භූකම්පා

එක්තරා කාලෙක මං එයාට කවි ලිව්වා. මං කවි ලිව්ව පළවෙනි මිනිහා එයා නෙවෙයි තමයි. හැබැයි කවි කියලා මං මාවම ලිව්වේ එයාට විතරයි!

එච්චර තදබල ප්‍රේමයක් ඇතිවෙන්න තරම් මොකක්ද වුණේ කියලා මං අදටත් දන්නෙ නෑ. හැබැයි ඒ අධිසංඛ්‍යාත ප්‍රේමය මට මහ දරුණුවටම දැනුණා. ලෝකේ ලොකුම භූකම්පනයවත් සුනාමියවත් එක්ක සසඳලා ලඝු කරන්න බෑ වගේ ඒ ප්‍රේමයත් මට දැනුණේ. මං අනේක වාරයක් ඒකෙන් පැනලා දිව්වා. හිතෙන් විතරක්. ඉන්පස්සෙ හැබෑවටමත්. ඒත් දුවාගන්න බැරිව පොලා පනින යෝයෝ එකක් වගේ ආයෙත් කැරකිලා එයා ඉස්සරහ හිටගත්තා. ඒ හැම වතාවකම එක එක විදියට කවි ලියැවුණා. ඊටපස්සේ දවසක මම කවි ලියන එක නතර කළා. මට තවදුරටත් මාවම ලියන්න බැරි තැනක ඒ අධිසංඛ්‍යාත ප්‍රේමය මාව වලදැම්මා.

සාමාන්‍යයෙන් එහෙම වුණාම වගේ සුන්බුන් අස්සෙන් එළියට එන්න, උදව් ඉල්ලලා කෑගහන්න, අඩුම තරමේ කෙඳිරියක් නගන්නවත් උවමනාවක් නොකර මං සුන්බුන්වලට යටවෙන්න තීරණය කළා. ගොඩ ඇවිත් ආයෙත් කවි ලියන්න බලාපොරොත්තුවක් මට නැති හින්දා.. ආයෙත් කවදාවත් එහෙම අධිසංඛ්‍යාත ප්‍රේමයක් කෙසේ වෙතත් අල්පමාත්‍ර ප්‍රේමයක්වත් නොදැනෙන බව මම දැනගත්ත හින්දා..

ඒ ප්‍රේම භූකම්පනයට යටවීමෙන් මගෙ හෘදය කුඩුපට්ටම් වෙලා ගිහින් කියලා දැනගත්තේ (අවාසනාවකට) මාව කව්රුහරිම හොයාගත්ත හින්දා. ඒත් මට හම්බවෙන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ. 'පණ තියෙනවා. ඒත් හෘද ස්පන්දනයක් නෑ' මහ කලබල ගොඩක් අස්සෙ කව්ද කියනවා මට ඇහුණා. 'තමුන් වෛද්‍යවරයෙක් නේද. මොන හතරබීරී බහුත කතාවක්ද අයිසේ ඒක' කියලා තව කව්ද මහ සද්දෙන් කියන්න ඇති, ඒත් මට ඇහුණේ ලාවට. ඉස්සර මං සීතල දරන්න පුළුවන් කෙනෙක් නෙවෙයි. හැබැයි දැන් ඉන්න තැන සීතලයි වගේ පෙනුණා.

"හෘද ස්පන්දනයක් නැතුව පණ තියෙන්නෙ කොහොමද අනේ" නිල්පාට මුකවාඩම් මූණක් උඩින් ලස්සනට කාජල් තවරපු ඇස් දෙකක් විමසිල්ලෙන්ද බයෙන්ද කියලා හිතාගන්න බැරි බැල්මක් එක්ක මූණට එබුණා. 

'පුළුවන් ඇති. මේ ඉන්නෙ ඉතින්' මං කිව්වා. එයා ඇහුණේ නෑ වගේ යන්න ගියා.

~තනියා

Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka