නුඹට ලියා තබන වග නම්...

නික්මෙන්නට මොහොතක් තබා මම ලියමි.
නුඹ නොදන්නා මගේ සිතුවිලි, මහළු නොවූ මගේ ප්‍රේමය ලියා තබනට නිසි කල එළඹ ඇතැයි සිතන මොහොතක මම ලියන්නට ගනිමි.නුඹට වදන් කොට කිව නොහැකි වූ, මගේ හිත මා සමග දොඩමළු වූ අනේකවිධ සිතුවිලි මම අකුරු කොට තබමි, යම් මතුදාක නුඹට කියවා දැනගනු හැකිවනු පිණිස..

ප්‍රේමයක හැඩතලක් දකින්නට පෙර නුඹ මට හමුවුණෙහිය.ප්‍රේමයක රස හඳුනන්නට පෙර නුඹ මගේ හිත දිග්විජය කළෙහිය.ප්‍රේමයක බර විඳින්නට පෙර නුඹ එහි අතුපතර විහිදා නැගී සිටියෙහිය.ඉතින්, මම කුළුදුලේ නුඹට ප්‍රේම කළෙමි.

නුඹ ඒ නොදැන සිටියා විය හැකියැයි මේ ලියන මොහොතේ පවා සිතෙන්නට තරම් වැරදීමක් මට වූ බව සැබෑය.නැවත නැවතත් ඒ වරදම වූ නිසාවෙන් කියන්නට තිබූ යමක් ලියා තබන්නට සිදූවීයැයි මම සිතමි.

නුඹ..පසු කලෙක කොතරම් හමුවන්නට ඇති නමුත් පුරා දහතුන් වසක් හිතේ නොවෙනස්ව රැඳුණු ප්‍රථම සහ අවසාන සිතුවිල්ලට විවරණ දුන් බව මම ලියමි.මරණයකින් මතුත් රැඳේ නම් එවන් සිතුවිල්ලකට පණ දුන් සදාතනික ප්‍රේමය නුඹ බව මම ලියා තබමි, නුඹ කියවතැයි නොසිතන නමුත්..
නුඹ කෙරෙහි ප්‍රේමය, ජීවිතය සහ මරණය සමසමව මා වෙත ගෙන ආ බව නුඹ නොදන්නවා විය හැකිය.ප්‍රේමය රමණීය ද මරණීය ද වන බව නුඹ මට පසක් කරවාලූවෙහිය. ප්‍රේමය හද ගැඹුරක සුව නොවන සදාකාලික තුවාලයන් සාදන බව නුඹ මට කියා දුන්නෙහිය. එවන් තුවාලයක දුක හිමි-අහිමි ප්‍රේමයක වේදනාවකට වඩා කටුක බව හදවතට කිණිසි තුඩ යවා නුඹ මට පෙන්වාලූවෙහිය. සත්තකින්ම නුඹ දැන නොසිටියෙහිය. නුඹ කෙරෙහි පෙම මා තුළ අචලබව නුඹ නොදත්තෙහිය, ඇතැම්විට නොදැනම සිටින්නටද හැකිය.එහෙයින් මම ලියමි, මා නික්ම ගිය පසු හෝ දැනගැන්ම උදෙසා මම ලියමි. 

නුඹ යෞවනයක දොරකඩ බලා සිටියෙහිය.මම පොළොව මත හිඳ නුඹට ප්‍රේම කරන්නට ගතිමි.අතැඟිලි පැටළුණු පළමු ආගන්තුක ස්පර්ශයේ සිට කුළුදුල් දෙතොල් පැටලෙනතුරු නුඹේ ප්‍රේමය මා වෙලාගත්තෙහිය.මම තවතවත් දැවටුණෙමි.ඒ ප්‍රේමයට මා ප්‍රේම කළ නිසා නොව නුඹට මා ප්‍රේම කළ නිසාය.නුඹ වෙනුවෙන් ප්‍රේම පිපාසයෙන් පෙළුණු නිසාවෙන්ය.නුඹ දැනසිටියේ නැතුවාද මම නොදනිමි, අදටත් හෙටත් සමහරවිටෙක සදහටමත්..

නුඹ මට අවැසි වූ නමුත් අප අප හා රැඳෙන කාලය ඉතා සුළු වූවෙහිය.භෞතිකව ලඟක නොරැඳෙන ප්‍රේමයකින් උරුම රුදුරු හුදෙකලාව යමෙකුට කළ හැක්ක පිළිබඳව අපි උගනිමින් සිටියෙමු.සියළු පාඩම් හදවත කපාකොට දැමූ පසු, මිරිකාගත් හදවතින් යුතුවත් අපි එකිනෙකාට ප්‍රේම කළෙමු.ඇතැම්විට අනිකාගේ ප්‍රේමය හඳුනාගන්නට නොහැකිවූ නමුත් මම නුඹට ප්‍රේම කිරීම නැවතූ මොහොතක් නොතිබුණෙහිය.සිහිනයක් තරම් වූ ප්‍රථම ප්‍රේමය තරම් මා සැනසූ යමක් නොතිබුණෙහිය.නමුත් ඒ ඔබ නොදැන සිටියෙහිය.

ප්‍රේමයේ මළගම ප්‍රේමය බිඳුණු දා නොව, අනිකා කෙරෙහි ගෞරවය බිඳුණු දා බව මම දනිමි.වඩා තිත්ත රසැත්තේ විරහව නොව ජීවමාන නමුත් ප්‍රකාශ කරන්නට නොහැකි ප්‍රේමය බව මම උගත්තෙමි.
ගෞරවයෙන් සහ සංවේදනාවෙන් නොපිරුණේ නම් ප්‍රේමය සුන්දර නොවන්නේය.ප්‍රේමය හා සමාන වූ ගෞරවයක් ලද ප්‍රථම සහ අවසාන පිටස්තරයා නුඹ බව නුඹ තවමත් නොදන්නවා විය හැකිය.ඇතැම්විට, නුඹ අතීතය වළලා දමා වන්නට හැකි නමුත් නුඹෙන් කිසිදිනක නොරිදවුණු නිසාවෙන් හදවත නුඹ වළලා දමන්නට ඉඩ නොදෙන්නෙහිය.ජීවිත කාලයක් තුළ තවත් අය හමුවිය හැකි නමුත්, නුඹ නුඹම මිස නුඹ වැනි වෙනත් උන් නොමැති බව මතකයන් ඉල්පෙමින් හදවතට දනවාලන විට, ප්‍රේමයක අපේක්ෂාවන් හමුනොවන විට, නුඹ නිබඳවම යටිසිතේ සැරිසරන්නෙහිය.ඒ හිස්තැනක් පුරවාලන්නට නොව, නුඹ සෑම මොහොතකම සෑම දිනකම එහි වූ බවට ඉඟියක් පමණක්ම බව මා ද නොදැන සිටියේදැයි, අද ආපසු හැරී බලන මට සිතේ.

නුඹ අන්සතු වූ බව දකිනවිට, මා හා සමානවම මතක ඡායාවන් නුඹේ හදවත තුළත් සැරිසරනු ඇතිදැයි මම කල්පනා කළෙමි.මා තරම් නුඹට ප්‍රේම කළ හැක්කෙක් නොමැති බව හදවත කියද්දීත්, නුඹෙන් මා ලද ප්‍රේමයට වඩා වැඩි යමක් අනිකෙකු ලද හැකියැයි මම හදවත සමග විසංවාදයේ යෙදුණෙමි.නුඹ වෙනකකු හා දකින විට, තුවාල නැවත නැවත ඉරී ගිය නමුත්, නුඹ වෙනුවෙන් සතුටු විය යුතුයැයිද නුඹේ යහපත හා සතුට පැතිය යුතුයැයිද මම හදවතට තරවටු කළෙමි.නුඹ ඒ බැව් නොදැන සිටියෙහිය.නුඹ සිතන්නට ඇත්තේ අතීත සොහොන් මත මා මාළිගා ගොඩ නැගූ බව නම්, නිල්ලෙන් වැසුණු බිහිසුණු විල්ලුව නුඹ දකින්නට නැත්තෙහිය.එහි පෙරළි කරනා ඡයාව නුඹ පමණක්ම බව, නුඹ කෙරෙහි නොමියෙන ප්‍රේමය බව නුඹ නොසිතන්නට ඇත.

මම තවත් ලියමි.මතක බරින් මිරිකුණු හදවතට ඉසිඹුවක් දෙන්නට අවැසි නිසාවෙන්..ප්‍රේමය මා අඩපණ කරවාලන නිසාවෙන්.. තවමත් මා නුඹට ප්‍රේම කරනා නමුත් සීමා මායිම් ඇඳ හදවත කොටුකළ නොහැකි නිසාවෙන්..
මියෙන්නට පෙර නුඹට කිවයුතු නිසාවෙන්..