සංකා මරණ

අපි හිටියෙ 101වෙනි තට්ටුවෙ.

අපි කිව්වට එයා. මං ආවා ගියා.

ඉස්සෙල්ලම 101වෙනි තට්ටුවට ගියේ බොහොම ප්‍රේමණීය රමණීය, අදහගන්න බැරි ආදර රෝලර්කෝස්ටරේක නැගිලා හඳ එළියක නෑවි නෑවි අතිනත් පටලාගෙන, දෙන්නම ආදරෙන් මතින් මත්වෙලා හිටිය මොහොතක. බරපතල ආකර්ෂණේක ගිනිපුළිඟු වේගෙන් එයාගෙන් මට මගෙන් එයාට පනිමින් හිටිය මොහොතක.

ඊටපස්සෙ දිගටම මල්වැල් ලියවැල් එතිච්ච ප්‍රේම ඔංචිල්ලාවක තුරුල්වෙලා වෙලිලා පැටලිලා (ගැරඬි වගේ) 101 තට්ටුව දිව්‍ය විමානයක් කරගෙන අපි හිටියෙ.

කොණක තිබ්බ පුංචි වැලි ඔරලෝසුවේ වැලි හැලුණේ ඇහිපිය හෙලන්නත් කලින්! 

එහෙම හිටිය දිව්‍ය විමානෙ මල් ඔංචිල්ලාවෙන් බැල්කනි තාප්පෙට මාරුවුණේ කවදද කියලා මම දන්නෙ නෑ. 

හැබැයි වටපිටාව නිශ්ශබ්ද වෙමින් තිබ්බා.

හෘද වස්තු ලබ්බෙ ලබ් ඩබ් එක මටම වධයක් වෙන්න ඇහෙන්න ගත්තා.

වැලි ඔරලෝසුවේ වැලි අංශුව ගානෙ මන්දගාමීව හැලෙන්න ගත්තම මට ඒ සද්දෙයි වේගෙයි දරාගන්න බෑ කිව්වම එයා යක්සාවේශයකින් මාව තල්ලු කළා "පිස්සු ගෑණියෙක් ඕයි තමුසෙ!". 

"හහ්?" මම වචන ලොප්වෙලා බලන් හිටියා. මොකද්ද ඒ කිව්වෙ කියලා තේරුම් ගන්න බැරුව සිංහල චක්‍රවර්තී, සංවේදී කවිකාර, අතිරමණීය ප්‍රේමවන්ති අස්සේ හිටිය මාන්නක්කාර උගත් බුද්ධිමත් රූමත් අතිපණ්ඩිත කාලි ඉස්සර එයා ආදරෙන් ඉම්බ කට ඇරන් බලන් හිටියා. 

මගෙ රවුම් සිංහල කවි අස්සෙත් එයාට තියෙන ආදරෙ හෙව්ව ප්‍රේමවන්තයා, ජේත්තුකාර රැවුලා, පොඩි ළමයෙක් වගේ මගේ අතීත කතාවලට ඉරිසියාව වැපිරුව මකරා, ලොකු අයියෙක් වගේ මාව ගුලිකරන් තුරුල් කරන් ආදරෙ දුන්න මනුස්සයා මල යක්සයෙක් වගේ මාව තල්ලු කළා. 

මං ටක් ගාලා තූෂ්ණිම්භූත වෙච්ච කාලිව වහගත්තා. ආදරේදි රබර් වගේ ඇදෙන මගේ ඉවසීම එක මොහොතෙන් සුන්නද්දූලි කරලා, ආයෙ අනෙක් අතට මතක හිටින්න රිද්දලා, ආයේ ඇවිත් පාමුල වැටිලා ඇඬුවත් කිසිමදාක නාඳුනන මිනිහෙක් වගේ ඉන්න පුළුවන් තරම් රෞද්‍ර ඒ කාලිට මාත් බයයි. ඒ කාලිව මේ අවස්ථාවට ගෙන්නලා මොන මලයස්සයෙක් වුණත් මට ආදරේ කළා කියලා මං හිතුව, මං තාම ආදරේ කරන මිනිහට රිද්දන්න මං ඊට වඩා බයවුණා. කාලි වැඩියොත් ඒ ඔක්කොම ආයෙ කිසිදාක හදන්න බැරි තැනකට යන බව දන්න නිසා එහෙම අවධානමක් අරන් මේ ආදරේ අතාරින්න බෑ කියන හැඟීම දරුණුවට දැනෙන්න ගත්තා. ආදරේ කියන්නෙ ඒක වෙන්න ඇතිනෙ. 

මං හිතුවෙම කොයි වෙලාවක හරි පියවි මනුස්ස ස්වභාවයට ඇවිල්ලා ඉස්සර වගේම තුරුල් කරන් ආදරෙන් නාවලා  මාව බැල්කනි තාප්පෙන් වඩාගෙන බිමට ගනීවි කියලා. තට්ටු 101ක් උඩ අහසේ වේගවත් හුළං පාරවල්වලට මෑකරලක් වගේ වැනෙද්දිත් ඒ මොහොත උදාවෙනකල් මම බලන් හිටියා. 

වේදනා කැක්කුම් නිවලා, එහෙම ඉන්න වැටවල් උඩින් වඩලා බිමට ගන්න වෙන මිනිස්සු නැත්තේ නෑ. ඒත් ඒ කැක්කුම් සේරම නස්නාලේපවලින් තාවකාලික සුව හොයන්න යන ජාතියේ නොවන අහංකාරකම හින්දා හිටිපියෙන්ම ඉඳපු මටනෙ මෙහෙම කළේ කියන ගින්න හුළං පාරට තවතවත් සැරෙන් ඇවිලෙන්න ගත්තා.

එක්කෝ මෙහෙම ඉන්නවට වඩා හොඳ නැද්ද වැටෙන එක?

තට්ටු 101ක් පහුකරන් වැටෙද්දි මොන වගේ දැනෙයිද?

ඒ වැටිල්ල නවත්තන්න පුළුවන් ජගතෙක් නම් මෙලොව නැතුවැති වගේ දේවල් හිතෙන්න පටන් අරන් තිබුණේ.

අන්තිම වතාවේ තමයි ඒක වුණේ.

මම බැල්කනියෙන් වැටුණා.

පුපුරු ගහන නියපොතු අගින් එල්ලිලා ඉන්න මම අන්තිම වාරුවත් ගනිමින් ඉන්නකොට සෙනසුරාදා පාන්දරක එයා තීරණය කරලා තිබ්බා මගෙ ඇඟිලි උඩ හිටගන්න. 

දැන් කොයිවෙලේක හරි සපත්තු අඩිවලට පෑගිලා හිරිවැටෙන ඇඟිලි වාරුව ලිහෙයි. වමත දිගේ හිරියක් ගිහින් ඒක පපුව රිද්දගෙනද හිරකරගෙනද පුච්චගෙනද කියන්න නොතේරෙන මොකද්දෝ එකක් වෙනවා කියද්දිත් ඒක කියලා වැඩක් නැති තැනක එයා හිටියෙ.

එතකොට..රමණීය මතක තට්ටුවක් මරණීය වෙයිද.

"පරම රමණී අපේ ආලේ...." රුක්මණීදේවි ග්‍රැමෆෝන් එකක් අස්සෙන් ඇහෙන්න ගත්තා.

මං වැටුණා. එයා හැරුණා.

"සදා කල් දුකට වී මූලේ

සමාජේ රුදුරු කාන්තාරේ

කොහේ අපි යනුද නොමතේරේ.." 

රුක්මණී නැවතුණා.

~ Aash Weerasinghe