දියකිරීම

මම මගේ විරහව

මධු බඳුනක ගිල්වීමි

පුරුෂ ප්‍රේමයක් මෙන් නොව

කොන්දේසි විරහිතව

එය මා වැළඳ ගති

හමුවීම

සංසාරයක් තරම්

දිගු කාලයක්

නොගෙවුණා නම්

අපි හමුවෙන්න

දුෂ්කර ක්‍රියා

මා තුළ ඔබ නොදන්නා

යමෙකු වෙයි

ඔබ ඈ නොහඳුනයි 

නමුත් ඈ ඉවසිය නොහැකි 

දුෂ්කර ක්‍රියාවක් බව මට නොසිතෙයි

ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමය

ඒකපාර්ශ්වික ප්‍රේමය

ඇතැම්විට,

ද්විපාර්ශ්වික ප්‍රේමයට වඩා

සුන්දරය,

පවිත්‍රය,

රිදුම් දෙන මිහිරක්ය!

කාලය

ඔබ මගෙන් සත් වසක්

උදුරා ගත්තේය

ඉන් මොහොතක ප්‍රේමයක්වත්

උදුරාගන්නට මට නොහැකි විය

අගය

මිනිස්සු 

රකින්නේ

වටින දේවල්,

තමන්ට..!

ජපන්

සොඳුර, 

උඹ

වසාබි වැඩිවෙච්චි

සුෂියක්

මගේ මොළ ගෙඩිය

පුච්චලා දාපු!

යාන්ත්‍රික

යාන්ත්‍රිකය හදවත

ප්‍රේමයේ අක්මුල් වියළුණු..

අවෝය ගියෝය

නටඹුන් අතර ඉදහිට

වෙර දැරුවෝය

පැරද යන්නෝය

ඉකි බිඳින්නෝය

වියරු වන්නෝය

මළගිය හදට පෙම් බැඳ

විසවීම

ඇයට ප්‍රේමය විසවිය

බැඳි නොබැඳි 

තරුණ මහලු 

පෙම්වතුන් ඈට යා නොදේ! 

ෂාජහන්

ෂාජහන්,
උඹේ ජුලියට් අද මළා..!
උඹ ඒකිට හදවපු
කිරිගරුඬ සොහොනේ
වළලා අමතක කරපන්..!
අඬන්න ඕනෑකමක් නෑ..
දැන් ජුලියට්ට
කඳුළින් පණ දෙන්න බෑ..!
ඒත්..
ජුලියට් මරාගෙන උපන්න
සමනළියෙක් ඉඳිවී
හැබැයි යකඩ..
හිරකරගන්න හදන්න එපා
උඹ ඈව..
ඈ ඉන්නෙ නෑ
ස්ථිරයි මට ඒක..!
ඈට පුළුවනි
උඹ හැදූ ඔය සොහොන
මිසර පිරමීඩයක් කරන් ඉන්නට..
අමතක කරන්න එපා
ඒ බව..!

සිහිවීම

නැවත කිසි දිනෙක

ප්‍රේමයෙන් නොබැඳෙනුයි

මටම මා හිත

තරවටු කරන මොහොතක,

සබඳ,

මට ඔබේ දෙනෙත

සිහිවෙයි

පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණය

ඔවුහු ඇගේ සිරුර දෙබෑකොට
මස් වදැල්ලක් එළියට ගත්තෝය
එය හඳුනාගත නොහැකි තරමට
විරූපව දියවගොස් තිබිණි
අවසානයේ නැවත නැවත මැන බලා
උහු ඒ ඇගේ හදවත බව නිර්ණය කළෝය

සු(වි)රූපී

ඔවුහු මගේ වත දැක

උරුවම් බාන්නෝය

එහි සැඟව ඇති හදවත

උහු නොදකිති

මා යනෙන කල

හැරෙමින්ද බැලුවෝය

උහු, මා නොහෙලූ 

කඳුළ නොදකිති

(අ)විවාහා

මම ලාබාලයෙකු හා විවාපත්

ගැහැණියක දුටිමි 

ඒ ගැහැණිය හඳුන්වා දුන්නී

මට මෙසේ කීය 

"ඔහු දෙස බැලීම පවා

නොකරමි"

හිතවත, මට බැඳුණු 

පුරුෂයෙකුගෙන් ඇති

පලක් නැත! 

දික්-කසාද

වලංගු නැති විලංගුවල

පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණ!

මාගරීටාව

මාගරීටාවක දාරයක
කඳුළ ඝනීභවනය කොට
විරහව ටෙකීලාවේ
දිය කළෙමි
එය නන්පැහැ ගත්තේය

බාඳුරා

අමුතු බාඳුරාවක්ය ඈ..
පැමිණි බඹරුන් නොනැස
ඈ නැසෙන්නීය
ඒ නිසාවෙන් ඈ
කිසිවකු නොකැඳවන්නීය

නොලැබ කිවිඳුන් කුමට කවිකම්

නින්ද යන්නෙත් නැති, නින්දට යන්නත් බැරි රාත්‍රී කොයිතරම් නම් ගණනක් මනුස්සයෙක්ට තියෙන්න පුළුවන්ද.. ගෙවලා ඉවර ඒවා හැරුණහම, තාම එළඹිලා නැති එහෙම රාත්‍රීන් තව කොයිතරමක් ජීවිතේකට උදාවෙන්න පුළුවන්ද..

