ප්‍රතිපත්ති සතිය ගෙවිලා ඉවරයි. මේ සමහරක් ප්‍රතිපත්ති නිකන්ම පොත් පිරෙන්න ගැහුව අකුරු. මුල මැද අග ගැලපීමක් නෑ. මදේ නැතුව පිට පොත්තයි පිටු ගාණයි දිහා බලලා විතරක් 'අම්මටසිරි, මෙන්න කෙරුම්කාරයො' කියලා හිතන ඡන්දදායකයන් මේ මොකද්ද, කොහොමද මෙව්වා කොරන්නෙ, කොහෙන්ද සල්ලි හොයන්නේ, ක්‍රමවේදය මොකද්ද, මේ එකිනෙක ජාතික තලයෙන් ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ කොහොමද, රට ගොඩ නගන ඉදිරි වැඩ පිළිවෙලට මේවා සම්බන්ධ වෙන්නේ කොහොමද කොතැනදිද, ඒවයේ ප්‍රතිඵල දකින්න යන කාලය කොච්චරක්ද, ඒ ප්‍රතිපල මත අනික් කාරණා තීරණය වෙන්නෙ කොහොමද, ප්‍රතිපත්ති අතර වක්‍ර සහ සෘජු සම්බන්ධතා මොනවාද වගේ ප්‍රශ්න අහන්නෙ නෑ (අවාසනාවකට). ඒත් අපි ඒ ප්‍රශ්න අහන්න ඕනමයි. මොකද මේ ප්‍රතිප්‍රත්ති මාලාව විස්තර කරන්න මේ ජොකියන්ට කොයිතරම් දුරට පුලුවන්ද කියන එක මේ බල හුවමාරුවෙ අතිශය තීරණාත්මක සාධකයක්. ඔබ තෝරන නායකත්වයට තමන්ගෙ ප්‍රතිපත්ති පඳුරු වටේ නොයා කියන්න කොයිතරම් දුරට පුළුවන්ද, ඔහුගෙ කණ්ඩායමට ඒ ගැන තියෙන අවබෝධය කොහොමද, ඒ ප්‍රතිපත්ති මාලාව ක්‍රියාත්මක කරන්න අවශ්‍ය සහයෝගය ලැබෙන හැඩක් තියෙනවද, කොහෙන්ද ඒක ලැබෙන්නෙ කියලා තාම ඔබට පැහැදිලි නැත්නම් කරුණාකරලා අන්ධ මනෝභාවයෙන් මිදිලා ඒ ගැන හොයන්න, හිතන්න දවස් පහක් තියෙනවා!
කොහොම නමුත්, මම මේ ලියන්න ආවේ නාමල් ගැන. දෙරණ 360 සහ හිරු සලකුණ කියන වැඩසටහන් දෙකම බැලුවට පස්සේ මට මේක නොලියා ඉන්න බැරි නිසා.
වයසින් මුහුකුරායාමත් අත්දැකීමුත් එක්ක අවුරුදු 19-20ක් තුළ (එයින් සක්‍රීය දේශපාලනයෙ අවුරුදු 14ක් විතර) නාමල්ගෙ වෙනස සුවිශේෂයි.
අවුරුදු 18-20දි අන්ත මරිමෝල් වැඩ අපි හැමෝම කරනවා. ජාතික තලයේ නැතිවුණත් අහළ පහළට, නෑදෑ හිතමිතුරන්ට හරි පුවත් නොමවපු, මාතෘකා නොදුන්න එහෙම උන් ඇත්තෙ අතලොස්සක් වෙන්න ඕන. ඒකත් අර උපාසක බළල් කුලේ. හැබැයි අවුරුදු 50-55දිත් කෙනෙක් හැසිරෙන්නෙ ඒ මරිමෝල් විදියටම නම් එතන විචාර බුද්ධිය සහ ස්වයං දැනුවත්භාවය පිළිබඳ නොපියවිය හැකි විශාල හිදැසක් තියෙනවා. එහෙම බලද්දි වයසින් සහ අත්දැකීමෙන් මුහුකුරා ගිය නාමල් රාජපක්ෂගෙන් පළවෙන ඒ පරිණතකම, සන්සුන්කම සහ දේශපාලන පරිචය ගැන ඒ වයසෙ ඒ පරම්පරාවේ එකෙක් විදියට මට මාරම සතුටක් දැනෙනවා. ඒක පක්ෂග්‍රාහී හැඟීමකට එහා ගිය පරම්පරා ආඩම්බරයක්.
