Friday, November 1, 2024

අංජලීකා

අද මම හිටියෙ හොඳ ඇඩ්‍රිනලීන් රෂ් එකක. හවස් වෙද්දි ටිකක් ඉතුරුත් වගේ නිසා මොකක්ම හෝ අතිපණ්ඩිත සුවිශේෂි වැඩකින් අද දවස ඉවර කළ යුතුයි කියලා යක් තනියයි සුරංගනා තනියයි සම්මුතියකට එළඹෙද්දිම මට අදහසක් පහළ වුණා අද මට නිශ්ශබ්දතාවයක් එපා, බස්මය ඝෝෂාවක් ඕන කියලා. එහෙම හිතලා මම මිකී මවුස් වගේ ක්ෂණිකව පාර හරහා දුවලා පැනලා ට්‍රැෆික් එකේ නවත්තපු බස් එකකට ගොඩ වුණා.

බස්මය ඝෝෂාවක් කිව්වට මෙන්න මේකේ යනවා මිල්ටන්ලගේ, ජෝතිලගේ විරහ ගීත සෙට් එකක්! බස් එකක තමන්ගෙම ලෝකෙකට වෙලා විරහ ගීත අහන් යනවා කියන එක වෙනමම ලල් එකක්නෙ. 
(මම මේ කියන්නෙ හොඳ විරහ ගීත, ඩංකබකං හොටු ගීත නෙවෙයි).

ඉතින්, ඔහොම යන අතර මගේ සිතුවිලි මුහුද කැළඹිලා ප්‍රියා සූරියසේන හරහා අතීතයකට පියඹන්න පටන් ගත්තා. කතාව ටිකක් 'එහෙම' නිසා මම බෑග් එක හාරලා මාස්ක් එකක් හොයාගෙන ඒක ඇස් පිහාටු වෙනකල් උස්ස ගත්තා මොකද අනිවාර්‍යෙන්ම තනියෙන් හිනාවෙන්න ගිහින් සමාජයේ හාස්‍යයට ලක්වෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා. මාත් එක්ක චිත්‍රපටි බලන කොට ආදර ජවනිකා හරි ට්‍රයි කරන කාලේ ජවනිකා හරි යද්දි මම ඒවට හිනාවෙන්නෙ හරියට එතන ඉන්නෙ මං වගේනෙ කියලා හිනාවෙවී මගේ මූණ බලන් ඉන්න කෙනෙක් මතක් වෙලා වැඩියත්ම. 😅
එහෙමයි ඉතින් අපි මෙහෙම හිටියට අනුන්ගේ ලව් එකක් හරි දැකලා සතුටුවෙන හෙන රෝමාන්තික මිනිෂ්ෂු හිටං. 😂😎

ඉතින්...
තනියා පොඩි කාලෙ ගිය ස්කූල් වෑන් එකක හිටියා රාජකීය විද්‍යාලෙට ගිය අරවින්ද කෙනෙක්. මම හිතන්නෙ එතකොට අපි හිටියෙ 6-7 වගේ වසරක වෙන්න ඕන. අරවින්දත් ඒ වගේ වයසක වෙන්නැති. හෙනම කටකාර, දඟකාර, ඒ වයසට ඉතින් හැන්ඩ්සම් පොඩි කොල්ලෙක් හින්දද මන්දා මිනිහගේ විකාරයි විහිළුයිවලට ඩ්‍රයිවර් අයියත් හෙන කැමතියි. ස්කූල් වෑන්වල ඩ්‍රයිවින් සීට් එකටම අල්ලලා පිටිපස්සේ නිකන් ලෑල්ලක් වගේ යාන්තම් තට්ටමක් තියාගන්න පුළුවන් සයිස් සීට් එකක් ගහලා තියෙනවා ඔහෙලා දැකලා ඇතිනෙ? ඒ සීට් එකේ වාඩිවෙන ඔක්කොම වෑන් සභාවට මූණ දාලා තමයි වාඩිවෙන්නෙ. ඉතින් අරවින්ද වාඩිවෙන්නෙත් ඔය සීට් එකේ දොර ලඟ. 

