පොල් සම්බෝලයෝ සහ පූස් කතා

අපේ අම්මා දවසට දෙවරක් නොවරදවා කරන වතාවත් තමයි අසල්වාසියේ ඉන්න බලු - පූස් රොත්තට කන්න දෙන එක. අම්මා නොකෑවත් ඒක නොවරදවාම කරන්න ඕන. අම්මට බැරි දවසක වෙන කෙනෙක් කරන්නම ඕන. ඒක දන්න හින්දා කන්න දෙන වෙලාව ළං වෙද්දි හරි උන්ට බඩගිනි ආවම හරි ගේට්ටුව ඉස්සරහ පෙළට වාඩිවෙලා ඉන්නවා. ඊයේ පෙරේදා දවසක මම එද්දි සුපුරුදු අලු කලු සුදු රොත්තෙ මෙන්න පොල්සම්බෝලයෙක් ඉන්නවා! සුදුයි තැඹිලියි චූටියි. ඒ එක්කම මගෙ පරණ මතකයක් උඩ මතුවෙච්ච නිසා එතන බිම ඇණ තියාගෙන වාඩිවෙලා මම මේ පොඩ්ඩා එක්ක සුරතල් කතාවක් දැම්මා. ඔළුව අතගානකල් හිටියට ඉන්නෙ දකුණු අත බාගෙට උස්සන් සොත්ති කරන් ගහන්න බලාගෙන, පොඩිකමට නෙවෙයි ආත්මාරක්ෂක සටන් කලාව! මගෙත් ආදරෙ ඉහවහා ගිහිල්ලා රැවුල් කොටේ ඇල්ලුණා කියලා ඇඟිල්ල හැපුවනෙ මේක අර යන්තම් මතුවෙලා ඒත් ඉඳිකටු උල් වගේ තියෙන දත්වලින්. මම බැනලා නැගිටලා ආවා. 😂

ඔය වගේම එක්කෙනෙක් හිටියා මට අවුරුදු 8දි 9දි විතර. ඒ පොල්සම්බෝලයගෙ නම කිටී, අනික් එක්කෙනා අළුයි හැබැයි එයා කුලෑටියි, සමාජ ආශ්‍රයට ප්‍රිය නෑ. කිටී එහෙම නෙවෙයි මගෙ එක්කම තමයි ඉතින් යාලුකම. උදේට නැගිටින්න පරක්කු වුණාම හොයාගෙන ඇවිත් ඇඳට පැනලා වටේම ඇවිදලා මූණ දිහා බලන් ටික වෙලාවක් බලන් ඉඳලා සුදු මේස් කකුලක් උස්සලා මූණට හිමින් තට්ටු කරනවා ඇහැරවන්න. ඒක හරි නොගියොත් හා කමක් නෑ කියලා තුරුල් කරන් ඉන්න කොට්ටෙටයි මටයි හේත්තුවෙලා වක ගැහිලා එයත් නිදාගන්නවා. මං යන යන තැන වලිගෙ කොඩිය වගේ උස්සන් ඇවිදිනවා. හරිම ලස්සනයිත් එක්ක. ඒ වුණාට මහ ඇට්ටරකමුත් කරනවා. මොකද්ද මංගල්ලෙකට උඩ පැනලා උඩවල්වල දුවලා නටලා අපේ ආත්තම්මා චිරාත් කාලයක් පරිස්සම් කරපු, බලන්න ලැජ්ජා හිතෙන ජාතියේ වීනස් ප්‍රතිමාවක් වට්ටලා වීනස්ගේ ගෙල සිඳුණානෙ! 

අන්න දවස!

ලෝක විනාස ඔක්කොම එක දවසෙ. කොච්චර සත්ව කරුණාව වුණත් එදා නම් කිටියව දුටු තැන ගහන්න එලෙව්වා ආත්තම්මා. කිටියා දුවගෙන ඇවිත් මං ලඟ හැංගුණාම මම මද්දුම බණ්ඩාර වගේ කිටියා වෙනුවෙන් බෙල්ල දුන්නා. මගෙ කැත ඔලු ගෙඩියෙන් සිඳුණු වීනස් හිස රිප්ලේස් කරන්න බැරි හින්දා මාත් හොඳට අහගත්තා. (ඊයා! රිප්ලේස් කරන්න පුලුවන් වුණත් ඒ වගේ ප්‍රතිමාවකට නම් මම මළත් බෙල්ල දෙන්නෙ නෑ 😂).

කොහොමහරි ඉතින් කිටියට ගෙදර තහනම් කලාපයක් වුණා. ඉලන්දාරි වයසත් එක්ක මිනිහා ඊටපස්සෙ රස්තියාදුවට හුරුවෙලා කොහෙද මැරිලා හිටියා.💔

ඔය කිටියගෙ කාලෙ පූස් පරම්පරාවක්ම හිටියා එහෙ. හැබැයි ශෙඩී එනකල් හිටිය ඔක්කොම බව්වො එක්ක සහජීවනයෙන් හිටියා, එක පිඟානෙ කෑම කෑවා. එතකොට හිටිය කලූ කියන බව්වගෙ හැම මුරේකම පැටව් මැරුණා. ඒ දුකෙන්ම එක සැරේක කලූ තව කලු පූස් පැටියෙක්ව දරුකමට හදාගෙනත් හිටියා. ඒකට ශෙඩී! තාප්ප උඩ යන උන්වත් පැනලා ඇදලා අරන් පොළොවෙ ගහලා 13ක් ද කොහෙද මැරුවා. පුදුම භීෂණයක් තිබ්බේ.

මට මතක විදියට පූස් පරම්පරාව පටන් ගත්තෙ මමියගෙන්. මමී කියන්නේ සුදු වැඩිපුර තිබ්බ කළු දුඹුරු තැඹිලි කලවම් වයිරම් තිබ්බ බැලලියෙක්. එයාගෙ ළමයින්ව උපන් හැටියෙම පිටිපස්සේ ගෙදර උදවිය එලියට දාලා. කපුටො උන්ව කෑවා. මමියා පුලුපුලුවන් හැටියට උස තාප්ප දිගේ බැලන්ස් කරන් ඉතුරු වෙච්ච අයව බේරන් අපේ ගෙදරට ආවා උදව් ඉල්ලගෙන. අපි භාරගත්තා. එක්කෙනෙක් හිටියා සුදුම සුදුයි, වලිගෙ නෑ කපුටො කඩන් ගිහින්. එයාගෙ නම 'හාවා'. වැඩත් හාවෙක් වගේ තමයි ඉතින්. කැරට් කන්න රුසියා.

මම හිතන්නෙ මමියාගෙ ස්වාමි පුරුෂයා වුණේ 'කොටියා'. කොටියා කිව්වෙ නමේ හැටියටම ලොකුවට හැදුණු හැඩිදැඩි පූස් පුරුෂයෙක්. බොහොම තේජාන්විතයි ගමන බිමන බැල්ම. ලොකු හතරැස් මූණක් තිබ්බ අළු කහ කළු ඔක්කොම මිශ්‍ර අමුතු පාටක් තිබ්බ පූස් රජෙක්. බජාර් එකේම ඇවිදලා ඇවිත් පිටිපස්සේ බැම්මක කොටියෙක් වගේ දිගාවෙලා අව්ව තැප්ප කොටියව දවසක් මම කකුලෙන් අතගාන්න ගිහින් කෑවා. හරිම උපශාන්ත ලීලාවෙන් බඩ අතගානකල් ඉඳලා එක සැරේම මූණෙන්වත් වෙනසක් නොපෙන්නා විශාල අත්වල හංගගත්ත නිය දික් කරලා මගෙ කකුලට ගැහුවනේ මේ කොටියා! කකුලේ මහපටැඟිල්ලේ නියපොත්ත ලඟ මස් දාරෙ පිපිරුවා. සෑහෙන්න කාලයක් ගියා හොඳවෙන්න. 

ඒ දවස්වල කලවැදි කරදරේ තිබ්බා දරුණුවටම. ඒක හින්දා ගොඩක් පූසොන්ව උන් මැරුවා. කොටියා හැමදාම ජයගත්තට එක දවසක් නම් ලොකු යුද්ධයක් ගිහින් කලවැද්දවත් බදාගෙන වහලෙන් බිමට වැටුණා. කොටියා මැරුණේ ඒකෙන්ද කියලා මට මතක නෑ. ඒත් කොටියගෙ මතකේ ඒ දවස්වලින් ඉවර වෙනවා. 

ඔය එලියෙන් වටෙන් පිටෙන් ඇවිත් අපේ බස්නායක වීරසිංහ මැතිණියගේ දන්සැලෙන් කාලා ගියාට ශෙඩීගෙන් පස්සේ ගෙදර සුරතලෙක් විදියට පූසෙක් හදන්න අපිට බැරිවුණා. 

හැබැයි මම ගමේ හිටිය කාලෙ කොහෙන්දෝ පූසෙක් ඇවිත් සෙට් වුණානෙ. කව්ද ඔබ කවුරුන්දෝ කියලා මං ඇහුවට කිව්වෙම නැතුව හෙන පුරුදුකාරියෙක් වගේ වාඩිවෙලා හිටිය මගෙ ඔඩොක්කුවට පැනලා ගුලිවෙලා සැප නින්දකුත් දැම්මා. එයා ඇහැරෙයි කියලා මාත් වාඩිවෙලා ඉන්නවා දැකලා තාත්ත බනින්න ඇරපු කට වහන් 'දැන් ඔය සෙල්ලම් මාත් එක්කත් කරන්න එයිද දන්නෙ නෑ මෙතන' කිව්වට ඊටපස්සෙ ටික දවසකින් මේකා නිදාගත්තේ තාත්තාගෙ පය පාමුල නෙට් එක උඩ! 😂 මං ආවට පස්සේ දරු පරම්පරාවලුත් හදාගෙන බට්ටිටයි කලූටයි සද්දේ දාගෙන ඉන්නවලු. 

සතෙක් වුණත් ආදර කරුණාවකට නේ ඇදෙන්නෙ. සතෙක්ට හරි එහෙම ආදර කරුණාවක් පාන්න තරම් පිනක්, කරුණාවන්තකමක්, සංවේදීකමක් මගෙ පවුලෙ මිනිස්සුන්ටයි මටයි ලැබීම ගැන නම් අනේක වාරයක් මේ විශ්වයට ස්තූතිවන්ත වෙනවා. 🙏

මේ ඉන්නෙ දන්සැල් පෝලිමේ ඉන්න අයගෙන තුන්දෙනෙක් 

මේ කිටියා. මගෙ ඔඩොක්කුවට පැනලා නිදාගත්ත පළවෙනි දවස. 

සැප නින්ද

මෙව්වා මගේ! ඇයි මොකද? 

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #nostalgia

පිස්සු

"පිස්සු විකාර"

"පිස්සු නැත්නම් ශෝක්"

"පිස්සුවක්නෙ"

"තමුසෙට පිස්සුද ඕයි?"

"පිස්සු ගෑණියෙක්/ පිස්සු මිනිහෙක්/ පිස්සු යකෙක්/ පිස්සු %#$&@"

'පිස්සු' කියන වචනෙ තරම් ඇහෙන වචනයක් තව තියෙනවද?

'පිස්සු' කියන වචනෙ නැති මොකක් හරිම සංවාදයක් නැති දවසක් කාටහරිම මතක් කරගන්න පුළුවන්ද?

ඇත්තටම ඔය කියන තරම්ම පිස්සු ලෝකයක්ද මේක?

අපිට තේරුම් ගන්න බැරි යථාර්ථයක් තව කෙනෙක් දැක්කම අපි ඒකට පිස්සු කියන අවස්ථා නැද්ද?

අපි එකඟ නොවෙන දෙයක් හින්දා ඒක පිස්සුවක් කියලා හිතෙන අවස්ථා නැද්ද?

හැමෝටම පිස්සුවක් තියෙන්න බැරිද?

ක්ලේශවලින්ම උම්මත්තකභාවයට පත්වෙන මිනිස්සු ඉන්න පුළුවන්නෙ.

මහන්තත්වයෙන්, තණ්හාවෙන්, වෛරයෙන්, කාමයෙන්, රාගයෙන්, මෝහයෙන්, මුලාවෙන්, ආදරෙන් පිස්සු වැටෙන පෘථග්ජනයො නැද්ද?

ඒක එහෙම නම් ඒ පිස්සුවෙන් මිදෙන්න අපි මොනවද කරන්න ඕන?

මේ 'පිස්සු' ලෝකෙන් මිදෙන්න උත්සහ කරන එක.

මේ 'පිස්සු' ලෝකේ තවත් එක පිස්සුවක් නොවී ඈත් වෙන එක. (මොකද පිස්සුවක් නොවී මේකෙ රැඳෙන්න අමාරු තැනක් වෙලා නිසා)

නිහඬ නිශ්චල තැනකට අතුරුදහන් වෙන එක?

සමහරවිට..

~තනියා 

Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka

බයිසිකල් කතා

මොනවා හිතාගෙනද මන්දා අපේ අම්මයි තාත්තයි තීරණය කරලා තිබ්බා මගේ හත්වෙනි උපන්දිනේට බයිසිකලයක් අරන් දෙන්න, ඔය පහළ පින්තූරෙ තියෙනවා වගේ චොපර් එකක් හැබැයි රතුයි සුදුයි. (ඔව්වා තමා ඉතින් අපට තිබ්බ චොපර්, ඇත්ත එව්වා ගන්ට තරම් ධනවත්තු නෙවෙයි නෙව). ඒකේ ඇත්ත පින්තූරයක් නැති එක ගැන නම් දැන් පොඩි දුකක් දැනුණා. 

පුංචි කාලේ තිබ්බා ට්‍රයිසිකල් හෙවත් රෝද තුනේ සයිකල්. හැමෝටම වගේ තියෙන්න ඇති ජාතියේ සුදු-කහ-රතු, පස්ස තියාගන්නවත් බැරිතරම් පොඩි සීට් එකක් තිබ්බ චූටි යකඩ ට්‍රයිසිකලයක් ඇරුණම මට තිබ්බා තෑගි ලැබිච්ච ලා නිල් පාට ප්ලාස්ටික් බංගසාල ට්‍රයිසිකලයක්. ඒක ට්‍රයිසිකලයක් කිව්වට බිම්මට්ටමට විතර පාත, විසාල රෝද තිබ්බ, රයිඩර්ට අමතරව තව පොඩි එකෙක් දෙකෙක්ට හිටගෙන හරි වාඩිවෙලා හරි යන්න පුළුවන් තරම් ඉඩ තියෙන, තද නිල් පාට පැඩ්ල්ස් දෙකක් ඉස්සරහ රෝදෙට හයි කරපු හරියට 'පියාජියෝ අපේ'😂 (ඒප් - Ape) එකක් වගේ 'බර බර දක බක' ගාලා සද්දෙට යන එකක්. මගේ දෙමව්පියො සහ සෙසු වැඩිහිටියො ඒ සද්දෙ කොහොම දරාගත්තද කියලා මම මේ කල්පනා කරන්නෙ මොකද මං වුණා නම් පදින එකා එක්කම ඒ වාහනේ ගහනවා කැලේ! 😂

ආ තව තිබ්බා කහ-කලු-දුඹුරු මිශ්‍ර පාට, ලස්සන වලිගෙකුයි කේශ කලාපෙකුයි තිබ්බ, කකුල් වෙනුවට රෝද හතරක් තිබ්බ ප්ලාස්ටික් අශ්වයෙකුත්. ඒකේ හැන්ඩ්ල් එකට තිබ්බේ අශ්වයගේ කණ් හරහා ගිය රතු පාට දණ්ඩක්! 

ඉතින් කකුල් බිම ගෑවෙනකල්, මකුළුවෙක් වගේ අඬුපඬු අකුලන් ඔය ට්‍රයිසිකල් කෙරුවාවයි අශ්ව කෙරුවාවයි කරන දරුවා දැක්ක දුකටද මන්දා අප්පා, මාව රෝද තුනෙන් දෙකට upgrade කරන්න කැබිනට් තීරණයක් අරගන්න ඇති. මේක ලියන්න පටන් ගනිද්දි අම්මගෙනුයි තාත්තගෙනුයි දෙන්නගෙන්ම ඇහුවා 'ඇයි මට චොපර් එකක් අරන් දුන්නේ?' කියලා 😂 මගේ ඔහොම random උඩක්බිමක් නැති අහසින් පාත්වෙන ප්‍රශ්න පුරුදු හින්දද කොහෙද දෙන්නම හිනාවුණා, තාත්තා ටිකක් කල්පනා කරල බලලා බොහොම බරපතල කාරණාවක් වගේ කිව්වා මතක නෑනෙ කියලා. අම්මා නම් බයවුණා මම දැන් ඔය චොපර් එකේ නටඹුන් හොයන්න පටන් ගනී කියලා ඒක කෝ ඒකට මොකද කළේ අහපුවම!😂 

අම්මා: (හෙන කල්පනාවෙන් අසරණ හිනාවක් එක්ක) 'ආ ඇයි අපි ඊටපස්සේ ඒක ළමයෙක්ට දුන්නනෙ'

මම: 'කොයි ළමයද' 

අම්මා: ' අර xxගෙ ළමයෙක්ටද කොහෙද මටත් මතක නෑනෙ'

චොපර් එක දකින්න ආසාවක් ආවට කාටවත් දුන්න එක ගැන දුකක් කණගාටුවක් නෑ මිත්‍රවරුනි.