නාමල් මේ රේස් එකට එන්නේ බහුතරයක් බලාපොරොත්තු අතෑරපු වෙලාවක. 'උඹට බෑ, උඹට බෑ' කියලා එක පතේ කාපු උන් පවා ප්‍රසිද්ධියෙ/අප්‍රසිද්ධියෙ කියන වෙලාවක, දේශපාලනයෙ සදාකාලික මිතුරන් නැති අනිත්‍යය අතිශය පැහැදිලි කාලයක, පොහොට්ටුවට අනාගතයක් පේනතෙක් මානෙක නැති පොහොට්ටු නැටි පෙති සීසීකඩ ගිය මොහොතක. මොන හේතුව මත හරි, මේ වගේ වෙලාවක අපේක්ෂකත්වය භාර ගැනීමම කලාතුරකින් කෙනෙකුට පිහිටන ධෛර්‍යයක්. දහස් ගාණක් වටවෙලා දිනපතා එක් පුද්ගලයෙක්ට අපහාස කරන, පහරදෙන බව දැන දැන ඒ අභියෝගය භාරගන්න ලේසියෙන් කෙනෙක් තීරණය කරන්නෙ නෑ. උඩුගං බලා යන එක ලේසිපහසු වැඩක් නෙවෙයි. ඒක කළුගලේ ඔළුව ගහගන්නවා වගේ වැඩක්. එහෙම සටනක් කරන්න පැකිලෙන ගැහැණු පිරිමි ඕනෑතරම් ඉන්නවා. කලාතුරකින් ඒ වගේ ඒවට බය නැතුව 'හරි ගල්ද එවන්නෙ, එවපන්!' කියලා තනියම හරි මූණ දෙන ගෑණු සහ පිරිමි මේ ලෝකෙ ඉන්නවා. එතනදි මම නාමල්ගෙන් දකින්නෙ මහින්දගේ ඡායාවක්.
මේ රේස් එක තාම කොහොමවෙයිද කියලා කියන්න බෑ. වෙනදා වගෙ පෙරළෙන පිට හොඳයි කියන්න පුළුවන් තැනක නෙවෙයි අපි රටක් හැටියට ඉන්නෙ. නාමල් බොහොම නිර්භීත මූණකින් මේ අභියෝගය භාරගත්තට තමන්ට දිනන්න තියෙන සම්භාවිතාව අඩු බව ඔහු දන්නවා ඇති. කවුරුවත් පරදින්න ලෑස්තිවෙලා තරඟවලට එන්නෙ නෑ. හැබැයි භූමියෙ වාසිය තමන්ට නොවන බව හොඳින්ම පැහැදිලි අවස්ථාවක දැන්ම ජයග්‍රහණය සමරන ජොකියන්ගේ ආත්ම විශ්වාසයට කරට කර සටනක් දෙන්න ලේසියෙන් කෙනෙක්ට බෑ. නාමල් ඒ ගත්ත අභියෝගය වටින්නෙ ඒකයි. අපි කැමතිවුණත් නැතිවුණත් නාමල් තමන්ගේ දේශපාලන ජීවිතේ ලොකු කඩුල්ලක් පැනලා ඉවරයි. ඒ අවුරුදු 38දි. තව ඉගෙන ගන්න ගොඩක් දේවල් ඇති, හැබැයි මේ ආව ගමන ඒ විදියටම ගියොත් ශක්තිමත් ගමනක් තියෙන පෙරමග ලකුණු නාමල් පෙන්නලා ඉවරයි. මොකා මොනවා කිව්වත් කළත් තමන්ගේ ගමන මිනිහා යයි.