මිනිහගේ කටයි වැඩයි වගේම තමයි ඉතින් සිංදු කියවිල්ල. කිසිම ලැජ්ජාවක් නැතුව කට හායි ගාලා ඇරලා පැල්කවි කියන්නැහෙ තමයි උන්දැ සිංදු කිව්වේ. ලස්සනට කිව්වා ඉතින්, ගායනයට කොච්චර හැඟීම් කවනවද කිව්වොත් මම හිතන්නෙ මුළු වෑන් සභාවෙම කෙල්ලො හිතන්න ඇත්තෙ එයා ඒවා කියන්නෙ තමන්ට කියලා වෙන්න ඕන. 😉
අරවින්දගේ ඩේලි හිට් ලිස්ට් එකේ තිබුණා සිංදු කීපයක්, උඩින්ම තිබ්බේ ප්‍රියාගේ 'සුදු පරවි රෑන සේ' ඒක බොක්කෙන්ම කියන ගමන් මියුසික් එකත් මිනිහම දෙනවා. අනික ඒක කියන්නෙත් බාලිකා පාසල්වල ගේට්ටු ලඟදි! හිතාගන්න පුළුවන්නෙ අනාගතේ කොහොම පොරක් වෙන්න ඇතිද කියලා ඉතින්.😂

ඔය ලිස්ට් එකේ හොඳම එක නලීන්ගේ 'අංජලීකා'. අරවින්ද නිකන් 'මල මිලින වෙලා මුත් සුවඳ ගලා' කියන්නෙ හරියට ඇත්තටම කෙල්ල මලා වගේ බොක්කෙන්ම එන විරහවකින් පපුවට අත තියාගෙන, මූණ ඇලකරලා, නිකට උස්සලා, ඇස් පියාගෙන, නලල රැලිකරගෙන.😂 
ප්‍රාසාංගික කලාවේ සුළු පියා වගේ.😂 
ඒ ටික කියලා අංජලිකා කියන්න ගත්තම නම් පොර ඉන්නේ ඇත්තටම මේ දැන් අංජලිකා මැරුණා වගේ.😂 වැඩේ තියෙන්නෙ පොඩි ඇච්චො පැච්චො හැටියට ඉතින් අපි ඔය වචනයක් දෙකක් කතා කළාට අහලා නැතුව වෙන්න ඕන, මේ යකා මගෙ නම හිතන් ඉඳලා තියෙන්නෙත් අංජලීකා කියලා. ඒක ගැන කතාවක් ගිහින් වෑන් එකම අරවින්දව බයිට් කරද්දි තමයි තේරුනේ මම හිතන්නෙ, හැමදාම අපේ ගෙවල් ලංවෙද්දි වෑන් එකේ දොර ඇරලා දෙන ගමන් පපුවට අත තියාගෙන, මූණේ දුක පුරෝගෙන, බොක්කෙන්ම "අංජලීකා.." කියලා කෑගහන්නෙ මොකද කියලා.😂😂

හරි හරි ඉතින්, එහෙම එව්වත් වුණා. 🫣 හොඳ වෙලාවට අපේ කේලම් නගා ඒ කාලෙ වෑන් එකේ ආවේ නෑ නැත්නම් කුඩා කාලයේදීම ආලයේ වේදනාවයි බත්කාඩ් කැන්සල් වීමේ අල වේදනාවයි දෙකම එකසැරේ විඳින්න වෙන්නෙ!

කතාව දැනගත්තට පස්සෙ ඉතින් මාත් පසුබිම් ගායනය සමග වීරයා වීරියෙන් යුතුව විවෘත කරලා දෙන වෑන් දොරෙන් අහිංසක විදියට බිම බලාගෙන බැහැලා, කියඹුලතා කණ පිටිපස්සට හිමින් රඳවනගමන් බිමට හිනාවෙලා, වෑන් දොරේ පිටත අගුල මත මගේ අතැඟිලි මෘදුව රඳවලා, ලතාවට විසාකාව සේ ගේට්ටුව ලඟට ඇවිදන් ගියා. 

එහෙම එව්වත් තියෙන්ට එපාය අනේ, නැද්ද මං අහන්නේ.😜
:
:
:
:
:
:
:
:
:
නෑ නෑ, එයැයිගේ වගතුගක් ඊටපස්සේ දන්නේ නෑ!😜

~ 🖌️ Aash Weerasinghe | තනියා

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal

Wednesday, October 16, 2024

පෙට්ටගම්

කාලි ලංකාද්වීපයෙන් පිට වුණේ ආයෙ කවදාවත් එහෙ පය තියන්න අදහසකින් නෙවෙයි.