ඉතින්, දැන් මේ රෝද දෙකේ චොපර් එක පදින එක තමා වැඩේ වුණේ! මොකද තනියා ඒ කාලේ ඉඳන්ම රෝද දෙකට කැමති නෑ. බැලන්ස් කරගන්න බෑ 🫣🤭 ඔය චොපර් එකේ පිටිපස්ස රෝදෙට තව පොඩි රෝද දෙකක් තියෙනවා සපෝට් එකට හයි කරන්න පුළුවන්. ඒවා දාගෙන මුල් කාලෙ ගියේ ඒත් දෙන්නෙක් දෙපැත්තෙන් යනවා වැටුණොත් අල්ලගන්න 😂 (පම්පෝරියක් නෙවෙයි මේක විලිලැජ්ජාවක්! 😂) අනෙක මම ඇටිකිත්තෙක් වගේ එතකොට, චොපර් එක ලොකුයි උසයි.

සීට් එක පවා adjust කරලා තිබ්බේ😏 

මේ මොන විකාරයක්ද කියලා තාත්තා උපදෙස් දුන්නා සපෝට් වීල්ස් අයින් කරන්න. මම ඉතින් වැටි වැටි දත කාගෙන සහයට ඩැනීලගෙ අධීක්ෂණය යටතේ දඟල දඟලා ඉඳලා පස්සේ ගෙවල් ලඟ යාලුවො කීපදෙනෙක් එක්කත් සෙට් වෙලා බයිසිකල් කෙරුවාව කළා 9 වසරට විතර වෙනකල්, ඒත් රෝද දෙක මට යාදුන්නේ නෑ පිංවතුනි.😂

එක සැරයක් ලේන් එකේ ඉඳන් හරස් පාරට 'බග්' ගාලා පැනලා ඩෙලිකාවකට දිවිපුදන්න ගියා. තව සැරයක් බෙන්ස් එකක් ඉස්සරහට ඇවිත් කාණුවක් පල්ලේ ලැග්ගා. ඊටපස්සේ යාලුවෙක්ගේ වත්තේ කොස්ගහක් පල්ලේ බව්බෙට්ස් ගොඩක් උඩ වැටෙන්න ගිහින් අනූනමයෙන් බේරිලා එහෙම රෝද දෙකේ චොපර් ජවනිකාව එහෙමම අවසාන වුණා.

ඉතින් කොහොමින් කොහොමහරි, මේ තාක් උපන්දින තෑගි අතර මගේ හොඳම මතකයක් ඔය චොපර් එක.❤️ ඒ කාලේ හැටියට ඕක ඇත්තම චොපර් එකකට වඩා වටිනවා (තාම) ළදරු හිතට 🤭❤️

(දැන් නම් අඩුමගාණේ 50,000-60,000ක්වත් වෙනවා ඇති බයිසිකල්).

ඇතිහැකි පමණින් එවන්වූ සැප සම්පත් ලබාදුන් දෙමව්පියන්ට නිවන් දකිනා ජාති දක්වා නිදුක් නිරෝගි සැප සම්පතින් කිසිදු අඩුවක් නොවේවා!😇

~Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #nostalgia #Nostalgic90s

Laapataa Ladies (2024)

(2024 ජූනි 16දා සිනමාවේදීන් සමූහයට) 

"This is the way of the world, Deepak. Lies are accepted but no one likes the simple truth".

(මේක තමයි මේ ලෝකේ හැටිය, දීපක්. බොරු පිළිගන්නවා හැබැයි සරල ඇත්තකට කවුරුවත් කැමති නැහැ.)

එකම දවසේ එකම විදිහට වේල්වලින් මූණු වහගත්තු මනමාලියො දෙන්නෙක් මාරුවුණහම? බිලියන එකහමාරකට කිට්ටු ජනගහණයක් ඉන්න ඉන්දියාවේ, එකම නමින් ගම්මාන හැට හුටාමාරක් තියෙන ඉන්දියාවේ. ගංගා ගඟ ගලන්න හිතලවත් නැති පැතිවලත් ගංගාපූර් කියලා ගම් තියෙන, වර්ග කිලෝමීටර මිලියන 3.287ක් විශාල ඉන්දියාවේ. එක මනමාලියෙක් ගෙදර දොර වැඩ ඇර තමන් උපන්දා ඉඳන් හිටි ගමේ නමවත් නොදන්නකොට අනිකා දැනගෙනත් තමන්ගේ හීනෙකට යන්න තියෙන ආසාව ඉෂ්ඨ කරගන්න රඟපෑමක් කරද්දි. මුලු චිත්‍රපටය පුරාවටම තාමත් නොදියුණු සමාජයන් ඉන්දියාවේ අහුමුල්වල තියෙන බව හරි ලස්සනට පෙන්නනවා. සමහර සමාජයන්ගේ මුල්බැසගත්ත ආකල්ප සහ සිරිත්විරිත් නිසාම ඒවා අභියෝග වෙන හැටිත් වැරදි කෙනෙක්ට නම් වාසිසහගත වෙන හැටිත් පෙන්වන හැටි නම් මෙහෙම විස්තර කරන්න අමාරුයි.