කවුරු මොනවා කිව්වත් දශක එකහමාරක් තිස්සෙ ජාතික දේශපාලනයෙ ඉඳල, ඇමතිකම් දරලා, එක එක වර්ගයේ මිනිස්සු එක්ක ගනුදෙනු කරලා, ලංකා දේශපාලනෙ රූස්ස ගහක් වෙන තාත්තෙක්ගෙ හෙවණෙ හැදිලා මග පෙන්වීම් ලබලා,රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය ක්‍රියාත්මකවන ආකාරය ගැන දැනුවත් වෙලා ඉන්න නාමල් තමන්ගේ දැක්ම ගැන යාවත්කාලීනයි. ප්‍රායෝගික ප්‍රශ්න ඇතිවෙන එක ගැන විවෘතයි. සමහරවිට, කාලයත් එක්ක මිනිස්සු හසුරුවන විදිය ගැන ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම දැනුවත් ඇති. ලංකාවේ සාමාන්‍ය පිළිගැනීම දේශපාලනේට මුඛරිකම ප්‍රධානයි කියන එක. වේදිකා උඩ ගිරිපුප්පගෙන කෑගහන එකයි, අවලාද නගන එකයි අපි බලාපොරොත්තුවෙන දේශපාලන වෙනස නෙවෙයි. දේශපාලනයට අවශ්‍ය උපායමාර්ගික චින්තනය, දැක්ම, ආකල්ප, විනය, සහ අවශ්‍ය වෙලාවෙදි කිවයුත්ත ඇඟටපතට නොදැනී වචනෙන් දෙකෙන් කියලා දාන්න පුළුවන් බුහුටිකම.
මිනිස්සු හිතනවා ඉවසන එක නිහීනකමක් හරි මෝඩකමක් හරි කියලා. වටකරලා ගහද්දිත් සන්සුන්ව, හිනාවෙන්, වචනෙන් දෙකෙන් ඉවර කරන මිනිහට තියෙන ශක්තිය සමහරවිට දඟලලා, කෑගහලා, වියරු වැටිලා නටන මිනිහට හිතාගන්නවත් බෑ. ඒ තත්ත්වයට එන්න මනුස්සයෙක් පරිණත වෙන්නේ දුෂ්කර කාල සහ අත්දැකීම් සෑහෙන්න ප්‍රමාණයකින් පදම් වෙලා විතරක්ම නෙවෙයි, ඒකට තමන් පිළිබඳව 'මාර' ආත්ම විශ්වාසයක් තියෙන්න ඕන. අනෙක තමන් එක්ක එක පතේ කාලා, බලය තියෙද්දි වැජඹිලා කටුස්සො වගේ පාට මාරුකරපු මිනිස්සු ගැන වුණත් කතා කරන වැදගත්කම. බොහෝ දෙනෙක්ට ගැලවීමක් පේනතෙක් මානෙක නැති මඩ දේශපාලනයෙන් එහා තැනක තමන් ඉන්න බව නාමල් කතා කරන විලාසයෙන් පේනවා. අනෙක ඇතැම් රැස්වීම්වල විවිධ ප්‍රශ්න ඇතිවෙද්දිත් සන්සුන් හිනාවෙන් ඒ දේවල් දිහා බලන් හිටිය උපේක්ෂාව.
මට ආඩම්බර අවුරුදු 38දි නාමල් එතන ඉන්න එක ගැන.
එහෙම බැලුවම ජනාධිපති සටන දින්නත් නැතත් ඔයා දිනලා ඉවරයි.
සුභ පැතුම්!
~ Aash Weerasinghe
#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka #prezpoll2024
https://m.youtube.com/live/V6rNtrFuKfo?si=LdL-5i-h5agTzgUq&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR0S_25zNEqs0WCaIhW2mVHBh1uI1044sF3y1ml_KhGbzZcrxiZnmMEZmK0_aem_7gAe0b2AgVF0yeUJmSc0hw