ඒත් අවුරුදු ගාණකට පස්සේ මහ කන්ද සමතලා කරලා පාරක් හදන්න යන ආරංචියට කාලිට ආයෙම ඉන්සොම්නියාව ඉස්මුරුත්තාවට එන්න පටන් ගත්තා. නිදි පෙත්තෙන්වත් රතු වයින්වලින්වත් නින්ද කැන්ද ගන්න බැරුව දුක් විඳීමේ කෙළවරක කාලි තීරණය කළා ආයේ ලංකාද්වීපෙට ගිහින් එන්නම වෙන බව. 
එක්කො ඔය මොන මගුල වුණත් මොකද. කාලයෙ වැලිතලා පහුරුගගා තව මොනවා හොයන්නද මං දැන් එහෙ ගිහින් කියලා අහස් යාත්‍රාවෙදිත් කාලිට නොහිතුණාම නෙවෙයි. ඒත් ඉතින් මට බැහ් කියලා වලාකුළු හෝල්ට් එකකින් බැහැලා වෙන අහස් යාත්‍රාවකට නගින්නයෑ. 

රුද්‍ර කොහෙ ඉන්නවද උන්නද මලාද කියලවත් නොහොයපු කාලිට ටිකෙන් ටික ලංකාද්වීපෙ ලංවෙද්දි ගැහෙන ගතියක් දැනිලා තිබ්බෙ. මේ යන ගමන එකාතකට කමක් නැහැ, ඒත් ගංතුලානක්වත් නොදන්න සුසානයක වල දාපු රුද්‍රෙක් මොකට දැන් ඔලුවෙ යකා නටන්න ගත්තද කියලා කාලිට හිතාගන්න බැරුව ඉන්නකොට තමයි අහස්‍ යාත්‍රාව කටුනායකට සැපත්වෙලා මහ හුස්මක් හෙලුවේ. ඒක හරියට කාලි හෙලන්නම ඕන ඒත් එයා නොහෙලූ මදිපාඩුවට හෙලුව එකක් වගේ කාලිගෙ පපුවයි හිස් වෙලා ගියේ.

එදාම සේරම ඉවර කරලා ගියා නම් මේ කරදර නැහැනෙ. ජීවිත කාලෙන් බාගෙකට වඩා ලංකාද්වීපයට පණ ඇරලා ආදරේ කළ කාලි හුරුපුරුදු මූණුවර දාස් ගාණක් මැද්දෙ නාහෙට කෙලින් බලාගෙන, හදවත් පටි තදකරගෙන, ඇප් එකෙන් කැඳවගත් ඌබරයට තමන් ගෙනාව තනි පෙට්ටගම පටවගත්තා. මරණ පරීක්ෂණයක් ඉවර කරන්න තදියම් වෙච්ච මරණ පරීක්ෂකයෙක් වගේ ඉක්මණින් ආව කාරණෙ ඉෂ්ඨ කරන් යන්න නොඉවසිල්ලෙන් ඉන්න කාලිගෙ මහ සුසුම් සද්ද නිසා රියැදුරත් කීප විටක් කණ්ණාඩියට විමසුම් බැලුම් හෙලුවා. ලේ නෑයන්ට, හිත මිත්‍රයන්ට කිසිම දැනුම්දීමක් නැතුව ඇවිත් යන්න කාලි ආවෙ. පුළුවන් නම් මේ ගමනෙන්ම වැඩේ ඉවර කරන් ආපහු අදම යන්න පුලුවන් නම් කිසිම බැඳීමක් තව නෑනෙ කියලා කාලිට හිතුණෙ.

බැඳීමක්? එතකොට මේ තමන් තකහනියක් දුවන් ආවේ බැඳීමකටද! 

******

මහ කන්ද අද්දරට එද්දි රෑ වුණ නිසා කාලිට සිද්ධ වුණා ඒ අහලක නවතින්න. තානායමෙ සුහදශීලී ආචාරශීලි සේවයට පැහැදුණාට අනවශ්‍ය වංහුං කතා කපා හරින්න කාලි හැඟීම් විරහිත මූණෙන්, වචනෙන් දෙකෙන් සංවාද ඉඩ ඇහිරුවා.

පාන්දර නැගිටලා මහ කන්ද ලඟට යනකොට පුදුමෙකට වගේ කාලි බලාපොරොත්තු වෙච්ච විදියෙ ලබ්ඩබ් සද්ද දාන්න හදවත ඇහැරුණේ නෑ. එදා මේ මහ කන්ද ලඟින් ගියා වගේම නිශ්චල හදවත උණ්ඩි කරන් කාලි කැලේට ගිය දෙහි ගහ පාමුල වාඩිවුණා.