අවංක අහිංසක ආදරයකින් තමන් විවාහ කරගත් ප්‍රේමවන්තියට පූජනීයව සලකන දීපක් වගේම බිරිඳකගේ අවශ්‍යතාව ශරීරයට සහ මූල්‍යමය වටිනාකමට ලඝු කරන සාම්ප්‍රදායික ක්‍රෑර පුරුෂවාදී ප්‍රදීප් එකම කාසියක දෙපැත්තක් වගේ ඉන්දීය කාන්‍තාව පෙළන එක්තරා පැතිකඩක් පෙන්වනවා. පුරුෂයා රැකියාවකට නගරයට ගියායින් පසු හුදෙකලා වෙන බිරින්ඳෑවරුන්ගේ සිනා නොනැගෙන මුහුණු, ගොලුව යන වචන, අමතක කරවන හැකියාවන් තවත් දුක් පැතිකඩක් පෙන්වනවා. ස්වාමියට නරකක් නපුරක් වෙනවාට බයෙන් තමන්ගේ කටින් ඔහුගේ නමවත් නොකියන ගැහැණු, ඔහුගේ ආරක්ෂාවට චූටි දෙහි කහ සහ හාල් පොට්ටනි සාරි පොටේ කොණ්වල ගැටගහගෙන තමන් කැමති දේ පවා අමතක කරලා පවුල, ස්වාමියා සහ දරුවන් වෙනුවෙන් කැපවෙන ගැහැණු තමන්ගේ වටේ ඉන්න ගැහැණුන්ගෙන් මිත්‍රකම, ආදරය, කරුණාව හොයන හැටි සංවේදියි. මාරුවෙච්ච මනමාලියො දෙන්නා දැනුවත්කම අතින් දෙවිදියක් වුණාම මාරුවීම වෙස්වලාගත්ත ආශිර්වාදක් නොවෙනවාමත්ම නෙවෙයි. සමහර වෙලාවට සමහර දේ වුණහම නොහිතන හොඳකුත් ඒකෙන් සිද්ධ වෙන්නට පුළුවන්.

මං කැමතිම මේ චිත්‍රපටියේ තියෙන 'අමු' ගතියට. මේකප් පවා අඩුවෙන් භාවිතා කරමින් යථාර්ථයට කිට්ටු නළුනිලියෝ යොදාගෙන කළ නිර්මාණයක් හින්දදෝ මන්දා. විශේෂයෙන්ම තමන්ගේ ආදරේ නැතිවීමෙන් පස්සේ දීපක්ගේ චරිතයට සෑහෙන්න සාධාරණයක් කරන්න ස්පර්ශ් ශ්‍රීවාස්තව සමත් වෙලා තියෙනවා. විවාහ වුණ හැටියේ අතිශය සාම්ප්‍රදායික ගමක මනමාලියක් එක්ක ආදරේ කියාගන්න බැරුව අතින්වත් නොඅල්ලා ආදරේ කරද්දී ඒ හැඟීම් ප්‍රකාශනය ඉස්තරම්! ඉංග්‍රීසි බැරිවුණත් දන්නා වචන කීපය කතා කරමින් තමන්ගේ හැකියාව තමන්ගේ පෙම්වතියට පෙන්වන ගමන් වටපිට බලලා බොහොම බයෙන් චකිතයෙන් නොඉවසිල්ලෙන් I love you කිව්ව හැටි සහ එතනදී කිසිත් නොදන්න පූල්ගෙ අහිංසක සිනා ප්‍රතිචාරය තමයි මට හොඳටම දැනුණ අවස්ථාව. ඒ භාව ප්‍රකාශන නම් 👌. 

O sweet love

How do I pass these days and nights?

I long to talk to you.

Can't stop thinking about you.

How do I reach you.

Dark clouds gather

Bringing with them rains of yearning

This flood of feeling in my heart

Tell me how to hold it back

What is life without you

(සුපෙම්වත් ප්‍රේමිය

මං කොහොම මේ දිවා රෑ ගෙවාගන්නද ඔබ නැතිව

ඔබට කතා කරන්නට බලා සිටිනවා

ඔබ ගැන නොනවත්වා සිතමින් සිටිනවා

මං කොහොම කොතැනින් ඔබ හොයාගන්නද

අඳුරු වලා කැටි ගැසෙමින්

බලාපොරොත්තුවේ වැහි අරන් එනවා

මගේ මේ හදවතේ වාන් දමන

හැඟීම් මා නවතාගන්නේ කොහොමද

ඔබ නැතිව ජීවත්වන්නේ කොහොමද)

තමන් එක්ක ගෙදර ආවේ තමන්ගෙ බිරිඳ නෙවෙයි කියලා දැනගන්න මොහොතෙ වගේම sajni ගීතය පුරාවට තමන්ගේ ප්‍රේමය හොයාගන්න බැරිව විඳවන හැටිය සහ කිසිත් කරකියා ගන්න බැරි අසරණකම ස්පර්ශ් හරිම තාත්විකව ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා. 

කිරන් රාඕගේ අධ්‍යක්ෂණයක් වන මේ චිත්‍රපටය ස්ත්‍රීවාදියි. නමුත් ඒ ස්ත්‍රීවාදය අතරට පුරුෂවාදය අඩුවැඩිවෙමින් යන හැටිය, දීපක් වාගෙ අහිංසක පුරුෂයන් අතර ප්‍රදීප් වාගේ කෲර පුරුෂයන්, පොලිස් ඉන්ස්පෙක්ටර් වාගේ සාමාන්‍ය පුරුෂයන් වාගෙ විවිධ චරිත පෙන්වන්න උත්සහ කරලා තියෙනවා. ස්ත්‍රීවාදිනියක් නොවුණත් මන්ජූ මායිගේ මේ කතාවේ ඉන්දියාවට (විතරක් නෙවෙයි) හිතන්න හුඟක් තැන් ඉතිරිවෙනවා. 

"A respectable girl can't return to her parents without her husband".

"know the meaning of 'fraud'? Cheating or making a fool of someone is called a 'fraud' in English. For centuries, women in this country have been duped. This con is also known as 'a respectable girl'. 