ගෙවෙන කීවැන්නද කියලා හසරක් නොදන්න එහෙම නින්ද යන්නෙත් නැති නින්දට යන්නත් බැරි මහා රෑක මම අහන්න සින්දුවක් හොයමින් හිටියේ. බටනලා හඬට මම කොයිතරම් නම් පෙරේතයිද කියන්න කාලෙකට කලිනුත් ලියා තියෙනවා. ගිනි මද්දහනක කූඹි ගුලක් වගේ සෙනඟ කන්දරාවක් යනෙන කොටුවේ පාර අයිනක හිටන් බටනලා හඬක් ඉවර වෙනකල් අහන් හිටිය පිස්සු ආත්මයක් මට වැහුණේ කවද්ද කියන්න මම දන්නේ නෑ, මතක ඇති කාලේ ඉඳන්ම එහෙම තමයි. අන්න ඒ ආත්මේ තමයි මේකත් හොයාගන්න ඇත්තේ සමහරවිට.

අහම්බෙන් වගේ හම්බවුණු මේ වාදනයට මම තාම ඉන්නේ පියවි ලෝකේ නෙවෙයි. 

නන්දා මාලනියගේ 'කුරුටු ගෑ ගී පොත'.
එවන් කුරුටු ගෑ ගී පොත්, කවි පොත් මටත් තියෙනවා, කාලෙකින් ඇර නොබලපු, කෑ ගහන්නට බලා ඉන්න කුරුටු ගී තියෙනවා දුනු හී මානාගෙන ඉන්න හර්දය පාසා කරගෙන යන්න විදින්න සුදානමෙන්. හර්දය ළපටි කාලයේ වන තුවාල බරපතලයි, ඒ කැළැල් මැකෙන්නේ නෑ, ළපටි නිසා ඒ තුවාලවල දිග පළල අනුවයි හර්දය වැඩෙන්නේ. මගේ හර්දයත් ඒ වගේ. හර්දය වස්තුව නොකියන්නේ මං ඒ නිසයි. වස්තුවක් වෙන්න තරම් ඒක වටිනවාද කියා මම තව දුරටත් නොදන්නා නිසා.හර්දය මේරුවම හරිම හිතුවක්කාරයි. වයසට යද්දි මිනිස්සු වගේ. හැබැයි මේරුව හර්දයකට ළපටි කාලේ සටන් කරන්න අමාරුයි. රිදුම් දැනෙනවා වැඩියි, බර උහුලන්න අමාරුයි. මගේ හර්දයත් දැන් ඒ වගේ. ඒකත් ළපටි කාලේ වුණු තුවාලවලටම ඉලක්ක වෙන හී දරාගන්න සෑහෙන්න දුෂ්කරයි. ඒ හී හැදුවෙත් මමමයි, පසුතැවිල්ලේ විෂ කාලයක් තිස්සේ පදම් වෙලා නොහිතුව වෙලාවක, මහලා හා කරපු තුවාලෙක වැදුණම මේරුව හර්දය මැරෙන්නේ ටිකෙන් ටික.

කවිකම් ඉගෙන නොගත්තා වුණත් කවි උපද්දවපු ප්‍රස්තුතය ඒ පරිණත හර්දයේ කොහේ හරි තැනක ඉන්නවා වාගේ දැනෙන මොහොතවල්වල, අර හිතුවක්කාර මේරු හර්දය සමච්චල් හිනාවක් පාමින් හිටියට, ඒ හිනාව නොදන්නවා නෙවෙයි නොපෙන්නා ඉන්න උත්සහ කරන තුවාලය කොයිතරම් නම් තාමත් අළුත්ද කියලා. අමරණීය මරණීය තුවාල. 

සමහර වෙලාවට මේ මේරූ හර්දය ඕනෑවට වඩා යථාර්ථවාදී වෙන්න හදනවා. මතක තේරුමක් නැතිබව, පරණ තුවාල දැන් හොඳටම සුවවෙලා බව, හර්දයේ බිත්ති තවදුරටත් සුකොමළ නැතිබව, හර්දයත් ඇසුත් අතර අවබෝධතා ගිවිසුමක් නැතිබව වගේ රැඩිකල්වාදී, යථාර්තයෙන් හුඟක් දුර දේවල් කියන ඒ මේරූ හර්දයම මුහුණුපොතේ මතකයක් පාවුණත්  එක පයින් අතීත ලෝකයට දුවලා පොළෝ කුහරයක පැහෙමින් නටන ලෝදිය උල්පතකට පනිනවා.  වේදනාවට හුරුවීම කියන්නේ ඇබ්බැහියක්. දරුණු ඇබ්බැහියක්.

කුරුටු ගෑ ගී පොතේ පද විතරක්ම නෙවෙයි ඒ තුවාල පාරන්නේ, හඬ, තාලය ඒ සේරම. බටනලාව විරහවේ උපත. කුරුටු ගෑ ගී පොත බටනලාවෙන් වැයෙද්දී මන්ද්‍ර විරහවකත් ඒ වේදනාව දැන්නේ ත්‍රීව්‍ර ස්වරයෙන්. එහෙම වෙලාවකට මේරු හර්දය වුණත් කඳුළු වගුරමින් ගයන්නේ 'නොලැබ කිවිඳුන් කුමට කවිකම් කිවිඳ මට කවි ලොවේ' කියලා.

ඇහූ දෙයක්ද කියවූ දෙයක්ද කියා මතක නැහැ, ඒත් මේ බටනලාවෙන් වැයෙන්නේ මගේ හර්දය..