කාලිට මෙතනට එනවා කියලා හිතද්දිම මතක් වුණේ සූරිය කන්ද. සූරිය කන්දෙ සමූහ මිනීවලවල් හාරද්දි මස් එක්ක දියවෙලා ඇටකටු එක්ක එතිලා ඉතිරිවෙච්ච දිරච්ච රෙදි පටිවලින් තමන්ගෙ දරුවො අඳුනගන්න ආපු වයසක තාත්තලා ඇඬුව හැටි මතක්වෙලා කාලි බයවුණා, තමනුත් මහ කන්ද පාමුල කාලෙකට කලින් හිතේ දිරලා ඉතිරිවෙච්ච හැඟීම් තීරුවලට මතක ගලපගන්න ගිහින් වැලපෙයිද කියලා. හොඳ වෙලාවට හැමදාම සද්ද කරපු හදවත නිශ්චල වෙලා හිටියා.

*******

ඒ වෙද්දි අවුරුදු ගාණක් ගිනි අඟුරු උඩ නටලම කාලි හෙම්බත් වෙලා හිටියෙ. රටා ඇන්ඳ පතුල්වල ආප්ප පිපෙනවා වගේ දියපට්ට පිපුණේ.
අන්‍තිමේදි ගල් අඟුරු උඩ නැටුව තමන්ට දිය මත ඇවිදින්න ලැබුණයි කියලා හෙන සන්තෝසෙන් කාලි හිටියෙ.
ජීවිතේ අනිත්‍යයයිනෙ.

ඒක දම්පාටයි සකරමුටයි රෝස පාටයි රත්තරන් පාටයි කලවම් වෙච්ච හුරුබුහුටි පෙට්ටගමක්. රුද්‍ර එක්ක බීපු පළවෙනි කෝපි බිලේ ඉඳන් තෑගි දීපු ටොෆි කොළේ පවා සමරු හැටියට එකතු කරපු කාලිගෙ මතක පෙට්ටගම. දෙන්නම හිතං හිටියෙ ඒ මතක පෙට්ටගම පිරුණු වේගෙට තව පෙට්ටගම් එකතු කරන්න වේවි කියලා! 

ගිනි අඟුරු පෑගිල්ල ඉවර වෙලා දිය නැටුම පටන් ගත්තම කාලි කවදාවත් කාලි හැටියට හිටියෙ නෑ.
ඒක නහීනකමක් හැටියට මිනිස්සුන්ට හිතුණද දන්නෙත් නෑ.
පුරාවෘත්තයේ හැටියට නම් කාලිගේ විනාශකාරීත්වය නවත්තන්න බැරිවුණාම ඈව සන්සුන් කරන්න ශිව නැත්නම් රුද්‍ර කාලිගේ දෙපා මුලින් මතුවෙනවා. සමහර පින්තූරවල කාලි ශිවව පාගගෙන ඉන්නවා වගේ පේන්නෙ ඒ අවස්ථාව. හොඳට බැලුවොත් තමන්ගෙ පය පාමුල වැතිරුණු ශිව දිහා බලන කාලිගේ මූණේ තියෙන පුදුමය පේනවා.
මේ කාලිගේ කතාව නම් වෙනස්. විනාශකාරි වෙන්න හොඳටම පුළුවන්කම තිබිලත් නොවුණම රුද්‍රගෙ පපුවෙ නෙවෙයි කාලිගෙ පය තිබ්බේ, රුද්‍ර කාලිගෙ පපුවට පය තිබ්බා. 
කාලි කියන්නෙත් අහංකාර ගෑණියෙක්නෙ. ඒ වෙනකොට ආදරේ වෙර දාලා ඉවසීම අල්ලන් හිටියට කාලිගේ සීමාව පැනලා තිබ්බේ. 

දැන් ඔව්වායින් වැඩක් නෑ.
අන්තිම නැටුමෙන් පස්සෙ මේ පෙට්ටගමේ තිබ්බ සේරම රුද්‍රටම පවරලා ලංකාද්වීපයෙන් යන්නයි කාලිට ඕනවුණේ. ඒත් එතෙක් ලබ්ඩබ් ගෑව හදවත් ලබ්බ කීං හඬක් නොනගා නිශ්ශබ්ද වුණාම ඒක විශ්වීය පණිවිඩයක් හැටියට අරන්, කාලි නිහඬව සේරම මතක මහ කන්ද පාමුල වක ගැහිලා අමුතු හැඩේකට වැවිච්ච දෙහි ගහ පාමුල වලදාලා කාටවත්ම නොකියම (අහස්) නැව් නැංගා, ආයෙ නොඑන්නම.