"ගෞරවණීය/වැදගත් කෙල්ලෙක්ට බෑ තමන්ගේ ස්වාමියා නැතුව තනියම ආපහු දෙමව්පියන් ලඟට යන්න"

"'වංචාව' කියන එකේ තේරුම් දන්නවද? කාවහරි රවට්ටන එක මෝඩ කරන එක තමයි ඉංග්‍රීසියෙන් fraud කියන්නේ. ශතවර්ෂ ගාණක් තිස්සේ මේ රටේ ගෑණුන්ව මෝඩ කරලා රවට්ටලා තියෙන්නෙ. ඒකට කියන තවත් නමක් තමයි ඕක! 'ගෞරවණීය/වැදගත් කෙල්ල' කියන එක!"

කතාවේ ස්ත්‍රීවාදය වගේම සාමාන්‍ය සමාජීය ප්‍රශ්නත් මතුකරලා තියෙනවා. විශේෂයෙන්ම ගොවියාගේ ගැටළු, දේශපාලනය, අයුක්තිය සහ අල්ලස වගේ දේවල්. මට හිතෙන්නේ නම් අඩුත් නෑ වැඩිත් නෑ, පත අට නිසි ලෙස හිඳවලා නිර්මාණය කෙරිලා තියෙනවා කියලා. වැඩිය අරුමෝසම් නැති හින්දා සමහරු එච්චර කැමති නොවෙන්නත් පුළුවන්. හැබැයි නිකංම බලලා ගොඩ වැඩිකරගන්නවට වඩා පොඩ්ඩක් නිස්කලංකව බැලුවා නම් හොඳයි කියලයි මගෙ නම් රෙකමදාරුව. 

ප්‍රධාන නලු නිලියන් කීපදෙනා තවම ලාබාල උදවිය. හැබැයි යම් ගමනක් යාවි කියලා බලාපොරොත්තු තියන්න පුළුවන් හැඩයි. පසුතල ගැන සෑහෙන්නම තෘප්තිමත් වෙන්න පුළුවන්. හොඳ උවමනාවකින් බලන කෙනෙකුට නම් හරිම ග්‍රාමීය දුෂ්කර ඉන්දීය ගමකට ගමනක් ගියා වගේ දැනේවි.

එහෙනම්, මනමාලියො මාරුවෙන්නත් එපා, මාරු කරගන්නත් එපා. ලංකාව කොයිතරම් නම් වාසනාවන්තද කියලා හිතුණා.🇱🇰❤️

~ Aash Weerasinghe

යාල්පානම් සහ තල්කිරි

කෝච්චියේ යාල්පානම් යන්න ලොකු උවමනාවකින් පෙලෙමින් ඉන්නකොට කෝච්චිගමන තාවකාලිකව අනුරාධපුරයට විතරක් සීමා කරලා කියලා දැක්කා. කමක් නෑ, කෝච්චියකට බෑ හිතුවක්කාර තනියෙක්ව නවත්තන්න! කටින් ට්‍රිප් යන සංගමය සහ ලාහෙට ගෙම්බො සංසිද්ධිය ඇති වුණ කොයියම්ම මොහොතක හරි බැක්පැක් එකක් දාගෙන යාල්පානම් කෝච්චියට තනියම ගොඩ නොවුණොත් මගේ නම 'තනියා' නෙවෙයි!😉

වැඩ සහ නොයෙකුත් වැඩ හින්දා යටපත් වෙලා තිබ්බ යාල්පානම් පිස්සුව ආයෙ මතුවුණේ පහුගිය දවසක මැරීන් ඩ්‍රයිව් එකේ තල් ගෙඩි ගොඩක් ගොඩ ගහගෙන විකුණනවා දැකලා. ඒක දැක්ක ගමන් නොස්ටැල්ජියාව ඉස්මුරුත්තාවට ඇවිල්ලා, කරවෙන තල්පැණි සුවඳකුයි සීතල තල්කිරි රහකුයි ගැන මතක ඇවිස්සිලා, තනියාගේ බකපණ්ඩිත යාල්පානම් solo travel මේනියාව වැඩිවුණා. 

90 දශකයේදී අපේ අම්මගේ අම්මයි තාත්තයි, ඒ කියන්නේ ආත්තම්මයි සීයයි කාලයක් පුත්තලමේ ජීවත් වුණා. සීයා දුම්‍ රිය දෙපාර්තුමේන්තුවෙන් පස්සෙ සිමෙන්ති සංස්ථාවේ (Puttalam cement➡️ දැන් INSEE) වැඩ කළ නිසා දුෂ්කර ඒත් සුන්දර කාලයක් ගෙවන්න දෙන්නා දෙමහල්ලො කොළඹ ජීවිතේ අතෑරලා ගිහින් එහේ නිල නිවාසෙක පදිංචි වුණා. රජයේ සේවකයෙක් හැටියට ස්ථාන මාරු, දුෂ්කර පළාත් අම්මලගෙ පවුලේ සමාජිකයන්ට හුරු නිසා වෙන්න ඇති අත්තම්මාත් සීයත් ඉක්මණින් පුත්තලමේ සිමෙන්ති ජීවිතේට හැඩගැහුණා. ඒ නිල නිවාස කලාප A, B, C, D කියලා දූවිලි පාරවල් එක්ක කාස්ටක කැලේ මැදක අක්කර කාල කාල වගේ වතු මැද තිබ්බ තනි තට්ටුවේ විසාල ගෙවල්. පිහිටි බිමට වඩා ටිකක් උස් කරලා හදාපු. (මේ මෑතකදි අම්මලා ගිහින් තිබුණා බලන්න, දැන් කැලේ වැවිලා ඒ දෙන්නට මතකත් නෑලු. පුනරුත්පත්තිය කියන තනියා ඒ ගමනට නාව අඩුව තදට දැනිලා තිබ්බා ඒ වෙලාවේ. හරි ආඩම්බරයි මට 😋) 

ඒ බොහොමයක් තැන්වල ගෙවල් කීපයක තමා මිනිස්සු හිටියේ.