******
කොහෙන්දෝ ආරංචිය ආව හිතමිත්‍රයන්ගෙ පණිවිඩ සහ ඇමතුම් කීපයක්ම නොදැක්කා වගේ නිහඬව කාලි පහුවදා ආපහු නැව් නැග්ගා.

මතක පෙට්ටගමේ හිටිය වීදුරු සිංහයාගෙ හදවත උඩින් මහ කන්ද පාරේ වාහන යන්න පටන් ගත්තද, නැත්නම් රුද්‍රගෙ සොහොනෙම සමාදානයේ සැතපුණාද, සාගර පත්ලක ගිලී නොපෙනී ගියාද, කාලි එක්කම නැව් නැග්ගද කියන එක කාලි එක්කම මිහිදන් වෙන්න නියමිත රහසක් වෙලා රහස් පෙට්ටගමේ තැන්පත් වුණා.

මහ කන්ද පාර ජනාකීර්ණ වුණා. ඉඳලා හිටලා කතා කරලා දුකසැප අහන හිතවත්තු අරුම පුදුම කතා කියන්න පටන් ගත්තා. මහ කන්ද පාරේ එක සැරේ පෙනී නොපෙනී යන සිංහයෙක් ඉන්නවයි කියලා කට්ටියක් කිව්වා. තව කට්ටියක් කිව්වා වැස්ස දවසට ඒ පාරේ වැහි බීරමට එහා ගිය මූසල පාටක් තියෙන හින්දා දන්න මිනිස්සු ඒ පාර මග අරිනවා කියලා. 
හොඳම කතාව වුණේ වීදුරු බිඳෙන හඬක් පාරෙන් ඇහෙනවා ඒත් ඒ කොහෙන්ද කියලා කාටවත්ම හිතාගන්න බෑ කියන එක. එදා නම් කාලි ඇහෙන් කඳුළු පනින ගාණට හිනාවුණා. සිංහයා වීදුරුවුණාට එච්චර සද්දෙට බිඳෙන්න හදවතක් නම් තිබ්බෙ නැති බව කාලිට වඩා හොඳට දන්නෙ කවුද. 

කාලි රහස් පෙට්ටගමට අඟුළු දාලා තව වයින් වීදුරුවක් වක්කර ගත්තා.

🖋️ Aash Weerasinghe | තනියා

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka

Saturday, September 28, 2024

ප්‍රශස්ති වන්නම

චාටුව සහ ප්‍රශංසාව එකම කාසියක දෙපැත්තකි. ශ්‍රී ලාංකිකයා ඔවුන්ගේ පසුබිම සහ ඇති හැකි බව අතින් කොයි තලයක සිටියද ප්‍රශංසාවට ප්‍රියය, චාටුවට ගිජුය. 

ධනය සහ බලය එක්වූ තැන චාටුව සහ ප්‍රශංසාව අතරවන සියුම් බෙදුම් රේඛාව බොඳවෙයි, එය හඳුනාගැනීමේ විචාර බුද්ධිය සැඟවෙයි.
ඔබට ධනයද බලයද ඇත්නම් වාසි ලාභ ප්‍රයෝජන තකා ඔබ වටකරගන්නට බලාසිටින චාටුකාරයො බොහෝය. 'අපිව අන්දන්නත් බෑ, තම්බන්නත් බෑ' කියනා උගත් බුද්ධිමතුන්ද පණ්ඩිතයන් ද හැඩට අන්දවන්නට චාටුකාරයන්ට හැකිය. උන් තමන්ට කර ඇති බව දැනගන්න හැකිවන්නෙ බොහෝ ප්‍රමාද වූ පසු වෙන්නටත් පුළුවන් ය.