අනෙක්වා පාලුවට ගිහින්. D කලාපෙට හැරෙන තැන වල් බිහිවෙච්ච මොන්ටිසෝරියක් තිබ්බා. අපි යන්නේ නිවාඩු කාලේ නිසා ඒක කවදාවත් වැඩ කරපු මොන්ටිසෝරියක්ද කියලා නම් දන්නෙ නෑ. හැබැයි හැමදාම අපි ඔංචිලි, සීසෝ පදින්න ගියේ නම් දණක් උස කැලේ පීරාගෙන. 

 

සමහරවිට තරුණ පවුල් ඒ දුෂ්කර ජීවිතේට බයවෙන්නත් ඇති. අනෙක ඒ කාලෙ කොටි එනවා ඒ මායිමටම, වල් අලිත් එමට, ඇයි සර්පයෝ!. වතුර ලැබෙන්නේ දවසට පැය කීපයයි. ඇතුළේ නානකාමර පාවිච්චිවෙනවත් අඩුයි. ගෙදරටම සම්බන්ධ කරලා පිටිපස්සෙ තිබ්බ නානකාමරේ සිමෙන්තියෙන් බැන්ඳ ලොකු වතුර ටැංකියක් තිබ්බා. සීමිතයි වගේම වතුර මාර කිවුල්. සබන් ගාලා වතුර යන්තම් ගෑවුණත් සබන් ටික කොහෙන් ගියාද නෑ! 😂 වැඩේ තියෙන්නේ ඔය එලියේ නානකාමර තිබ්බේ කුස්සිය සහ ගබඩා කාමර පහුකරලා දොරකින් එළියට විවෘත කොරිඩෝවකින් ගිහින් යන්න. ඒ හරියට රෑට අලිත් එනවලු! මායිම කැලේ! කොයිතරම්

දරුණු ජලජ ජීවියෙක්වුණත් මරණාසන්නෙකටවත් රෑ අටෙන් විතර පස්සේ මම ඒ පැත්තට යන්නෙ නෑ!

 ඉතින් නිවාඩුවට එහෙ ගියාම චූටි මම ඉන්නෙ කොයි වෙලාවේ අලියෙක්, ගෑස් මූණු දාගෙන හතර වටේ වෙඩි තියාගෙන කකුල් දෙකේ කොටි රංචුවක්(එහෙම පින්තූර දැකලා තිබ්බා පත්තරෙන්), පියාඹන දිවි මකුලුවෙක් එහෙම කඩාපාත් වෙලා මගෙ සරල සුන්දර දුෂ්කර ජිවිතේ විනාස කරයිද කියලා බයෙන්. රෑ වෙද්දී ගෙදර මායිම් කැලේ නරි හූ කියනවා, බල්ලෝ බුරාහැලෙද්දී වල් අලි වැට මායිම් ලඟ හක්කලං කරනවා. උදේ පටන් රෑ වෙනකල් ඒ කාලේ තරුණ කොල්ලන්ගේ විලාසිතා කොපි කරපු රිලව් මැදින් බෙදපු කොණ්ඩ අත් දෙකෙන් පීර පීරා දුන්නොත් අපිව උනත් උස්සන් යන ගාණට රිලා භීෂණයක් පතුරනවා, අහුවෙච්ච දේ උස්සන් දුවනවා. දඬුලේන්නු (ආත්තම්මට පේන්න බෑ) තැඹිලි ගෙඩියේ ඉඳන් හිල් කරලා බාගෙට කාලා බීලා දුවනවා, අපිටත් නෑ උන්ටත් නෑ. නයි පොළොංගු පිඹුරො..අපෝ හොඳ වෙලාවට මම දැක්කේ නෑ.🫣

ඉතින් ඔය කාලේ අපේ ආත්තම්මා ඇතිකරගෙන තිබූ නානාප්‍රකාර මිත්‍ර සබඳතා සහ දුෂ්කර සේවයේ අත්දැකීම් එක්ක තුන්වෙනි පරම්පරාවේ අපට නානාප්‍රකාර කෑම ජාති හම්බෙන්න පටන් ගත්තා, පලු, මොර, හිඹුටු.. ඒ ඔක්කොම අස්සේ තල්!!

දම් පාට වටකුරු තල්ගෙඩි ගෙනල්ලා ආත්තම්මා හදනවා තල්කිරි! 

කොහොමත් දිවුල්කිරිවලට එහෙම පෙරේත මම ආත්තම්මා දුන්නා නන් වහ වුණත් බොන හරිම හොඳ ආදර මිණිපිරියක්, අම්මලාගේ පැත්තේ අපේ පරම්පරාවෙ පළවෙනි කෙල්ල හැටියට. 

ඉතින් ඔය වටකුරු තල්ගෙඩිය හෝදලා ගෑස් ලිප උඩ තියලා රත් කරනකොට ඒ ගනකම් පොත්ත ටික ටික පුපුරනවා, එතකොට ඒ පිටපොත්ත මුදුනෙ ඉඳන් තීරු තීරු ගලවන්න පුළුවන්. එහෙම ගැලෙව්වම තමයි අර දිලිසෙන රන්වන් කහ පාට, කෙඳි සහිත මදය මතුවෙන්නේ. පිටපොත්ත රත්වෙලා පුපුරන වෙලාව වෙද්දි කර පැණි සුවඳක් එනවා, අම්මේහ්!🤤🤤🤤 මේ දැනුත් දැනෙනවා වගේ. ඊටපස්සේ අර කහපාට මදය පොල්කිරිවල මිරිකලා දිවුල්කිරි හදන විදියටමයි තල්කිරි හදන්නේ. (මීට වඩා වෙනස් ක්‍රම ඇති, ආත්තම්මා හැදුවේ මෙහෙම). උකු කහපාට තල්කිරි කූල් කරලා බිව්වම ආයිත් ඉතින් රහ!! 👌🤤❤️

ඉන්පස්සේ අවුරුදු ගාණක්ම මතක් කරලා කෙළ ගිල්ලට තල්කිරි බොන්න ලැබිලා නෑ. හැබැයි මට ඕන කවුරුහරි හදා දීපු මගේ කියලා නොදැනෙන කෘත්‍රිම හැඟීමකින් තල්කිරි බොන්න නෙවෙයි. අර සුවඳ රස ඔක්කොම එක්ක නොස්ටැල්ජිමය තල්කිරි එකක් බොන්න. 

දැන් මට ඔය බකපණ්ඩිතකම් දෙක කරනකල් නින්ද යන්නෙ නෑ ඉතින්! 🫢

~ Aash Weerasinghe 

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka #nostalgia

උදාරෙන්ම ලලයි ලිලයි ලයි!

(2024 මැයි 24දා සිනමාවේදීන් සමූහයට) 

පානම් බොක්කේ රටේ රාළගෙ උදාර මී මුණුපුරු කුමාරයා නිසා මාසයක් තිස්සේ හිනාවෙලා ඉන්නවා.😉

Youtube short එකකින් බලන්න පටන් ගත්තු මේ කතාවේ තාම 49වෙනි කොටසේ තමයි ඉන්නෙ. ඒක නිසා දැන් කතාව කොහොමද කියන තැන ඉඳන් නෙවෙයි මේ ලියන්නෙ.

රදළ පරම්පරාවේ අනාගතයක් භාරගන්න ඉන්න එකම කුමාරයත් උදාරෙන්ම පිස්සු කෙලින්න ගත්තම කොහොමද කියලා රන්දිකට වඩා සාධාරණ විදියට පෙන්නන්න පුළුවන් රංගන ශිල්පියෙක්ව මට හිතාගන්න අමාරුයි. කොඩිගහයට දැක්කට වඩා වෙනස්ම, මෙච්චර සැහැල්ලුවෙන් චරිතයක් කරන එකම ඒ දක්ෂකමට උදාහරණයක්. තව ගොඩක් දුර යන්න බලාපොරොත්තු තියන්න පුළුවන් දක්ෂකමක්. 

රදළයෝ එක්ක මොකක් හරි ඇරියස් එකක් තියෙනවාද මන්දා වගේ වුණත් මේකෙ උදාර කුමාරයාගෙ දෙබස් ටික නම් පංකාදු පහට ලියලා තියෙනවා! 👌 කොටින්ම නූතන පරම්පරාවක පුරුකක් හැටියට ලියවුණාට උදාර කුමාරයගෙ කටින් එන්නේ අපේ පරම්පරාවේ එකෙක්ගේ කතා.❤️ සිංහල වගෙ සුන්දර භාෂාවක් කියවගන්නවත් ලියාගන්නවත් කතාකරගන්නවත් බැරි පරම්පරාවක, ඒක පොශ් කියලා විශ්වාස කරන සමාජෙක ඒ පරම්පරාවේ කොල්ලෙක් (චරිතෙකට හරි), වක්කඩ කැඩුවා වගේ සිංහලෙන් කියන රජ කතා, නාට්‍යමය කතා, සාහිත්‍ය කතා, ප්‍රේම කතා සහ කුප්ප කතා වෙනමම ලල් එකක්!❤️ ෂර්ලොක් හෝම්ස්ගෙ ඉඳන් සුභාෂිතයට එනකල් ඔහොම රහට අනලා කැවීමක් බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ.👌 එච්චර කියැවීමක් තියෙන හින්දා කෛරාටිකකමත් ලස්සනට ඔබ්බවලා චරිතෙ ලියපු එකට 🫡 

අනික් කෙනා උමා අසේනි. උමාගේ රඟපෑමක් මම දකින්නෙ පළවෙනි වතාවට වුණාට මේකට රඟපෑමක් කියන්න බැරිතරම් ස්වාභාවිකයි.❤️ විශේෂයෙන්ම අක්කගෙයි මල්ලිගෙයි රණ්ඩු සහ සංවාද නම් පුදුම යථාර්ථවාදීයි, අමුයි, නියමයි 😂 

නිරෝෂන්ට කවුද ලියලා තිබ්බා කොච්චර දක්ෂවුණත් තාම සම්මාන නොලැබුන එක ගැන. මගේ කියැවීමත් අසාධාරණ අඩුතක්සේරුවකට ලක්වෙච්ච, නිසි ඇගයීමක් නොලැබුණු රංගන ශිල්පියෙක් කියන එකයි. ඒක ඉක්මණින් වෙනස්වෙලා නිසි ඇගයීමක් ලැබේවි කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

ෆර්නි, දීපානි සහ ලාල් කුලරත්නගේ චරිතවල ලොකු දෙයක් කරන්න ඉඩක් ලැබිලා නැතත් සාමාන්‍ය පවුලක හැඩවැඩ ටික ඒ විදියටම දෙන්න කරන කැපවීම අගය කරන්න ඕන. විශේෂයෙන්ම ගුණේ. ඒත් දැන් ගුණේව වැඩිය පේන්න නැත්තෙ ඇයි දන්නෙ නෑ.🤔

කතාවේ හාස්‍යය එක්ක ත්‍රාසය මුහුකරන්න උත්සහ කිරීමත් හොඳයි. ඒත් ලංසි පවුල ලංසිම හැටියට එච්චර දැනෙන්නෙ නෑ. හැබැයි අනෙක් චරිත් සමස්තයක් හැටියට හොඳයි. සංජය මුරමුදලිගෙ චරිතය ගොඩ නගලා තියෙන විදියටත් මම කැමතියි. 

කතාව මොන විදියට වෙයිද කියලා බලන් යන ගමන්. 

උදාර කුමාරයගෙ නාටකවලට හිනාවෙලා ඉන්න සතුටට ලියලා යනවා.

~ Aash Weerasinghe

#AW #thaniya #medusa #medusasjournal #lka #trendingnow