ලංකා ඉතිහාසයේ සිටම ප්‍රශස්ති ගායනා කිරීම ජයටම කෙරුණු වැඩක්ය. වන්දිභට්ටයො පරපුරෙන් පරපුරට තම හැකියාව වැඩිදියුණු කරගන්නවා මිස අනික්වා මෙන් මොට කරගෙන නැති බව ඔබ වටා සිටින්නන් දෙස වඩා විමසිල්ලෙන් බැලූ විට පෙනෙනු ඇත. ඔබට ධනයද කිසියම්මාකාර වූ බලයක් හෝ තාන්නමාන්නයක් හෝ ඇත්නම් ඔබ හැලි වඳුරෙකු වුවද ඔබට 'අනෙ ශ්වීට් ගර්ල්, යු ආ සෝ හොට්, හායි හැන්සම්, අනේ අපේ සර්/ අපේ මැඩම්, අයියෝ සර් වෙනුවෙන් මැරෙන්න වුණත් ඉන්නවා, මැඩම් වෙනුවෙන් ඕන දෙයක් කරනවා' යනාදිය අසන්නට ලැබෙනවාය. ඔබගෙ පා දෝවනයට ද, වෙනත් ඕනෑම අවශ්‍යතාවක් පිරිමැසීමටද සට්ටෑඹියන් බොහෝ බව ඔබට පෙනෙනු ඇති නමුත් බොහෝවිට ඔවුන්ගේ ප්‍රශස්ති ගායනාවන්ගෙන් ඔද තෙද වැඩී, පපුව පිම්බී, පොර මානසිකත්වයෙ පරතෙරට ගොස් සිටින මොහොතක නම් මේවා තේරුම් ගැනීම දුෂ්කර ක්‍රියාවක් වනු ඇතිය.

අනේකවිධ චාටු, වර්ණනා, ප්‍රශංසාවෙන් පිරි ලංකාවේ රජවරු සහ පසුකාලීනව දේශපාලකයන් ප්‍රශස්ති වන්නමේ ප්‍රබලතම ගොදුරුය. අවසාන සිංහල රජු වූ මහනුවර රාජධානියේ ශ්‍රී වීරපරාක්‍රම නරේන්ද්‍රසිංහ (ක්‍රි.ව. 1707 - 1739) රජුට ගැයුණු මේ ගීය ප්‍රසිද්ධ ඒවායෙන් එකක් ය.

වරමාති සුභ චරිතේ
ලංකාපති නරේන්ද්‍රසිංහ නෘපතේ

භෝජරාජ සම තේජභිරාමා
ත්‍යාජකාම රණ භූෂණ සෝමා
වාජිත කුල ධෘති වන්නභිරාමා
නරේන්ද්‍රසිහ නරනායක භූමා

දුජ්ජන දුෂ්ට විභජ්ජන කෝපා
සජ්ජන සත්ත සුරක්ෂ මනාපා
වජ්ජිත රිෂ්ටා වද්‍ය සුපාපා
අජ්ජුන භූභුජ ශ්‍රීධර චාපා..

(අකුරු අඩුපාඩු තිබිය හැකිය)

එතැනින් නොනැවතී ප්‍රශස්ති ගී අද වනතුරුද ගැයෙයි. ඒ කාලේය මේ කාලෙය කියා වෙනසක් නැත. 

මෑත කාලීනව ප්‍රශස්ති ගායනා නිසා අවලාදයට, නින්දාවට, ගැරහුමට ලක්වූ ප්‍රබලයෙකි, හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ. 
එදා ඒ හෙලා දැකි අවශේෂ ජනයාද දැන් ඒ මගම යන්නේ දෛවයේ සරදමක් ලෙස වාගේය.
රාජාවලියද ඉතිහාසයද අවඥාවෙන් බැහැර කරනවුන්ට පවා වන්දිභට්ටයන්ගෙන් ගැලවීමක් නැත. 
සැක නම් නව පාලනයේ පෙරගමන්කාර මාධ්‍යකරුවන්ද අනුගාමිකයන්ද දෙස බලන්න.

~ Aash Weerasinghe | තනියා

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka #politics

Thursday, September 26, 2024

ටුකුවක ධර්ම සංවාද

අපි සමහර වෙලාවට නොහිතන මිනිස්සු නොහිතන වෙලාවල විවෘත වෙනවා. සමහරවිට නන්නාඳුනන කෙනෙකුට තමන්ගෙ සිතුවිලි හරි ප්‍රශ්නයක් හරි කීම වඩා හොඳයි කියන හැඟීමෙන් වෙන්නත් පුළුවන් එහෙමත් නැත්නම් මොකක් හරි විශ්වාසයක කම්පන තරංගයක් අල්ලා ගන්න හින්දා වෙන්නත් පුළුවන්. වාසි ප්‍රයෝජනයක් බලාගෙන කතා කිරීමකට වඩා මගෙ අත්දැකීම මිනිස්සු ඇහුම්කන්දෙන්නෙක් ඉස්සරහ තමන්ගෙ හිත නිදහස් කරගන්න උත්සහ කරනවා කියන එක. ලියනවා නම් පොතක් ලියන්න තරම් එහෙම අත්දැකීම් තියෙනවා.

ඊයේ ලඟ ගමනකට ටුකුවකට ගොඩ වැදුනෙ සුපුරුදු ඌබර් කාඩ් ද කෑෂ් ද ප්‍රශ්නෙ අනුව එකක් ප්‍රතික්ෂේප කළාට පස්සෙ. ඊළඟ රියැදුරු මහත්මයා ඒ ගැන ප්‍රශ්න නොකළත් මගෙ යුතුකමට ටුකුවට ගොඩ වෙද්දිම මම කිව්වා කාඩ් කියලා. 'ආ කමක් නෑ මිස්' කියලා හිනාවෙන් පිළිඅරන් මට පැහැදිලි කිරීමකුත් කළා කාඩ් සහ කෑෂ් අතර වෙනසක් නැතිකමත් රියැදුරන්ගෙ තියෙන අනවබෝධය සහ අනෙක් ප්‍රායෝගික ප්‍රශ්න ගැනත්. ඒක නෙවෙයි වැදගත් කතාව.

සාරාංශ කළාම මේ මනුස්සයගෙ කතාවෙ අන්තිම ටිකයි වැදගත්. 
"අපි ජීවත්වෙන කාලය සීමිතයිනෙ මිස්, ඒ ටිකෙ හිත සැහැල්ලුවෙන් ජීවත් වෙන්න ඕන. ඕනෑම දෙයක් ලොකුවට හිතෙන් අල්ලගත්තමනෙ දුක වැඩි. උදහරණෙකට ආදරේ වැඩිවුණාම දුක වැඩිවෙනවා. මොකද ආදරේ හින්දනෙ ඒ කෙනා කරන කියන දේකින් හිත රිදෙන්නෙ. තමන්ට පුලුවන් දේ ඒ සීමාවෙ ඉඳන් තමයි කරන්න ඕන. කෙනෙකුට හානියක් හිත්  රිදීමක් නොකරන තරමට තමන්ගෙ හිත සැහැල්ලුයි. ගෙයක් හැදුවත් මට පුලුවන් පර්චස් 6ක ගෙයක් හදන්න නම් මම පර්චස් 10-12කට අමාරුවෙන් උත්සහ කරල ස්ට්‍රෙස් වෙන එක තේරුමක් නෑ. බුදුහාමුදුරුවො කිව්ව පන්සිල් පහ රැක්කා නම් ඇති ඉතින් සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් හැටියට හොඳින් ජීවත් වෙන්න. අපි මැරෙනවා කියන එක දවස ගානෙ මෙනෙහි කරන්න ඕනත් නෑ, එතකොට කලකිරෙනවා මිසක් ජීවත් වෙන්න බැරිවෙනවා. මැරෙන බව දැනගෙන ජීවත් වුණාම හරි. අපි මැරිලා ගිහින් වෙන කොහෙ ඉපදෙයිද අපි දන්නෙ නෑනෙ මිස්. හැබැයි අපි ආදරෙ කළ අයට පසුතැවීමක් නැතිවෙන විදියට ජීවත් වුණාම ඉවරයි. උදාහරණෙකට මිස්, මගෙ නෝනා එක්ක මම තරහ වෙලා නින්දට ගිහින් නින්දෙදි මම මැරුණොත්, එයාට කොයිතරම් නම් පසුතැවීමක් ඇතිවෙයිද ජීවිත කාලෙම එයා මට අන්තිමට කිව්ව දේ හරි කරපු දේ හරි ගැන. ඒ වෙලාවෙදි එයාට හිතෙන්නෙ එයා කළ කී දේ වැරදියි කියලා මිසක් මම කළ කී දෙයක් ගැන නෙවෙයි, මනුස්ස ස්වභාවය ඒකයි. මම මැරිලා යන දිහාක යයි, ආයිත් සංසාරෙ එයාව හම්බවෙයිද හම්බුණත් අපි අඳුනගනීද කියලා කියන්න බෑනෙ. ඒක නිසා මිස්, ජීවත් වෙන කාලෙ කරුණාවෙන් මෛත්‍රියෙන් ආදරෙන් ජීවත් වෙන්න ඕන කියලා තමයි මට හිතෙන්නෙ".

මගෙ සුපුරුදු අසන්නාගෙ භූමිකාවෙ ඉඳන් හූමිටි තියමින් ඉඳලා අන්තිමටම මම ඇහුවා වයස කීයද කියලා, මොකද අවුරුදු 35-40ක්වත් කියන්න බැරිතරම් හින්දා. ඔහොම සංවාදයක් මම බලාපොත්තු වුණේවත් නැති හින්දා. අවුරුදු 50යිලු. 🫡 

මේ එදිනෙදා අහම්බෙන් වෙන සංවාදවල හම්බවෙන මිනිස්සු ජීවිතෙ විවිධාකාර අත්දැකීම්වලින් පදම්
වෙච්ච මිනිස්සු. ඇත්තටම එහෙමද නැද්ද කියලා සහතික කරන්න තරම් බරපතලව හිතන්න හේතු නෑ. ඒත් සමහර වෙලාවට මෙහෙම අහම්බෙන් වෙන සංවාදවලට මට පුදුම නොවී ඉන්නත් අමාරුයි. එහෙම අන්දවන්න ලෑස්තිවෙන මිනිස්සු නෑ කියලා කියන්න බෑ තමයි ඒත් බහුතරයක් මිනිස්සු එහෙම කතා කළා කියලා කිසිම වාසි ප්‍රයෝජනයක් ලැබෙන්නෙත් නෑ. දවසකට දෙකකට කලින් හිතවතෙක් කිව්වා 'මාව කියවගන්න බෑ, විවෘත වෙන්නෙ නෑ' කියලා. එහෙම කියවගන්න බැරිද නැද්ද මම දන්නෙ නෑ. ඒක එහෙම නම් ඇයි මිනිස්සු හරිම ලේසියෙන් තමන් ගැන විවෘත වෙන්නෙ කියලා මම දන්නෙත් නෑ😁 උපදේශන සේවා කරන්නෙත් නැහැනෙ 😄

මට හිතෙනවා සමහරවිට අපි යම් මොහොතක අහන්න ඕන පණිවිඩයක් අහඹු කතාවල තියෙනවද කියලා. එහෙම හිතලා මම පොදු සමාවක් දුන්නා මෙතෙක් සමාව නොලැබූ හැමෝටම.😋 ගැල බර කරගෙන සංසාරෙ දඟලනවට වඩා ඒක හොඳයිනෙ.😇

~ Aash Weerasinghe | තනියා

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka

පරම රමණීය ලංකා

2024 සැප්තැම්බර් 22

අටලෝ දහමට අනුව දුක-සැප, යස-අයස, නින්දා-ප්‍රශංසා, ලාභ-අලාභ සියලු මනුෂ්‍යයන්ට පොදුයි.
පුද්ගලිකව මම දුක් අඳෝනා, බැරි බැරියා, නාහෙන් ඇඬිලි, පැමිණිලි අසීමාන්තිකව දකින්න, දරන්න, අහන්න කැමති නෑ, දුක මාකට් කිරීම, දුක විකුණාගෙනකෑමට කැමතිත් නැහැ.
ඒත් සහකම්පන සංඛ්‍යාතය වැඩි මනුස්සයෙක් හැටියට කොහෙ ගියත් නාඳුනන මනුස්සයෙක් හරි ප්‍රශ්නයක්, ගැටලුවක් කියන්න එන අත්දැකීම් තියෙනවා. ඒ මගෙ සමාජීය අත්දැකීමනෙ.

දේශපාලනිකව මේ වෙලාවෙ මට තියෙන ලොකුම බලාපොරොත්තුව තමයි මේ රටේ මාධ්‍ය සහ සමාජය වෙලාගෙන තියෙන ලොකුම දුක් අඳෝනා විලාප වෙන "76 වසරක ශාපය" එක්ක පට්ට ගැහෙන අපිට කරන්න දෙන්නෙ නෑ කියන පැමිණිල්ල අදින් සදහටම අවසන් වෙන එක. ඊලඟට අරූ නිසාය මූ නිසාය යන දෝෂදර්ශන ව්‍යාපාරය අදින් අවසන් වෙන එක. 
ඒක කොච්චර ලොකු සැනසීමක්ද කියනවා නම් අද හවස ඉඳන් සමාජය සහ මාධ්‍යය ධනාත්මක ආකල්පයෙන් සහ සංඛ්‍යාතයෙන් පිරෙනවා දකින්න මම නොඉවසිල්ලෙන් බලන් ඉන්නවා.

වෛරයෙන්, ක්‍රෝධයෙන්, පැමිණිල්ලෙන්, අඳෝනාවෙන්, නාහෙන් ඇඬිල්ලෙන්, අඬෝපැලියාවෙන් මිදුණු පරම රමණීය ශ්‍රී ලංකාවකට උණුසුම් සුභ පැතුම්!

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka #prezpoll2024